Πολλοί από από του φίλους του DP θα αναρωτηθούν τι μας ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά που αναφέρθηκανστο προηγούμενο δημοσίευμα για την προώθηση των F-35 στην Ευρώπη, με την ελληνική πλευρά να έχει εκφράσει καταρχήν ενδιαφέρον για το μοναδικό μαχητικό αεροσκάφος – πραγματικά – πέμπτης γενιάς που είναι διαθέσιμο για εξαγωγή… Με δεδομένο φυσικά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία δεν έχει ανακάμψει και το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είναι μεγαλύτερο από ότι ήταν 10 χρόνια πριν… Όταν άρχιζε για τη χώρα μας η κρίση.
Η απάντηση είναι απλή. Σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω, η Ελλάδα αντιμετωπίζει απειλή. Πραγματική απειλή. Και πλέον όχι μόνο από την ανατολή αλλά και από τον βορρά, η οποία μπορεί να μην είναι “υπαρξιακή” (existential), δηλαδή να υπάρχει στρατιωτική ισχύς που μπορεί να απειλήσει την εδαφική μας ακεραιότητα, αλλά ο προσανατολισμός της χώρας προς τα Βαλκάνια στο πλαίσιο των συμμαχικών “αρμοδιοτήτων”, δημιουργεί επιπρόσθετες ανάγκες, η κάλυψη των οποίων δεν αποτελεί μόνο ελληνικό, αλλά και αμερικανικό συμφέρον.
Επομένως, η Ελλάδα είναι χώρα που εκ των πραγμάτων υποχρεούται να διατηρεί αξιόμαχη Πολεμική Αεροπορία. Δεν γνωρίζουμε ασφαλώς ποια ακριβώς ανταλλάγματα, βιομηχανικού χαρακτήρα, θα προσφέρει η Lockheed Martin στις χώρες στις οποίες προωθεί το F-35.
Από τη στιγμή που το σύνολο του βιομηχανικού έργου έχει αποδοθεί στις χώρες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα από τη φάση SDD (system development and demonstration), τη φάση ανάπτυξης και επίδειξης του μαχητικού, δεν μπορεί να ακολουθηθεί η διαδικασία που είχε υιοθετηθεί στην περίπτωση του F-104G και του F-16…
Εάν η Τουρκία βρεθεί εκτός του προγράμματος F-35 τα πράγματα ίσως αλλάξουν και δοθεί μια ευκαιρία στην ελληνική αμυντική βιομηχανία. Η χώρα μας, με τη γνωστή παθητική στάση της και την αντίδραση μόνο αφού αποδειχθεί στην πράξη η ολιγωρία της στον τομέα διατήρησης στρατιωτικής ισχύος (π.χ. κρίση στα Ίμια), έχασε την ευκαιρία να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, με μια μικρή σχετικά αρχική επένδυση που θα λειτουργούσε αποσβεστικά στην προμήθεια του μαχητικού, όποτε κι αν γινόταν αυτή.
Το F-35 παραήταν μεγάλο πρόγραμμα για να μπορέσει να αποτύχει (Στην ΦΩΤΟ ιταλικό F-35 από την άσκηση ΗΝΙΟΧΟΣ). Αυτό πολλοί άργησαν να το κατανοήσουν. Ανάμεσα σε αυτούς δεν εξαιρούμε ούτε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Τα ανταλλάγματα λοιπόν, γιατί θα υπάρξουν τέτοια σε περίπτωση προμήθειας από την Ελλάδα του F-35, θα μπορούσαν να έχουν και διαφορετικό χαρακτήρα.
Αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως εμάς, είναι αφενός να διατηρήσουμε αξιόμαχη την Πολεμική Αεροπορίακαι αφετέρου να διατηρήσουμε ενεργές θέσεις εργασίας όχι μόνο στην ΕΑΒ, αλλά και στην ελληνική αμυντική βιομηχανία γενικότερα.
Πηγαίνοντας στο πρώτο κομμάτι, αυτό του αξιόμαχου της Πολεμικής Αεροπορίας, χρειαζόμαστε ένα χαμηλού κόστους και υψηλών επιδόσεων μαχητικό όπως το F-16 και μάλιστα στην εκσυγχρονισμένη του μορφή (F-16V) για να καλύψουμε πλειάδα επιχειρησιακών αναγκών (αέρος-αέρος, αέρος-εδάφους, αέρος-επιφανείας, αναγνώρισης), με επάρκεια σε αριθμούς και κυρίως για να ανταποκριθούμε στις καθημερινές τουρκικές προκλήσεις πάνω από το Αιγαίο και προσεχώς αλλού…
Χρειαζόμαστε με άλλα λόγια μία αποτελεσματική και οικονομική πλατφόρμα αστυνόμευσης, την οποία ήδη διαθέτουμε. Από την άλλη πλευρά, άσχετα με το εάν τελικά η Τουρκία παραλάβει ή όχι F-35, εμείς χρειαζόμαστε και μία πλατφόρμα με προηγμένα, και ενίοτε, στρατηγικά χαρακτηριστικά. Το F-35 είναι ένα μαχητικό που μεταφέροντας εσωτερικά φορτίο έξι πυραύλων αέρος – αέρος BVR μέσης/μεγάλης ακτίνας (AMRAAM AIM-120D ή METEOR) μπορεί να “δεί” πρώτο μία συμβατική σχεδίαση και να ρίξει πρώτο, εξασφαλίζοντας τακτικό και επιχειρησιακό πλεονέκτημα.
Σε αποστολές αέρος – εδάφους και αέρος – επιφανείας έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει αθέατο προσβάλλοντας επίγειους στόχους με μεγάλη ακρίβεια, βαθιά μέσα στην εχθρική ενδοχώρα. Μία δύναμη -ιδανικά- δύο Μοιρών F-35 στις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας ασφαλώς θα προσέδιδε πρωτόγνωρα επιχειρησιακά χαρακτηριστικά και δυνατότητες. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Σε περίπτωση που η Τουρκία δεν αποκτήσει τα αεροσκάφη αυτά, τα πράγματα για εμάς θα είναι ακόμη ευνοϊκότερα, αλλά αυτό μένει να το δούμε.
Εις ό,τι αφορά στο βιομηχανικό κομμάτι, ακόμα και αν μέσω του F-35 ως πρόγραμμα δεν μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε σημαντικά βιομηχανικά ανταλλάγματα, μπορούμε να αξιοποιήσουμε το πρόγραμμα F-16. Με δύο τρόπους. Συνεχίζοντας την παραγωγή απαρτίων του αεροσκάφους που εξακολουθεί να πουλάει ανά τον κόσμο και φυσικά -το σημαντικότερο- εκσυγχρονίζοντας το σύνολο των μαχητικών του τύπου που θα διαθέτουμε στο επίπεδο -V.
Η απόδοση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου έργου σε ελληνικές εταιρείες μέσω ενός τέτοιου προγράμματος, είναι ζωτικής σημασίας για την υπό αφανισμό ελληνική αμυντική βιομηχανία και κατ΄ επέκταση και για την ελληνική οικονομία.
Οι Αμερικανοί για άλλη μία φορά μέσω του F-35, προσφέρουν ένα τεχνολογικά και επιχειρησιακά προηγμένο μαχητικό σε ευρωπαϊκές αεροπορικές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι δεν υπάρχει αντίστοιχο προϊόν ανταγωνιστικό και φυσικά και το ότι δεν υπάρχει (και ούτε πρόκειται από ότι όλα δείχνουν…) πραγματικά ενιαία αμυντική βιομηχανία στην Ευρώπη, συνδυασμένη με κοινή πολιτική προώθησης και υποστήριξης προϊόντων.
Η ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία δεν μπορεί ακόμα, εν έτει 2019, να υποστηρίξει τα προϊόντα της μέσω των ενόπλων δυνάμεων των χωρών-μελών της και δεν μπορεί -ούτε κατά διάνοια- να προσφέρει χρηματοδοτικές λύσεις. Αυτά τα δύο βασικά πράγματα οι Αμερικανοί τα έχουν θεσμοθετημένα και απόλυτα λειτουργικά για περισσότερο από μισόν αιώνα.
Μιλάμε για 50 τουλάχιστον χρόνια, γιατί από τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 υπήρχαν τα προγράμματα στρατιωτικής βοήθειας (MAP). Ας πάρουμε ένα από τα δεκάδες παραδείγματα για να δούμε πόσο διαφορετική είναι η προσέγγιση των δύο πλευρών στο ζήτημα “αμυντική βιομηχανία και προώθηση προϊόντων”…
Το επιθετικό ελικόπτερο AH-64 Αpache έχει πουλήσει εκατοντάδες μονάδες σε όλο τον κόσμο και στην Ευρώπη. Το ευρωπαϊκό Tiger πέρα από τις χώρες-μέλη της κοινοπραξίας ανάπτυξης και κατασκευής του… πουθενά! Όχι γιατί είναι υποδεέστερο ως προϊόν, αλλά διότι ουδέποτε υπήρξε βούληση και πολιτική προώθησης και χρηματοδότησής του…
Επομένως θεωρούμε ότι η προσπάθεια προώθησης του F-35 στην Ευρώπη τόσο από την κατασκευάστρια εταιρεία, όσο και από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αποτελεί σημαντική ευκαιρία για την Πολεμική Αεροπορία και την ελληνική αμυντική βιομηχανία. Ακόμα και σήμερα.
Μία ευκαιρία που παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, δεν πρέπει να αφήσουμε ανεκμετάλλευτη. Το μόνο που απαιτείται, είναι να διαπραγματευτούμε το πακέτο που προαναφέραμε. Σοβαρά όμως…
defence-point
