Το παρόν άρθρο πραγματεύεται την προοπτική ενίσχυσης της αποτρεπτικής ισχύος του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ) με φθηνές, ευέλικτες λύσεις-επιλογές, οι οποίες ενσωματώνουν μεγάλη ισχύ πυρός.
Συγκεκριμένα πραγματεύεται μια νέα τάση που φαίνεται να διαμορφώνεται και να εξελίσσεται, σύμφωνα με την οποία επί μικρών, ταχύπλοων σκαφών ενσωματώνονται βλήματα προσβολής χερσαίων στόχων.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο (2) προτάσεις από τη διεθνή αμυντική βιομηχανία και συγκεκριμένα από το Ισραήλ (IMI : Israel Military Industries) και τις ΗΠΑ (Lockheed Martin). Από τα δύο (2) συστήματα το ισραηλινό είναι άμεσα διαθέσιμο, ενώ το αμερικανικό είναι υπό ανάπτυξη, ενώ, όπως θα δούμε παρακάτω, ενδεχομένως να υπάρχει και ζήτημα αποδέσμευσης των βλημάτων.
Το αμερικανικό σύστημα είναι ο συνδυασμός είναι το μη-επανδρωμένο σκάφος (USV) Mark VI, εφοδιασμένο με έναν τετραπλό εκτοξευτή βλημάτων AGM-158C LRASM (Long Range Anti-Ship Missile). Πρόκειται δηλαδή για ένα σύστημα τόσο προσβολής στόχων επιφανείας όσο και προσβολής πλοίων.
Η παρουσίαση του συστήματος έγινε στο πλαίσιο του σχετικού συμβολαίου που υπέγραψε η Lockheed Martin με το γραφείο SCO (Strategic Capabilities Office) του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας. Σύμφωνα με τη Lockheed Martin το Mark VI θα προπορεύεται των κύριων μονάδων επιφανείας, σε ρόλο επιτήρησης, περιπολίας και πρώτης προσβολής ή θα κινείται αυτόνομα, θα αναπτύσσεται σε παράκτια περιοχές και θα ενεδρεύει κατά εχθρικών στόχων επιφανείας ή εδάφους.
Στόχος είναι η ανάπτυξη ενός φτηνού συστήματος, ευέλικτου με μικρό ίχνος ραντάρ (άρα δύσκολο στον εντοπισμό του) και με δυνατότητα προσβολή στόχων σε μεγάλη απόσταση, καθώς τα βλήματα AGM-158C LRASM αναμένεται να έχουν μέγιστο βεληνεκές περά των 350-400 χιλιομέτρων.
Το βλήμα AGM-158C LRASM, το οποίο είναι υπό ανάπτυξη, θα είναι το νέο βλήμα κατά πλοίων και παράκτιων στόχων του Αμερικανικού Ναυτικού. Αναπτύσσεται ως βλήμα προσβολής ακριβείας με χαρακτηριστικά stealth και ικανότητα ημί-αυτόνομης ανίχνευσης και αναγνώρισης εχθρικών πλοίων.
Το πρόβλημα με το αμερικανικό σύστημα είναι ότι αφενός βρίσκεται υπό ανάπτυξη, αφετέρου το βλήμα βρίσκεται υπό ανάπτυξη και είναι αμφίβολο αν η Αμερικανική Κυβέρνηση τελικά θα το αποδεσμεύσει για την Ελλάδα. Ως δυνητική επιλογή όμως υπάρχει.
Το δεύτερο σύστημα είναι το ισραηλινό RDC (Rocket Delivery Craft), το οποίο φέρει έξι (6) βλήματα κατά στόχων εδάφους EXTRA, μέγιστου βεληνεκούς 150 χιλιομέτρων, σε τρείς (3) διπλούς εκτοξευτές. Το σκάφος είναι μήκους 16 μέτρων, μπορεί να επιχειρεί σε Κατάσταση Θαλάσσης 3 και σε μέγιστη απόσταση 230-235 χιλιόμετρα ή 12 ώρες χρόνο παραμονής στη θάλασσα. Μπορεί να αναπτύξει μέγιστη ταχύτητα 37 κόμβους (68,5 χιλιόμετρα την ώρα).
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το ισραηλινό σύστημα έχει το πλεονέκτημα της άμεσης διάθεσης, ενώ το αμερικανικό σύστημα έχει το πλεονέκτημα του μεγαλύτερου βεληνεκούς και του διττού ρόλου, δηλαδή της προσβολής στόχων εδάφους και πλοίων. Από την άλλη το μειονέκτημα του αμερικανικού συστήματος είναι ότι δεν είναι άμεσα διαθέσιμο, καθώς τελεί υπό ανάπτυξη, ενώ υπάρχει και το ζήτημα της αποδέσμευσης των βλημάτων AGM-158C LRASM από τις ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση η φιλοσοφία πίσω από την ανάπτυξη και των δύο συστημάτων είναι απλή: Οικονομικές και ευέλικτες πλατφόρμες με μεγάλη ισχύ πυρός. Με εξαίρεση τα βλήματα, τα οποία η Ελλάδα δεν έχει, διότι δεν έχει φροντίσει να επενδύσει στην ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας και τεχνολογίας, σκάφος τέτοιων διαστάσεων και επιδόσεων θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε και εμείς.
Επιχειρησιακά, τέτοια μικρά σκάφη μπορούν να εκμεταλλευτούν στο ακέραιο τη γεωγραφική πραγματικότητα του Αιγαίου και να προσβάλουν στόχους εντός της τουρκικής ενδοχώρας μεταφέρονταν τον πόλεμο και την αποτροπή από το Αιγαίο στην Τουρκία. Επίσης μπορούν να υποστηρίξουν την άμυνα των νήσων του Αιγαίου και να απαλλάξουν τις άλλες μονάδες του ΠΝ από φόρτο εργασίας. Και όλα αυτά με μικρό κόστος. Ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος αν αναλογιστούμε τα δύσκολα οικονομικά της χώρας σε συνδυασμό με τις ανάγκες του ΠΝ.
defencereview.gr - Ευθύμιος Λάζος
