Με ιδιαίτερη προσωπική συγκίνηση από τις μνήμες και τις μεταλαμπαδεύσεις των τριών δικών μου ανθρώπων, που επιβίωσαν από την όλη οικογένεια στο Ρεΐζντερε Ερυθραίας –Ιωνίας Μικράς Ασίας των μαρτυρικών γεγονότων του 1922 (γιαγιά –πατέρας –θεία), προβάλω ένα από τα πλέον αγαπημένα τους Μικρασιάτικα τραγούδια. Ένα τραγούδι που με δάκρυα στα μάτια και με τον κόμπο στο λαιμό τους, μου το δίδαξαν…
Άλλη μια πλήρως επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου ερμηνεία από την χορωδία του Συλλόγου Ρεθυμνίων Μικρασιατών, που με το συνολικό αυτό πόνημά τους τίμησαν τις μουσικές και όχι μόνον μνήμες των μαρτύρων προγόνων μας στα ματωμένα Μικρασιάτικα Χώματα και εκτιμώ ότι αξίζουν της επιδοκιμασίας όλων μας! Οι κρίσεις δικές σας…
Δημήτρης N. Θωμαδάκης.
