Η κόντρα των Αμερικανών με την Τουρκία αρχίζει και γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για τα ελληνικά συμφέροντα. Αν όντως οι Αμερικανοί προχωρήσουν στην εκδίωξη της Τουρκίας από το πρόγραμμα του F-35, όπως ανακοινώνει χωρίς περιστροφές στην επιστολή του προς τον Χουλούσι Ακάρ ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας, το πλήγμα για την Άγκυρα θα είναι οδυνηρό, αλλά όχι καταστροφικό.
Οι Αμερικανοί είναι φανερό ότι εξακολουθούν να ακολουθούν την τακτική του μαστιγίου και του καρότου έναντι του Ερντογάν, φιλοδοξώντας να τον κάνουν να «λογικευτεί», έστω και την τελευταία στιγμή, αν και είναι μάλλον σαφές ότι αυτή τη φορά δεν αφήνουν περιθώρια “διαπραγμάτευσης” ανταλλαγμάτων, καθώς φαίνεται πως “ξύπνησαν” βίαια μετά από πολλές δεκαετίες εκβιασμών των Τούρκων, με “όπλο” την αδιαμφισβήτητη γεωστρατηγική σημασία του “οικοπέδου Τουρκία” στο πλαίσιο του ΝΑΤΟϊκού αμυντικού σχεδιασμού.
Αν όμως ο Ερντογάν δεν «λογικευτεί»; Εάν αντίθετα αποφασίσει να κλιμακώσει; Η Ρωσία ήδη του προσφέρει “γη και ύδωρ”, συμπεριλαμβανομένων των κορυφαίων επιτευγμάτων της αμυντικής της βιομηχανίας, όπως για παράδειγμα το μαχητικό αεροσκάφος πέμπτης γενιάς Su-57. Αυτό όμως είναι το έλασσον. Το μείζων είναι τι μπορεί να προσφέρει η Τουρκία στη Ρωσία, ειδικά αν πιεστεί από τις ΗΠΑ.
Αυτό ακριβώς τρέμουν στην Ουάσινγκτον… Στον Λευκό Οίκο θα έδιναν και… ενάμιση ματάκι τους για να μη δουν ρωσική βάση (“ναυτική διευκόλυνση”!) στο Αιγαίο… λέμε τώρα. Είναι άραγε γι’ αυτό που δεν έχουν συντρίψει ακόμα τον Ερντογάν, όπως θα έκαναν με κάποιον «απείθαρχο» ηγέτη μιας χώρας με μικρότερη γεωπολιτική σημασία.
Και η Ελλάδα; Το σκηνικό έχει στηθεί και για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια είναι φιλικό για αυτήν… Μήπως λοιπόν θα πρέπει να το εκμεταλλευτεί περισσότερο, βοηθώντας στο να κόψει τον τουρκικό τσαμπουκά, επιχειρώντας να κατευθύνει τις εξελίξεις; Κι επειδή πολύς λόγιος γίνεται περί αδυναμίας, νομίζουμε ότι όλο το μπάχαλο που επέβαλλε η Τουρκία στην περιοχή από τον συριακό εμφύλιο και μετά, είναι προϊόν ισχύος ή αδυναμίας και φόβου για το που οδηγούνται οι εξελίξεις μεσο-μακροπρόθεσμα;
Έχουμε αντιληφθεί ότι οι σύμμαχοι της Ελλάδας στην περιοχή της Μεσογείου δεν ενθουσιάζονται κιόλας με την ελληνική “στρατηγική ψυχραιμία” θέλοντας να διαπιστώσουν το επίπεδο της βούλησης να εγκαταλειφθεί η τακτική του να κατευνάζεται συνεχώς το “θηρίο”, καθώς έχουν διαπιστώσει ότι η συμπεριφορά του (σ.σ. του θηρίου!) ρυθμίζεται αναλόγως του επιπέδου πίεσης που του “εφαρμόζει” η άλλη πλευρά;
Μόνοι τους ασφαλώς και δεν θα εμπλακούν για χάρη μας οι όποιοι σύμμαχοι και δικαίως. Τί είδους συζητήσεις έχουν γίνει σε αυτούς του περίφημους στρατηγικούς διαλόγους δεν γνωρίζουμε. Αυτό που ξέρουμε από την Ιστορία όμως, είναι ότι διερευνήσεις γίνονται και μάλιστα για πολλαπλά δυνητικά σενάρια εξελίξεων.
Και οι ερωτήσεις δεν είναι “θα έρθετε να μας συνδράμετε εάν μας την πέσουνε;”… αυτά είναι κουβέντες καφενείου, όχι συζητήσεις σοβαρών χωρών που αντιλαμβάνονται ότι ανάμεσα στο “κάθομαι στ’ αυγά μου” και στο “την πέφτω” υπάρχουν πολλαπλά ενδιάμεσα επίπεδα. Καταλαβαινόμαστε άραγε;
Αυτά γίνονται σε μια εποχή που η διεθνής συζήτηση περί “αποτροπής” δεν αποδέχεται εξ ορισμού πως όταν “λαλήσουν τα κανόνια” έχει καταρρεύσει και έχει σταματήσει κάθε διπλωματική ανταλλαγή και διαπραγμάτευση, αλλά τονίζουν ότι άτυπη διαπραγμάτευση ανάμεσα σε αντιμαχόμενους αποδεκτή και από τους δυο, εξακολουθεί να υπάρχει, ακόμα κι όταν πέφτουν πύραυλοι και βόμβες…
Πώς “συνεννοούνται” οι Ισραηλινοί με τη Χαμάς =και αντιστρόφως= διά της σύγκρουσης χαμηλής έντασης; Θέλουν οι πρώτοι να ρίξουν τη Χαμάς; ΟΧΙ. Δεν επιθυμεί να καταλάβει την περιοχή καθώς ο έλεγχός της άφησε πικρές μνήμες. Γι’ αυτό άλλωστε αποχώρησε. Όσον αφορά την εναλλακτική στη Χαμάς ηγεσία; Πιθανότατα θα αποδεικνυόταν απείρως χειρότερη… ακόμα και από την Ισλαμική Τζιχάντ.
Θέλουν την Παλαιστινιακή Αρχή να αναλάβει τη Γάζα; ΟΧΙ! Διότι θα έχει νομιμοποίηση και θα αυξηθούν θεαματικά οι πιέσεις στο Ισραήλ να δώσει κράτος στους Παλαιστίνιους, κάτι που δεν θέλει να το κάνει υπό πίεση, αφού τα ζητήματα ασφαλείας που εγείρονται είναι πολλά! Σε επικοινωνιακό επίπεδο δε, η κατάσταση θα εξελίσσονταν σε Βατερλό!
Άρα, από τη στιγμή που το Ισραήλ δεν θέλει αν διώξει τη Χαμάς, ενώ η ισλαμιστική οργάνωση δεν μπορεί να απειλήσει την ύπαρξή του, χρησιμοποιούν την περιορισμένη βία αμφότεροι, προσπαθώντας ο ένας να ελέγξει τη συμπεριφορά του άλλου και να πετύχει μικρές νίκες η σειρά άλλων τακτικών στόχων! Η παθητικότητα ή τα μεγάλα λόγια περί αποτροπής, απλά χάνουν το νόημά τους όταν γίνεται κατάχρηση… μας θυμίζει τίποτα αυτό;
Αντί λοιπόν να περιμένουμε πάντα σωτήρες, μήπως ήρθε η ώρα να σώσουμε τους εαυτούς μας; Τουλάχιστον να σταματήσουμε να ανεχόμαστε την περιορισμένη βία με την οποία οι Τουρκαλάδες παγίως μας στέλνουν τα δικά τους διπλωματικά μηνύματα; Πέραν του να τροφοδοτήσει περαιτέρω αυτή την τόσο βολική για τους στόχους του φοβία που μας έχει καλλιεργήσει;
Η Ελλάδα μεγάλωσε χάρη στην διπλωματική τόλμη του Ελευθέριου Βενιζέλου… Αν εμείς δείχνουμε συνεχή παθητικότητα έναντι των Τούρκων και κοπανάμε συνεχώς τα περί διεθνούς δικαίου ο Ερντογάν δεν πρόκειται να συγκινηθεί καθόλου.
Άρα, ούτε “θαυμασμό” θα αποσπάσουμε από οπουδήποτε για την ειρηνική μας στάση. Ας σταματήσουμε να παραμυθιαζόμαστε. Τα «αυστηρά» μηνύματα της ηγεσίας μας τα διαβάζει το βράδυ στη μανδηλοφορούσα σύζυγο Εμινέ με τα ακριβά γούστα και γελάνε παρέα.
Πριν από μερικές δεκαετίες, στην Ελλάδα υποστηριζόταν από αρκετούς, ότι αν είχαν πέσει ένα δυο μαχητικά της Τουρκίας στο Αιγαίο όταν έμπαιναν στον εθνικό εναέριο χώρο, όλα θα ήταν διαφορετικά. Αυτό κάνουν οι χώρες που διαθέτουν αυτοσεβασμό. Μία, δύο, τρεις προειδοποιήσεις. Δεν το αντιλαμβάνεται; Τότε προχωράς σε άλλα μέτρα. Υποχρεωτικά. Αλλιώς προσαρμόζεσαι στη βούληση και τις ορέξεις του αντιπάλου…
Η εποχή σήμερα είναι ασφαλώς πολύ διαφορετική. Θα μπορούσε βέβαια να κανείς να ισχυριστεί, ότι την όποια απώλεια ισχύος συνεπεία της οικονομικής κρίσης, την έχει αντισταθμίσει η “αλλαγή του χάρτη των συμμαχιών” στην περιοχή. Κάποτε ορισμένο έσκουζαν για τη συνεργασία των Ισραηλινών με τους Τούρκους, ξεχνώντας ασφαλώς -βολικά- να προσθέσουν ότι οι Ισραηλινοί είχαν προσεγγίσει την Ελλάδα, όμως κάποιοι που σήμερα αποδείχθηκαν εξαιρετικά προσαρμοστικοί, τότε καθοδηγούνταν αποκλειστικά από τις ιδεοληψίες τους…
Μήπως θυμόνται κάποια ζωντόβολα της “τρελής” δεκαετίας του ’90 (δημοφιλής άνθηση του εθνομηδενισμού, με αποτέλεσμα την ανάδυση αντίδρασης από το άλλο άκρο… τυχαία σήμερα πήρε ταυτοχρόνως η κατηφόρα και τα δυο “ρεύματα” και τους κομματικούς σχηματισμούς που τα εκπροσωπούσαν από τότε;), ότι αδυνατούσαν να κατανοήσουν πόσο ηλίθιοι και αγράμματοι εμφανίζονταν διεθνώς, όταν ζητούσαν μετ’ επιτάσεως αμοιβαία μείωση εξοπλισμών με την Τουρκία.
Η Ελλάδα ήταν το μικρότερο των προβλημάτων ασφαλείας που απασχολούσε την Τουρκία, με εμάς να έχουμε κάνει τα πάντα να μας θεωρούν χαβαλέδες. Ας μην μπούμε καν στη διαδικασία να “σκαλίσουμε” τι έλεγαν τότε κάποιοι -πολλοί- από αυτούς τους ρεμπεσκιέδες αγράμματους που αργότερα ανέλαβαν και κυβερνητικές ευθύνες. Το αναφέρουμε μπας και οι “αυταπάτες” αφορούν πολλά περισσότερα από τα “go back” και τα “νταούλια”.
Το θέμα είναι σήμερα αν έχουμε ως χώρα διάθεση να αξιοποιήσουμε τις συμμαχίες μας, όχι για ανέξοδους τσαμπουκάδες, αλλά για να βάλουμε ένα όριο στην αυθαιρεσία και να αποτρέψουμε το να μας σύρουν σε διαπραγμάτευση υπό το βάρος των πιο αρνητικών τετελεσμένων για την Ελλάδα.
Κι αν σήμερα συζητάμε για το ενδεχόμενο επεισοδίου, είναι διότι αφήσαμε την Τουρκία να διδαχθεί ότι αυτή είναι η μέθοδος για να μας πειθαναγκάσει να αποδεχθούμε αποικιοκρατικούς όρους σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Η δε συνέχιση της ίδιας πρακτικής, υπονομεύει τη συμμαχία με χώρες που δεν αστειεύονται στον χειρισμό των θεμάτων εθνικής ασφαλείας, είναι κυνικές και ευέλικτες, έτοιμες για όλα, αρκεί αν υπάρχουν αξιόπιστες συμμαχίες.
Πάμε να κάνουμε τα ίδια ξανά; Το πολιτικό σύστημα κρύβει τη φοβία με την οποία έχει γαλουχηθεί να αντιμετωπίζει την Τουρκία, επικαλούμενο το διεθνές δίκαιο και την ειρηνική συνύπαρξη. “It takes two to tango” όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι. Το να “χορεύουμε” μόνοι μας δεν μας κάνει συμπαθείς, αλλά γραφικούς. Ας το καταλάβουν.
Η Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το διεθνές δίκαιο, όπως άλλωστε και με το δίκαιο γενικώς. Το αποδεικνύει καθημερινά στη ματωμένη και γενοκτόνο Ιστορία της. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις συμβατικά έναντι ενός τέτοιου “παίκτη”. Οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας το δοκίμασαν κάποτε και το αποτέλεσμα το ζούμε ακόμα… Ούτε έχει νόημα να περιμένεις μονίμως άλλους να σου βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Χρόνο νομίζεις ότι κερδίζεις κουκουλώνοντας το πρόβλημα.
Το 1904 οι Ιάπωνες επιτέθηκαν κατά των Ρώσων στην Μαντζουρία αιφνιδιαστικά και τους διέλυσαν… Το 1914 ο τότε επικεφαλής της Επιτελικής Υπηρεσίας Στρατού είχε εισηγηθεί στον Ελ. Βενιζέλο αιφνιδιαστική επίθεση κατά της Τουρκίας και απόβαση στην χερσόνησο της Καλλίπολης. Θα ήταν παραβίαση του διεθνούς δικαίου… αλλά ουαί τοις ηττημένοις έλεγαν οι αρχαίοι. Απλώς να υπενθυμίσουμε ότι ο χρόνος δεν εργάζεται υπέρ μας στο ισοζύγιο ισχύος με την Τουρκία, ούτε η δημογραφία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μία πλευρά με την οποία η Ελλάδα ορθώς επιχειρεί να συνεργαστεί σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει όμως κι άλλο. Εκεί όχι μόνο πρέπει αν συζητήσεις, αλλά και να δεις εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της Τουρκίας χωρίς φυσικά να αλλάζεις την προτίμησή σου για την ειρηνική διευθέτηση. Το κακό είναι ότι δεν μπορείς από μόνος σου να το επιβάλεις.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι ένα ακόμα “εργαλείο” επίτευξης πολιτικών στόχων. Και από τη στιγμή που υποστηρίζουμε ότι η πολιτική μας βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, ενώ είμαστε πάντα ανοιχτοί να κριθούν οι επιλογές μας από τους νόμιμους διεθνείς δικαιοδοτικούς μηχανισμούς, παρότι κρύβουν σημαντικές παγίδες για τα εθνικά συμφέροντα, η αποφυγή – άρνηση προστασίας τους, ισοδυναμεί με προσβολή σε αυτό καθαυτό το διεθνές δίκαιο στο οποίο ομνύουμε.
Όταν συζητάς διαρκώς όσα είναι αυτονόητα, είναι λογικό να καταντάς σταδιακά γραφικός. Πόση ώρα μπορεί να είναι διατεθειμένος να συζητήσει ότι ένα κι ένα κάνει δύο, ή ότι το χρώμα του αίματος είναι κόκκινο, χωρίς να κουράσει τους παριστάμενους σε βαθμό που θα φτάσουν ενδεχομένως να αμφιβάλουν για την πνευματική σου ευστάθεια; Ας σοβαρευτούμε επιτέλους, προτού διαπιστώσουμε ότι είναι πολύ αργά.
defence-point.gr
