Σε μείζον κοινωνικό, πολιτικό και δικαστικό ζήτημα αναδεικνύεται η χορήγηση ή μη αδείας στον αρχιεκτελεστή της τρομοκρατικής οργάνωσης «17Ν» που καταδικάστηκε από την ελληνική Δικαιοσύνη σε ισόβια φυλάκιση για τα εγκλήματά του. Η ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη, της οποίας την ηγεσία ορίζει η εκάστοτε Κυβέρνηση και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, καλείται να αποφασίσει αν ο Κουφοντίνας δικαιούται να απολαμβάνει τη γλυκιά γεύση της ελευθερίας όπως όλοι οι κοινοί θνητοί αντί να παραμένει έγκλειστος στης φυλακής τα σίδερα για τις ανθρωποκτονίες που διέπραξε.
Ο Κουφοντίνας όπως και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να απαιτεί την ελευθερία του, να κυκλοφορεί και να γεύεται τον αέρα της Αττικής. Αυτό είναι δικαίωμά του και είναι ανθρώπινο. Φυσικά αυτό που δεν ήταν ανθρώπινο είναι οι αποτρόπαιες πράξεις του που αφαίρεσαν τις ζωές άλλων συνανθρώπων μας που επίσης ήθελαν και αυτοί να κυκλοφορούν ελέυθεροι και να απολαμβάνουν τη ζωή και τα παιδιά τους. Με τις εκτελέσεις του ο Κουφοντίνας άφησε πίσω χήρες και ορφανά και τους καταδίκασε σε αιώνια οδύνη και μαρασμό.
Το δικαστικό σύστημα αποφάσισε τελεσίδικα την ισόβια καταδίκη του. Το σωφρονιστικό σύστημα έχει αποστολή την προφύλαξη της κοινωνίας από εγκληματικά στοιχεία που μπορούν να προκαλέσουν ανάλογο κακό για το οποίο καταδικάστηκαν και να βοηθήσει τους έγκλειστους στην κατανόηση των εγκλημάτων τους. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα ο Κουφοντίνας παραμένει αμετανόητος για τα εγκλήματά του και την αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής, ενώ αποτελεί και σύμβολο μίας σκοτεινής παρακρατικής εξουσίας που θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να σκοτώνει ελεύθερα και ατιμώρητα, να πυρπολεί αυτοκίνητα και να καταστρέφει τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία που πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες. Δεν έχει ζητήσει ένα συγγνώμη από τα παιδιά των θυμάτων του που στιγμάτισε για μία ζωή ενώ ο ίδιος αναζητεί να δει το δικό του παιδί ελεύθερα.
Kάθε δικαστικός λειτουργός καλείται πάλι να αξιολογήσει το βάρος των εγκλημάτων του Κουφοντίνα, το βαθμό σωφροσύνης του, την πιθανότητα απόδρασης κατά την άδεια του και κυρίως το περί κοινού αίσθημα και να ζυγίσει την απόφασή του αν η δικαστική απόφαση της ισόβιας φυλάκισης οφείλει να τηρείται ή να μεταβάλλεται. Ίσως η καλύτερη μέθοδος για κάθε δικαστή θα ήταν να έμπαινε στη στη θέση των συγγενών των θυμάτων του δολοφόνου Κουφοντίνα και να νιώσει το βαθμό επίδρασης της παρόδου του χρόνου, της μεταμέλλειας του εκτελεστή και της ανθρώπινης θέλησης για ελευθερία, μεταξύ άλλων, για την ορθή απόφαση. Να νιώσει το περί κοινού αίσθημα.
Σε κάθε περίπτωση η ελληνική Δικαιοσύνη ανεξάρτητη από την κρατική εξουσία θα αποφασίσει την Τρίτη, προεκλογική εβδομάδα, αν ο αρχιεκτελεστής της «17Ν» μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος και αμετανόητος ανάμεσα στα παιδιά των εκετελεσθέντων Ελλήνων και αλλοδαπών. Η Κοινωνία, η Πολιτεία και η Δικαιοσύνη οφείλουν πάντα να είναι ανθρωποκεντρικές. Ίδωμεν πού θα κλείνει η ζυγαριά της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Ας ευχηθούμε ότι έχει παρέλθει η εποχή που το σκοτεινό παρακράτος της Ελλάδας εκτελώντας εντολές δολοφονούσε ανενόχλητο και να μην υπάρξουν νέοι «Κουφοντίνες».
Λ.ΚΑΛ.
Λ.ΚΑΛ.
