Του συνεργάτη μας
Δημήτρη Κωνσταντάρα
Δημήτρη Κωνσταντάρα
Πού είμαστε βρε παιδιά, που βρισκόμαστε, σε ποιο χώρο ζούμε και πορευόμαστε και πόσο υπεύθυνοι αισθανόμαστε για όλα αυτά που συμβαίνουν, όλα αυτά τα καθημερινά «κακά» που η μεταμόρφωση των ΜΜΕ σε «κυνηγούς κεφαλών» ελεγχόμενους από άγνωστα «κέντρα» έχει μεταβάλει σε επαναλαμβανόμενα επεισόδια μιας ατέλειωτης σειράς του τύπου Casa de Papel ή House of Cards ,
φτιαγμένα ειδικά για ένα αποκοιμισμένο κοινό που όλη μέρα σπρώχνει το κάρο στο γκρεμό και το βράδυ αναζητεί λίγο αίμα, λίγο σπέρμα, λίγη διαφθορά, λίγη απάτη, κάποιο φόνο, κάποιο δυστύχημα, καμιά ληστεία για να …ξυπνήσει πριν αποκοιμηθεί;
Κι αν είναι αυτή η κατάσταση, που είναι λίγη λογική, λίγη ψυχραιμία για να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά;
Είμαστε σε μια πανέμορφη χώρα όπου όπως διαπιστώνουμε εσχάτως, κάποιος που την είχε «κοπανήσει» - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- από τη φυλακή και επί δεκαεπτά χρόνια φυγοδικούσε , όχι μόνο δεν κρυβόταν αλλά «έχτιζε» …. καριέρα σε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, στο τραγούδι και περνιόταν για γιός βουλευτή ή γιός εφοπλιστή και κανείς δεν τον αναζητούσε.
Είμαστε σε μιαν ιστορική χώρα όπου μια μικρή ομάδα εκπαιδευμένων στελεχών του Λιμενικού διοργανώνει αυτοβούλως «επιχείρηση» στα Εξάρχεια- χωρίς να ζητήσει τη συνδρομή της Αστυνομίας- για εξάρθρωση συμμορίας διακίνησης ναρκωτικών , όμως όχι μόνον απωθείται από ένοπλους κουκουλοφόρους αλλά οι άνδρες της σχεδόν «συλλαμβάνονται» και τελικά αποκαλύπτεται … κόντρα που υπάρχει μεταξύ Αστυνομίας και Λιμενικού!
Είμαστε σε ένα υπέροχο κομμάτι γης , θάλασσας και ουρανού όπου διεξάγονται ταυτόχρονα τρεις εκλογικές αναμετρήσεις κατά την προεκλογική περίοδο των οποίων, τα περισσότερα κόμματα δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη και την … πατρότητα των εκλογικών συνδυασμών που ανοιχτά στηρίζουν, προωθούν και αναδεικνύουν αλλά σχεδόν καμία παράταξη δεν το λέει ανοιχτά καθώς όλοι θέλουν να κρύβουν κάτω από τη λέξη «ανεξάρτητος» την κομματική τους ταυτότητα.
Είμαστε «ενεργοί» σε μια χώρα όπου η «επαρχία» - ή «ύπαιθρος» προς το ευγενικότερο- είναι θλιβερά ερημωμένη, κατεστραμμένη από τη φύση και τον άνθρωπο και εγκαταλελειμμένη ενώ η ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας έχει περίπου το 40% του συνολικού πληθυσμού όλης της χώρας αλλά τα τρία εκατομμύρια των κατοίκων της ευρύτερης Αθήνας κινδυνεύουν φέτος το καλοκαίρι να αντιμετωπίσουν έναν πολύ μεγαλύτερο θερμικό κίνδυνο για το σώμα τους και παράλληλα περισσότερη θερμική δυσφορία, ακόμη και τις νυχτερινές ώρες. Σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Αστεροσκοπείου - αποκαλυπτική για το κλίμα της Αθήνας- η ευρύτερη περιοχή γίνεται χρόνο με τον χρόνο αβίωτη το καλοκαίρι με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων της καθώς η θερμική δυσφορία χτυπάει κόκκινο και όσο περνούν τα χρόνια η κατάσταση θα επιδεινώνεται.
Το έχω ξαναπεί, το έχω ξαναγράψει και η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας με στοιχειώνει: Αρνούμαι να δεχτώ ότι έτσι είναι τα πράγματα. Κι όμως όλα δείχνουν ότι έτσι είναι. Αρνούμαι να δεχτώ ότι είμαστε όλοι υποχείρια μιας βρωμερής κατάστασης που μεταμορφώνει την Υπόθεση Novartis σε μια στιγμή από το «μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα» σε μια «κακότεχνη σκευωρία». Κι όμως όλα δείχνουν μια το ένα και μια το άλλο.
Κάπου υπάρχει μια δίνη. Μια τρύπα. Ένα μαύρο κενό. Που στην προσπάθειά μας να επικρατήσουμε, μόνοι μας έχουμε δημιουργήσει. Συνεπώς: Προσοχή στα βήματά μας. Διότι κινδυνεύουμε, από τη μια στιγμή στην άλλη, να πέσουμε μέσα σε κάποια τρύπα, κάποια δίνη, κάποιο κενό. Ή… να μην πέσουμε. Από εμάς εξαρτάται.
