Διαβάζοντας την καθημερινή ειδησεογραφία γύρω απ' τις ελληνοτουρκικές σχέσεις βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο ότι το ''μεγαλοφυές'' στρατήγημα του Ταγίπ Ερντογάν περί ''Γαλάζιας Πατρίδας'' λειτουργεί με βάση τις αντιλήψεις του για το Ισλάμ και το ''δίκαιο'' της κατάκτησης. Αυτό εξηγεί και τη στάση του στο Κυπριακό, όπου παίζει τον ρόλο του κλέφτη που αγωνιά για τα κλεμμένα.
Είναι η ισλαμική, ληστρική αντίληψη που κρύβεται πίσω απ' το ''δίκαιο'' - κατά Τσαβούσογλου - ''μοίρασμα'' των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.
Με βάση αυτήν ο Χαλίφης-Σουλτάνος της γείτονος συμπεριφέρεται προς τους Έλληνες σαν να είναι οι άπιστοι χριστιανοί, οι ''ντίμηδες/γκιαούρηδες'' του Οθωμανικού παρελθόντος κι ο ίδιος η ''σκιά του Αλλάχ'' πάνω στη γη, που πρέπει να διαχειρίζεται τα αγαθά τους.
Έτσι εξηγούνται οι συχνές αποστροφές των ομιλιών του σε ''πορθητές'' και ''κατακτητές'', που αποκαλύπτουν ολοφάνερα τις ληστρικές σκέψεις του για την Κύπρο, το Ιράκ και τη Συρία, πέραν του ''Γαλάζιου Ονείρου'' του, που θέλει οθωμανικά τα ελληνικά νησιά του ΒΑ Αιγαίου και όχι μόνο (τελευταία προστέθηκε σ' αυτά και η Σαμοθράκη...), ώστε να ικανοποιηθεί το ''σύνδρομο του Γαργαντούα'' από το οποίο πάσχει η Νεοοθωμανική Τουρκία.
Η Τουρκία που μετά τη στρατηγική συμμαχία της με τη Ρωσία δείχνει να είναι ασυγκράτητη και γι' αυτό περισφίγγει την Κύπρο από ξηρά κι από θάλασσα με στόχο τα τετελεσμένα. Αναβαθμισμένη ως πρώτη περιφερειακή δύναμη της περιοχής, κάνει καλά σχεδιασμένες κινήσεις επιθετικότητας σε όλα τα μέτωπα με επίκεντρο τον θαλάσσιο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, όπου προκαλεί συστηματικά πότε με γεωτρήσεις, πότε με σεισμικές έρευνες και πότε μεNAVTEXκαι στρατιωτικές ασκήσεις.
Το βάρβαρο πρόσωπο του ΑττίλαIIπου έσπειρε στην Κύπρο το θάνατο πριν από 45 χρόνια επανήλθε δριμύτερο και... ορεξάτο, χωρίς ηθικές αναστολές και χωρίς σεβασμό στην έννοια του Δικαίου.
Και απάντηση σε αυτό δεν υπάρχει απ' τη δικιά μας πλευρά, γιατί έχει υποσκελιστεί απ' το ''φοβικό σύνδρομο'' του μικρού παίκτη (Ελλάδα) απέναντι στον μεγάλο (Τουρκία), που μ' έναν και μόνο βρυχηθμό του αναγκάζει τον πρώτο να καταπιεί εν μια νυκτί τις ''κόκκινες γραμμές'' και τα πράσινα άλογα της εθνικής του ανασφάλειας...
Απάντηση ωστόσο στην εκρηκτική επιθετικότητα της Τουρκίας δεν υπάρχει κι από τους ''Μεγάλους'' (ΗΠΑ-Γερμανία), αν εξαιρέσουμε βέβαια απ' αυτούς τη ''σιγουράντζα'' των παλιών (Βρετανία) και νεότερων φίλων και συμμάχων της Τουρκίας (Ρωσία), που τάχθηκαν με το μέρος της και σιγοντάρουν την παραβατικότητά της.
Η μη απάντηση όμως ή η λεκτική και όχι επί της ουσίας αποστόμωσή της ανάβει το πράσινο φως για την πολιτική νομιμοποίηση των ενεργειών της, που υπερβαίνουν τους όρους ''συμβατότητας'' των επιλογών της με το διεθνές περιβάλλον.
Ασφαλώς η κλιμακούμενη επιθετική συμπεριφορά της απασχολεί πολύ ''κόσμο'' δικαίως, από τον Πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ, μέχρι αρχηγούς κρατών, κυβερνήτες και επιτελείς στρατηγείων.
Παρ' όλα αυτά ''απαντούν'' όλοι δια της σιωπής επιβεβαιώνοντας τους φόβους μου ότι αγνοούν την καταγεγραμμένη ιστορικά συμπεριφορά της, που δείχνει πως έχει στοDNAτης τον καταναγκασμό, ως προϊόν του δικού της φοβικού συνδρόμου επιβίωσης δια της βίας, την οποία έμαθε πάντα να μιλάει...
Αυτό το γνωρίζει η Ελλάδα καλά και η Κύπρος ακόμα καλύτερα, όμως δεν έχουν τη στρατιωτική ισχύ για να την αντιμετωπίσουν. Η μόνη, ίσως, ελπίδα θα ήταν να μιμηθούν Ελλαδίτες κι οι Ελληνοκύπριοι το παράδειγμα της Ιαπωνίας των αρχών του περασμένου αιώνα.
Ήταν τότε (1904) που αυτή αποτελούσε μια β' κατηγορίας περιφερειακή δύναμη πολύ υποτιμημένη απ' τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες δέκα χρόνια αργότερα έβαλαν φωτιά στην Γηραιά Ήπειρο με την κήρυξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στον αντίποδα της ''μικρής'' Ιαπωνίας ήταν τότε η Ρωσία, με Ναυτικό τρίτο σε μέγεθος στον κόσμο. Η σύγκρουση συμφερόντων Ρωσίας-Ιαπωνίας (1904-5) είχε σαν ''θύμα'' τη δεύτερη, έναντι των ''Ευρωπαίων'' Ρώσων, που στόλιζαν τους Ιάπωνες με βαρείς χαρακτηρισμούς αποκαλώντας τους ''κίτρινους πιθήκους''.
Οι τελευταίοι, αν και κατάπιναν τις προσβολές την μια μετά την άλλη, έδωσαν τόπο στην οργή και δεν εκδηλώθηκαν, με βάση το σχέδιό τους. Άρχισαν λοιπόν να εργάζονται σιωπηλά και επίμονα μέχρι που έφτασαν κάποια στιγμή στο ανώτερο επίπεδο πολεμικής ετοιμότητας. Και..., τελικά, έκαναν την έκπληξη του αιώνα!.. Χτύπησαν αιφνιδιαστικά τον εχθρό στην κύρια ρωσική βάση του Πορτ Άρθουρ και την ανατίναξαν.
Ταυτόχρονα εξαπέλυσαν επίθεση στις χερσαίες δυνάμεις των Ρώσων στην Μαντζουρία (ΒΑ Κίνα), με αποτέλεσμα να τους επιφέρουν καίρια πλήγματα (70.000 νεκροί και τραυματίες), απ' τα οποία δε συνήλθαν ποτέ. Η ήττα των Ρώσων σε έδαφος που είχαν προασαρτήσει το 1860 ήταν η ντροπιαστικότερη στην ιστορία τους και σκίασε μια για πάντα τη λάμψη της, αφού είχε σαν αποτέλεσμα τη συντριβή του πανίσχυρου ρωσικού στόλου στη ναυμαχία της Τσουσίμα (1905, ''Ματωμένη Κυριακή'').
Κάτι ανάλογο με τους Έλληνες του '40 και τους Ιάπωνες της Μαντζουρίας (που νίκησαν τους πολλαπλάσιας δύναμης εχθρούς τους) θα μπορούσε να πράξει και η Ελλάδα σήμερα, αν είχε αποφασισμένους πολιτικούς και αποφασισμένους πολίτες να τους ακολουθήσουν.
Βασική προϋπόθεση βέβαια είναι, πέραν της αποφασιστικότητας, η εξισορρόπηση της εξοπλιστικής της ισχύος στο Αιγαίο, αφού διαθέτει μεν καλές Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά αυτές υπερσκελίζονται απ' τις τουρκικές αριθμητικά και ποιοτικά τελευταία (μετά τη στρατιωτική συμμαχία της με τη Ρωσία, η οποία την έχει μετατρέψει σε ''αστακό'').
Παρ' όλα αυτά έχει και η Ελλάδα τις αντιστάσεις της, όχι βέβαια σε βαθμό κοινωνικής ετοιμότητας όπως οι Έλληνες το '40 που έτρεξαν μεθυσμένοι από ενθουσιασμό στο κάλεσμα της πατρίδας, αλλά στα όρια του ''μη περαιτέρω'' και της ανάγκης αντιμετώπισης κατά πρόσωπο της τουρκικής απειλής.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι προκρίνω τον πόλεμο από την ειρήνη, αλλά εκτιμώ πως κάναμε λάθος τόσα χρόνια με τις συνεχείς υποχωρήσεις μας απέναντι στις διεκδικήσεις της. Κάναμε λάθος και ως προς τις εκτιμήσεις μας ότι αυτή είχε... εκπολιτιστεί και ήταν έτοιμη να γίνει μέλος της ΕΕ. Είναι και τώρα λάθος να επιμένουμε ότι η θέση που της αξίζει είναι στην Ευρώπη.
Την απάντηση στις αυταπάτες μας, που μας έκαναν να ξεχνάμε κατά καιρούς τη δολιότητά της, μας την έδωσαν ήδη ενδεικτικά παραδείγματα της ιστορίας, από τον Λάμπρο Τζαβέλα (που έγραψε απευθυνόμενος στον Αλή Πασά: ''Χαίρομαι ότι γέλασα έναν δόλιο σαν κι εσένα''), μέχρι το ύπουλο χτύπημα των Τούρκων στον σμηναγό Ηλιάκη και τις δολοφονίες του Ισαάκ και του Σολωμού στην Κύπρο.
Όλα αυτά, χωρίς άλλο, προϋποθέτουν μεγάλο ρίσκο για όποιον πάρει την απόφαση να αντιμετωπίσει σήμερα, ''πρόσωπο με πρόσωπο'', την Τουρκία. Όμως καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι ψυχολογικά και στρατιωτικά για κάθε εμπόλεμο πιθανό ενδεχόμενο.
Η ισχύς των όπλων του αντιπάλου δε μας φόβιζε ανέκαθεν και το έχουμε αποδείξει. Έχουμε μέσα μας τοDNAτης φυλής μας που συνδυάζει την ανδρεία του Αχιλλέα με το μυαλό του Οδυσσέα.
Αυτά, συνδυασμένα με την εξοπλιστική αρτιότητα του στρατεύματος και την ετοιμότητα της ελληνικής κοινωνίας, αρκούν για να πετύχουμε τον στόχο μας, να εκφοβίσουμε αυτόν που μας εκφοβίζει...
Να γίνουμε δηλαδή οι ''μικροί πρίγκιπες του Σύμπαντος'' (ως περιώνυμοι απόγονοι μεγάλων προγόνων) που θα υψώσουν το ιστορικό τους ανάστημα στον Ερντογάν και θα ματαιώσουν τα σχέδιά του...
''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)
http://www.antinews.gr
