 |
|
Κι έλεγα και γω, γιατί ο Τσίπρας πήγε στις Λίμνες (Πρέσπες) να υπογράψει τη συμφωνία (του)και όχι κάπου αλλού; Juan |
Το σχέδιο «Λίμνες» υπήρξε προϊόν της ονειροφαντασίας του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Τέθηκε από αυτόν στην 3η Ολομέλεια και φυσικά, «δημοκρατικά», εγκρίθηκε. Η 3η Ολομέλεια πραγματοποιήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1947 στη Γιουγκοσλαβία και το σχέδιο ονομάστηκε «Λίμνες» λόγω των κοντινών Πρεσπών…
Το σχέδιο «Λίμνες» προέβλεπε τον τριπλασιασμό της δύναμης του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας»* (ΔΣΕ), ώστε αν διαθέτει 60.000 μαχητές ως την άνοιξη του 1948 από τις 24.000 που διέθετε τον Σεπτέμβριο του 1947, δηλαδή εντός 6-7 μηνών! Δεδομένου ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου το ΔΣΕ δεν κατάφερε να στρατολογήσει, βίαια ως επί το πλείστον, λίγες μόνο χιλιάδες ανδρών και γυναικών, το σχέδιο ήταν εξ’ ορισμού ουτοπικό.
Αυτό το σημείο όμως ήταν το πλέον εύπεπτο. Πέραν της αύξηση της δύναμής του ο ΔΣΕ έπρεπε να εξοπλίσει πλήρως τους 60.000 μαχητές, την στιγμή που δεν διέθετε επαρκή βαρύ οπλισμό για τα υπάρχοντά τμήματά του. Επίσης προβλεπόταν η συγκέντρωση υλικού αρμοδιότητας μηχανικού και διαβιβάσεων και μεταφορικών μέσων. Επίσης ο ΔΣΕ θα μετατρεπόταν σε τακτικό στρατό. Στόχος ήταν η «απελευθέρωση» εκτεταμένης περιοχής στη βόρεια Ελλάδα με κέντρο τη Θεσσαλονίκη με παράλληλη ανακήρυξη «δημοκρατικής κυβέρνησης».
Αναφέρει το σχέδιο: «Πρώτο βασικός σκοπός. Αποκατάσταση εδαφικής ενότητας μεταξύ Μακεδονίας, Ηπείρου και Θεσσαλίας. Αυτό θα επιτρέψει να μεταφέρουμε στο νότο σοβαρές ενισχύσεις σε υλικά για να πετύχουμε την ανάπτυξη των δυνάμεων του ΔΣΕ στις περιοχές Θεσσαλίας, Ρούμελης και Πελοποννήσου και των σοβαρών επιχειρήσεών τους και έτσι να εξασφαλίσουμε τη μέγιστη δυνατή διασπορά των δυνάμεων του εχθρού και, κατά συνέπεια, να ανακουφίσουμε τις περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας.
«Δεύτερος βασικός σκοπός: Αποκατάσταση εδαφικής ενότητας μεταξύ των βουνών Χάσια – Πιέρια – Όλυμπος – Κίσσαβος. Σταθερή κυριαρχία του ΔΣΕ στο οροπέδιο Κοζάνης μέχρι τον ποταμό Αξιό με κέντρο βάρους προς τις διόδους Έδεσσα – Άρνισα και Καστανιά με σκοπό την αποκοπή της Δυτικής Μακεδονίας από το νότο και την ανατολή. Ταυτόχρονα ενίσχυση της Κεντρικής Μακεδονίας από την πλευρά της Δυτικής και Ανατολικής Μακεδονίας.
«Τρίτος βασικός σκοπός: Να αναληφθεί αποφασιστική επιθετική προσπάθεια για τη δημιουργία ελεύθερης περιοχής στο χώρο Κόνιτσα – Μέτσοβο, Γρεβενά – Τσοτύλι – Νεστόριο».
Επίσης ανά εδαφικό διαμέρισμα προβλεπόταν: «Ήπειρος. Μόνιμη εγκατάσταση στην περιοχή Παγωνίου και Λάκα Σούλι και εξασφάλιση ελέγχου στην αρτηρία Άρτα – Πρέβεζα – Γιάννενα. Θεσσαλία. Απώθηση του εχθρού από την κεντρική οροσειρά της Πίνδου (Κόζιακας – Άγραφα) και των εκεί θέσεων του ΔΣΕ.
«Ρούμελη. Κυριαρχία του ΔΣΕ στο δρόμο Λαμία – Καρπενήσι με σκοπό την αποκατάσταση εδαφικής ενότητας μεταξύ Θεσσαλίας και Ρούμελης. Ενίσχυση του ελέγχου στο βασικό οδικό άξονα Αθήνα – Λαμία με σκοπό την αγκίστρωση κατά μήκος αυτής της αρτηρίας του μέγιστου δυνατού των δυνάμεων του εχθρού. Προώθηση προς το όρος Πάρνηθα (κοντά στην Αθήνα), ανάπτυξη των επιχειρήσεων στη νήσο Εύβοια και αποκατάσταση άμεσης επαφής με την Πελοπόννησο ώστε να επιτευχθεί η μεταφορά εκεί υλικού.
«Ανατολική Μακεδονία – Θράκη. Αύξηση των δυνάμεων του ΔΣΕ μέχρι 10.000 άνδρες. Οχύρωση των δυνάμεων του ΔΣΕ στην ανατολική Μακεδονία και τέτοια διάταξή τους που να επιτρέπει τη δική μας κυριαρχία στο οροπέδιο του Ζιρνόβου. Αποκοπή της Θράκης με μόνιμη και σταθερή εγκαθίδρυση σοβαρών δυνάμεων του ΔΣΕ στον τομέα του όρους Χαϊντού.
Το σχέδιο πρόβλεπε, ακόμα πιο απίθανα πράγματα, όπως την απόκτηση και ανάπτυξη αντιαεροπορικών πυροβόλων και ακόμα χειρότερα παράκτιων πυροβόλων και καταδιωκτικών αεροσκαφών, ελαφρών σκαφών προς πόντιση θαλασσίων ναρκοπεδίων.
Από τα ανωτέρω φυσικά ελάχιστα έγιναν. Στις 23 Δεκεμβρίου 1947, συγκροτήθηκε «προσωρινή δημοκρατική κυβέρνηση», αλλά με πρωτεύουσα ένα χωριό, η οποία δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από τις «δημοκρατικές σοσιαλιστικές χώρες». Την επομένη ο ΔΣΕ επιτέθηκε στην Κόνιτσα, αλλά τελικά ηττήθηκε, μη μπορώντας να εξασφαλίσει καν μια κωμόπολη ως πρωτεύουσα.
Αναφέρει σχετικά ο Τάκης Λαζαρίδης: “Καταστρώνουν μεγαλεπήβολα σχέδια (π.χ. σχέδιο «Λίμνες») για την δημιουργία μεγάλων εφεδρειών, την κατάληψη μεγάλων πόλεων και την απελευθέρωση εκτεταμένων περιοχών που ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν και φυσικά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Και το πιο αστείο στην υπόθεση είναι ότι ο Ζαχαριάδης εμφανίζει το σχέδιο «Λίμνες» ως προϊόν επιτελικής επεξεργασίας ενώ, όπως αποδεικνύεται, οι στρατιωτικοί ηγήτορες του ΔΣΕ δεν είχαν ιδέα…
“Προσπαθώντας απεγνωσμένα να πυκνώσουν, έστω και με Σλαβομακεδόνες, τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού που είχαν απελπιστικά αραιώσει από τη συνεχή αιμορραγία, ξαναζεσταίνουν το «Μακεδονικό». Αδίστακτοι και αδιάφοροι για τις συνέπειες, στην 5η Ολομέλεια το Γενάρη του 1949 διακηρύσσουν:
«Δεν πρέπει να υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει».
Παράλληλα ο ΔΣΕ μετατράπηκε σε τακτικό στρατό, έναν όμως τακτικό στρατό χωρίς σοβαρό πυροβολικό, με λίγα βαρέα όπλα, χωρίς εφεδρείες, με μονάδες υποεπανδρωμένες, άνευ αξιόλογων στελεχών και με σύνθεση όχι πάντα και τόσο «ελληνική».
Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου από τις τάξεις του ΔΣΕ πέρασαν περίπου 100.000 άνδρες και γυναίκες μαχητές, κυρίως νεαρής, έως και εφηβικής ηλικίας. Από αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία προερχόταν από βίαιη ή ακούσια έστω στρατολογία. Πιο φανατισμένοι ήταν οι Σλαβομακεδόνες που ανέμεναν «εθνική αποκατάσταση» από τον ΔΣΕ. Οι Σλαβομακεδόνες αποτελούσαν το 20% κατά μέσο όρο της δύναμης του ΔΣΕ, ανάλογα με την περίοδο. Επιχειρήθηκε και στρατολόγηση μουσουλμάνων της Θράκης αλλά δεν απέδωσε και για θρησκευτικούς λόγους.
Το χειρότερο ήταν ότι ο ΔΣΕ επιχείρησε να στρατολογήσει και Αλβανούς Τσάμηδες, τους σφαγείς των Ελλήνων, που είχαν εκδιωχθεί από την Ελλάδα από τον ΕΔΕΣ. Το πρώτο σχετικό αίτημα στα Τίρανα έγινε από τον Μάρκο Βαφειάδη το 1947, ακριβώς σε μια προσπάθεια συγκέντρωσης των μαχητών που προέβλεπε το σχέδιο «Λίμνες».
Ακολούθησαν και άλλα αιτήματα το 1948 που απορρίφθηκε και το 1949 που έγινε δεκτό από την κυβέρνηση αλλά όχι και από τους Τσάμηδες που δεν είχαν ξεπεράσει τον φόβο των Ελλήνων. Έτσι μόνο περί τους 150 εντάχθηκαν στον ΔΣΕ.
defence-point
Όπου αναφέρεται ΔΣΕ ή Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, θέσατε το ορθόν: "Κομουνιστοσυμμορίτες".
;
