Αφγανιστάν 1995.
-ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΕΣ κορυφές, γκρεμοί, μικρές κοιλάδες και οροπέδια, σπηλιές, κλεισούρες και βάραθρα, ένας πραγματικά σκληρός και αφιλόξενος τόπος.
Ένας τόπος, φτιαγμένος θαρρείς για ανταρτοπόλεμο.
Από τα βάθη της προϊστορίας, πολύ προτού φτάσουν οι λοξές μακεδονικές φάλαγγες του «Ισκαντέρ» Μεγαλέξανδρου, εκεί που αφήνανε τα κόκαλά τους όλοι οι επίδοξοι κατακτητές μιας χώρας ανελέητης για τους απρόσκλητους, μιας χώρας άγριων νομάδων και απροσκύνητων σκληρών γενναίων πολεμιστών, ήταν και είναι το Αφγανιστάν.
Ήλθε προχθές στη Θεσσαλονίκη, μια εμπορική αποστολή από το Καζακστάν και κατά την διάρκεια των συζητήσεων και της ανταλλαγής ενημερώσεων και πληροφοριών, για την υλοποίηση ενδεχόμενης συνεργασίας μας, ένα μέλος της επιτροπής, ο νέος φίλος μου Αναστάς, Ελληνοπόντιος, που ζει πλέον στην Ελλάδα, μας διηγήθηκε το παρακάτω συγκλονιστικό συμβάν……
« Όταν ήταν νέος, γύρω στο 1995, ζούσε στο Almaty του Kazakhstan και υπηρετούσε την θητεία του στο στρατό της Ρωσικής κοινοπολιτείας.
Είχε αποσπασθεί για λίγο στα σύνορα με το Αφγανιστάν, σε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο, σε μια περιοχή που πάντα είχαν συγκρούσεις με τους ντόπιους κατοίκους. Η περιοχή εκεί είναι ορεινή, εντελώς αφιλόξενη, με θύλακες νομάδων Αφγανών, με σκληρά έθιμα, με εχθρότητα και ανεξέλεγκτες αντιστασιακές συμπεριφορές, με συνεχή συνοριακά επεισόδια, σε πολλές περιπτώσεις αιματηρά.
Ο νεαρός στρατιώτης μια μέρα με καλό καιρό, απομακρύνθηκε από το φυλάκιο παρά τις αυστηρές εντολές του επικεφαλής και βρέθηκε σε ένα ποταμάκι μέσα στα άγρια βουνά, που οριοθετούσε και την συνοριακή γραμμή.
Καλός και ζεστός καιρός, ερημιά, ψυχή τριγύρω, τον έκαναν να πάρει την απόφαση να κάνει ένα μπάνιο στα γρήγορα, στην ήσυχη πλευρά του ποταμού.
Άφησε τα ρούχα του και τον οπλισμό του στην ακροποταμιά, μπήκε στο νερό να δροσιστεί και όταν βγήκε, βρέθηκε μπροστά σε καμιά 10ριά πάνοπλους Αφγανούς ορεσίβιους, που συνήθως πρώτα σκότωναν και μετά ρωτούσαν τι γύρευε εκεί, ο οποιοσδήποτε Ρώσος στρατιώτης!
Έτσι, φοβισμένος και ημίγυμνος ο φίλος μας, στάθηκε με τα χέρια ψηλά, παντελώς ανήμπορος μπρός στους Αφγανούς, , που τον ρώτησαν τι εθνικότητας ήταν, γιατί όλοι έλεγαν το «Ρώσος» πρώτα ( κοινοπολιτεία ) και μετά την εθνικότητά τους.
Με το δάχτυλο στη σκανδάλη, οι Αφγανοί περίμεναν την απάντηση σαν σύνθημα για να αρχίσουν τους πυροβολισμούς της εκτέλεσης.
Ο Αναστάς καταλαβαίνοντας τη δύσκολη κατάσταση και περιμένοντας το μοιραίο, είπε με χαμηλή φωνή,:
Έλληνας είμαι, Έλληνας, κάνοντας μέσα του την προσευχή του.
Με το άκουσμα της εθνικότητας, σαν κάτι να άλλαξε στα πρόσωπα και στην ατμόσφαιρα.
Τα όπλα χαμήλωσαν, τα δάχτυλα βγήκαν από τις σκανδάλες και ο αρχηγός των Αφγανών, είπε στον Αναστάς.
«’Εμείς είμαστε απόγονοι στρατιωτών του Μέγα Αλέξανδρου και συ, σαν Έλληνας, έχεις το ίδιο αίμα με μας και είσαι αδελφός μας, γι αυτό και θα ζήσεις!»
Είσαι τυχερός, ντύσου, έλα να σε κεράσουμε λίγο καρπούζι και μετά πάρε τον οπλισμό σου και πήγαινε στην ευχή του Αλλάχ…. Εμείς αδέλφια δε σκοτώνουμε…
Με το άκουσμα της εθνικότητας, σαν κάτι να άλλαξε στα πρόσωπα και στην ατμόσφαιρα.
Τα όπλα χαμήλωσαν, τα δάχτυλα βγήκαν από τις σκανδάλες και ο αρχηγός των Αφγανών, είπε στον Αναστάς.
«’Εμείς είμαστε απόγονοι στρατιωτών του Μέγα Αλέξανδρου και συ, σαν Έλληνας, έχεις το ίδιο αίμα με μας και είσαι αδελφός μας, γι αυτό και θα ζήσεις!»
Είσαι τυχερός, ντύσου, έλα να σε κεράσουμε λίγο καρπούζι και μετά πάρε τον οπλισμό σου και πήγαινε στην ευχή του Αλλάχ…. Εμείς αδέλφια δε σκοτώνουμε…
Να είσαι υπερήφανος που είσαι Έλληνας……
Εκείνη την στιγμή, πλησίασε και μια Ρωσική περίπολος που είχε βγει από το φυλάκιο να ψάξει για τον συνάδελφό τους, έχοντας σκοπό την σύγκρουση, αλλά βλέποντας τον Αναστάς ζωντανό, να τρώει καρπούζι με τους νομάδες , χαμήλωσαν κι αυτοί τα όπλα και ο επικεφαλής, μίλησε με τον αρχηγό των ορεσίβιων Αφγανών, που είπε στον Ρώσο αξιωματικό ότι όσο είναι ο Έλληνας στο φυλάκιο, δεν θα γίνουν μάχες, γιατί θα μπορούσε να πάθει κακό, ένας αδελφός τους!
Για πρώτη φορά, αντάλλαξαν χαιρετισμούς και χώρισαν σαν φίλοι, οι ορκισμένοι και φανατικοί εχθροί, που ακόμα και σήμερα, έχουν προβλήματα!
Με την ευχή να γίνει ειρήνη στην περιοχή και να ζήσουν αρμονικά όλοι οι γύρω λαοί, χαιρετίζω και εύχομαι τα καλύτερα σε αυτούς τους απομονωμένους στο πουθενά, ορεσίβιους πολεμιστές του Αφγανιστάν, που μετά 2300 χρόνια, χωρίς άλλες πηγές αλλά από τις παραδόσεις τους και μόνο, γνωρίζουν την Ελλάδα και αυτοπροσδιορίζονται με υπερηφάνεια, σαν απόγονοι Ελλήνων!… στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου του Μακεδόνα, του μεγίστου των Ελλήνων!
Εκείνη την στιγμή, πλησίασε και μια Ρωσική περίπολος που είχε βγει από το φυλάκιο να ψάξει για τον συνάδελφό τους, έχοντας σκοπό την σύγκρουση, αλλά βλέποντας τον Αναστάς ζωντανό, να τρώει καρπούζι με τους νομάδες , χαμήλωσαν κι αυτοί τα όπλα και ο επικεφαλής, μίλησε με τον αρχηγό των ορεσίβιων Αφγανών, που είπε στον Ρώσο αξιωματικό ότι όσο είναι ο Έλληνας στο φυλάκιο, δεν θα γίνουν μάχες, γιατί θα μπορούσε να πάθει κακό, ένας αδελφός τους!
Για πρώτη φορά, αντάλλαξαν χαιρετισμούς και χώρισαν σαν φίλοι, οι ορκισμένοι και φανατικοί εχθροί, που ακόμα και σήμερα, έχουν προβλήματα!
Με την ευχή να γίνει ειρήνη στην περιοχή και να ζήσουν αρμονικά όλοι οι γύρω λαοί, χαιρετίζω και εύχομαι τα καλύτερα σε αυτούς τους απομονωμένους στο πουθενά, ορεσίβιους πολεμιστές του Αφγανιστάν, που μετά 2300 χρόνια, χωρίς άλλες πηγές αλλά από τις παραδόσεις τους και μόνο, γνωρίζουν την Ελλάδα και αυτοπροσδιορίζονται με υπερηφάνεια, σαν απόγονοι Ελλήνων!… στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου του Μακεδόνα, του μεγίστου των Ελλήνων!
Επιτέλους ….Τι δεν καταλαβαίνετε γείτονες….. τι?
Νικόλαος Ι. Ρούσσης
Α. Αντ/δρος της Π.Ο.Ε.Δ. &
Πρόεδρος της Λ.Ε.Κ. Θ.
