Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη
Ο διορισμός της ηγεσίας του Αρείου Πάγου εν μέσω προεκλογικής περιόδου αποτελεί μεν μια θεσμική εκτροπή, αλλά δεν είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να παρατείνει κατά μία εβδομάδα την σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Στον ΣΥΡΙΖΑ ένιωσαν στο πετσί τους ότι τα παραμύθια δεν πέρασαν. Και χρειάζονται χρόνο για να εφεύρουν καινούργια (παραμύθια) και να τα προπαγανδίσουν ανά την Ελλάδα.
Συνειδητοποίησαν πως όλα όσα έλεγαν – το δήθεν επταήμερο, το δήθεν οκτάωρο, η δήθεν υπεράσπιση των πολλών, το ΔΝΤ, ο Στουρνάρας, τα δήθεν θετικά μέτρα, τα ρουσφέτια, η κινδυνολογία, η ταύτιση της Νέας Δημοκρατίας, ενός μεγάλου λαϊκού κόμματος, με τις ελίτ, η δήθεν έξοδος από τα μνημόνια, η δήθεν μάχη κατά των ολιγαρχών, τα δήθεν διλήμματα, το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα – έπεσαν στο κενό.
Και τώρα ψάχνουν ποια καινούργια παραμύθια θα σερβίρουν, πιστεύοντας πως λίγος περισσότερος χρόνος θα χρησιμεύσει για να… εμπεδωθούν στη συλλογική συνείδηση.
Άδικος κόπος. Τα παραμύθια τους αποδείχθηκε πως δεν είχαν δράκο. Τώρα, αναζητούν δράκο για να πάνε ως τις εθνικές εκλογές.
Κάτι θα βρουν, αλλά δεν έχει πια σημασία. Και αυτό ακριβώς δεν καταλαβαίνουν μέσα στον πανικό τους.
Ο λαός καταδίκασε τα ψέματα, την εξαπάτηση, τη λάσπη, την κατάχρηση εξουσίας, την χυδαία εκφορά του δημόσιου λόγου και τις ύβρεις, την υποτίμηση του πολιτικού αντιπάλου, την περιφρόνηση προς το δημόσιο αίσθημα, τη λάσπη, την παραπλάνηση, τις συναλλαγές, τις εξαγορές, τον τυχοδιωκτισμό, τους δηλωσίες που εξασφάλισαν μια νόθα δεδηλωμένη στη Βουλή, τα «σταματήστε, τώρα μιλάει ο πρωθυπουργός» και «είσαι πολύ μικρός εσύ για να μιλάς για μένα» και «κρύφτηκες πίσω από τα πανταλόνια του Πολάκη», που ο Τσίπρας με πανικόβλητη αλαζονεία απηύθυνε προς τον Μητσοτάκη.
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…
Η ύβρις φέρνει τη Νέμεση και αυτό τώρα πια δεν αλλάζει.
Τώρα πια όλοι έχουν καταλάβει ότι ο Τσίπρας βρέθηκε στην εξουσία ως προϊόν συναλλαγής και σε διατεταγμένη υπηρεσία. Ότι είχε υπογράψει συμβόλαια, είχε γραμμάτια που έπρεπε να πληρωθούν.
Την έπαθε σαν τον ποντικό που είδε τη σκιά του στον τοίχο και θάρρεψε πως είναι λιοντάρι!
Εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια, κυκλοφορεί ανάμεσά μας ως… Μεσσίας, ως ο εκλεκτός, αυτός που μπορεί να κοροϊδεύει συνέχεια και να μην χάνει ποτέ.
Υπερεκτίμησε τις δήθεν ικανότητές του και συμπεριφέρθηκε με αυθάδεια και αλαζονεία – ένας μικρός θεός που νίκησε την ίδια την θεϊκή δύναμη. Μια καρικατούρα τυράννου, που πίστεψε ότι είναι κάτοχος μιας εξουσίας που, όμως, ήταν δοτή. Ένα μίγμα περονισμού και σταλινισμού, που θεωρούσε πως ορθώς η νομενκλατούρα βρίσκεται στις ντάτσες και ο λαός στα κολχόζ.
Αν και ανιστόρητος, δεν μπορεί να μην κατάλαβε πως η παράδοση της Μακεδονίας θα τον έβλαπτε πολιτικά. Είχε, όμως, υπογράψει το συμβόλαιο…
Και αντί να υποκύψει στην ανάγκη και να συνειδητοποιήσει πως θα έφευγε αφού εκπλήρωνε την αποστολή του, πίστεψε πως και πάλι θα μπορούσε να γυρίσει το παιχνίδι.
«Την Κυριακή κάποιοι θα τρίβουν τα μάτια τους», έλεγε από την Θεσσαλονίκη στις 22 Μαΐου.
«Ούτε μία στο εκατομμύριο να κερδίσει ο Μητσοτάκης στις εθνικές εκλογές», είχε πει δέκα μέρες νωρίτερα στον Alpha.
«Αναποδογύρισε το κλίμα και τώρα, όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε, παίρνουμε μηνύματα νίκης», έλεγε στις 23 Μαΐου από το Ηράκλειο της Κρήτης.
Από τα Ιωάννινα μας έλεγε πως δεν μπορεί να περπατήσει στους δρόμους επειδή… «με σταματάνε κάθε μισό βήμα οι απλοί άνθρωποι για να μου πουν ότι πρέπει να προχωρήσουμε ακόμα πιο δυνατά για την αναγέννηση της πατρίδας μας».
Δηλαδή ξεπέρασε κάθε όριο αλαζονείας!
Και βέβαια, αντί να ζητήσει συγγνώμη που πήγε διακοπές με το κότερο της Παναγοπούλου λίγες μέρες μετά την καταστροφή στο Μάτι, αντί να ζητήσει συγγνώμη για το κακοστημένο θέατρο της βραδιάς της καταστροφής – για να κρύψει την απουσία του στο Μόσταρ της Βοσνίας – άρχισε να λέει πως δεν έγινε και τίποτε, πήγε βόλτα με το σκάφος της… συνεργάτιδάς του και δεν έχει και πρόβλημα αν οι υπουργοί του επίσης πάνε βόλτες με κότερα!
Και την ίδια ώρα, διατυμπάνιζε πως «η διαρκής έγνοια μας είναι για τους πολλούς»!
Περίπου μας είπε, όπως συνήθιζε ο Ενβέρ Χότζα, πως δεν μπορεί να απολαύσει τα προνόμια της εξουσίας του επειδή τον βασανίζει η… έγνοια του λαού!
Αντί κα κάτσει στα αβγά του και να σταυροκοπιέται – άλλωστε έχει αποδείξει πως μπορείς να είναι συγχρόνως και άθεος και Χριστιανός – και να υψώνει το βλέμμα στον ουρανό αναφωνώντας «πόθεν μοι τούτο», ο Τσίπρας πίστεψε πως οι «επιτυχίες» του ήταν αποτέλεσμα των… ηγετικών ικανοτήτων του.
Χρειάστηκαν δυστυχώς σχεδόν πέντε καταστροφικά χρόνια για να έλθει η ώρα της Νέμεσης. Για να τιμωρηθεί η αλαζονεία και η ύβρις, ελαττωμάτων που ισοδυναμούν με μέγιστες αμαρτίες και των οποίων ο Τσίπρας αποτελεί την επιτομή.
«Η Ύβρις φυτεύει τύραννον», έλεγε ο Σοφοκλής και εξηγούσε: «Η αλαζονεία, όταν άσκοπα παραγεμισθεί από πολλά άδικα κι ασύμφορα και φθάσει στην πιο ψηλή της κορυφή, έ, τότε πια απότομα θα καταπέσει στον όλεθρο, εκεί που δεν μπορεί σίγουρα να βαδίσει».
Και πιο πολύ στον Τσίπρα ταιριάζει η ρήση του Σωκράτη: «Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση».
