ΜΕΚΕΑ (ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ)

Βαρυσήμαντη απόφαση του Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) για τις Ευρωεκλογές και τον αγώνα των λαών για Εθνική Κυριαρχία

H ολομέλεια του ΜΕΚΕΑ αποφάσισε ομόφωνα δια ψηφοφορίας που διεξήχθη την εβδομάδα 3-10 Μαρτίου (λόγω των γεωγραφικών αποστάσεων του τόπου διαμονής των μελών στην Ελλάδα και το εξωτερικό) το ακόλουθο ψήφισμα σε σχέση με τις επερχόμενες κρίσιμες Ευρωεκλογές που θα κρίνουν σε τελική ανάλυση την ίδια την τύχη της ΕΕ και επομένως της παγκοσμιοποίησης στον Ευρωπαϊκό χώρο.

Οι φετινές Ευρωεκλογές είναι εντελώς διαφορετικές από κάθε προηγούμενες και για πρώτη φορά στην ιστορία τους είναι κρίσιμες για τους παρακάτω λόγους που θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε όσο συνοπτικά γίνεται.

Οι εκλογές αυτές στα 40 χρόνια της ιστορίας τους ήταν απλά ένα τμήμα της πολιτικής απάτης που εκφράζει όλη η ΕΕ ότι δήθεν αποτελεί ένα δημοκρατικό όργανο έκφρασης των Ευρωπαϊκών λαών. Στην πραγματικότητα, όλα τα όργανα της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωκοινοβουλίου, είναι απλά όργανα-σφραγίδες της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), η οποία ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν φούντωσε η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, προχώρησε στην μετατροπή της, μέσα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αυτών που την ακολούθησαν, σαν το κύριο όργανο έκφρασης της ΝΔΤ στον Ευρωπαϊκό χώρο. Αυτό έγινε:

α. στον οικονομικό τομέα, με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς εργασίας και της συνακόλουθης μαζικής μετανάστευσης,

β. στον πολιτιστικό τομέα, με την βαθμιαία αντικατάσταση των εθνικών κουλτουρών από την κουλτούρα της «παγκοσμιοποιητικής σούπας» και

γ. στον καθαρά πολιτικό τομέα μέσα από την βαθμιαία εξαφάνιση του έθνους-κράτους (κατάργηση εθνικών νομισμάτων, ενιαία ουσιαστικά δημοσιονομική πολιτική, ενιαία εξωτερική πολιτική —που εκφράζει βέβαια το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο—, ενιαία πολιτική για τις αξίες της Παιδείας και της δημοκρατίας γενικότερα) —γι’ αυτό και οι συνεχείς συγκρούσεις με κυβερνήσεις που θέλουν να έχουν πραγματικά εθνική δικαιοσύνη και Παιδεία και όχι δήθεν «Ευρωπαϊκή» (δηλαδή Νεοταξίτικη!), με βάση τις «αξίες» των ιδρυμάτων τύπου Σόρος και αντίστοιχων θινκ-τανκς κλπ.

Μέχρι σήμερα τα κόμματα από τα οποία εκλέγονταν οι Ευρωβουλευτές, αλλά και διορίζονταν οι διαχειριζόμενοι τα κύρια Ευρωπαϊκά όργανα (Κομισιόν, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κλπ), προέρχονταν από τους «παγκοσμιοποιητές», δηλαδή αυτούς που το «όραμά» τους είναι μια διεθνής «κοινότητα» που θεμελιώνεται στους νόμους της αγοράς. Έτσι διαιωνιζόταν η απάτη της «δημοκρατικής» Ευρωπαϊκής «Κοινότητας». Και αυτό, παρά το γεγονός βέβαια ότι δεν είναι εξ ορισμού δυνατή μια πραγματική κοινότητα στα πλαίσια της ΕΕ, εφόσον η ίδια η έννοια της Κοινότητας προϋποθέτει ότι τα μέλη της κοινότητας (στην προκειμένη περίπτωση τα κράτη-μέλη) καθορίζουν συλλογικά τον τρόπο κάλυψης των αναγκών τους και όχι βέβαια οι Πολυεθνικές μέσω των δυνάμεων της αγοράς που ελέγχουν οι ίδιες! Και είναι γνωστό πως οι «δυνάμεις της αγοράς» μπορούν να γονατίσουν κάθε κυβέρνηση που τυχόν θα τολμούσε να παρεκκλίνει από τους κανόνες που επιβάλλει το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο. Μέχρι και την κραταιά Βρετανία κατάφεραν να γονατίσουν για να ακυρώσουν στην πράξη το βροντερό «ΝΑΙ» του Βρετανικού λαού για την έξοδο από την ψευτο-κοινότητα της ΕΕ και το ίδιο επαναλαμβάνουν σήμερα με την Ιταλική κυβέρνηση που εκλέχτηκε με ρητή εντολή να κτυπήσει βασικές αρχές της παγκοσμιοποίησης, όπως το άνοιγμα των συνόρων σε εκατομμύρια μετανάστες, δήθεν γι’ ανθρωπιστικούς λόγους. Φυσικά στην Ελλάδα δεν χρειάστηκε το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο να παλέψει με κανέναν για ν’ ακυρωθεί στην πράξη η ετυμηγορία του Ελληνικού λαού το καλοκαίρι του ’15, αφού η δήθεν «αριστερή» κυβέρνηση ήταν πρόθυμη να γονατίσει τον Ελληνικό λαό για να εφαρμόσει τη χειρότερη οικονομική Κατοχή στην Ιστορία της χώρας, αρκεί οι τυχάρπαστοι που αποτελούσαν την ίδια και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της να κρατήσουν την «καρέκλα» για την οποία προφανώς πάλευαν σε όλη τους τη ζωή κάτω από ένα ψευδεπίγραφο «αριστερό» μανδύα!

3. Αυτήν όμως τη δήθεν «κοινότητα» των Ευρωπαϊκών λαών, η οποία έφερε στο προσκήνιο όλα τα κατακάθια της Ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής όπως οι Μπαρόζο (σήμερα στέλεχος της Γκόλντμαν Σακς), Τουσκ (που είχε πρωταγωνιστήσει στο φασιστικό πραξικόπημα της Υ/Ε στην Ουκρανία), Γιούνκερ (που είχε διακριθεί για διάφορα σκάνδαλα στο Λουξεμβούργο) κλπ σήμερα οι Ευρωπαϊκοί λαοί είναι αποφασισμένοι να την ξεφορτωθούν οριστικά. Ο στόχος είναι να προχωρήσουν σε μια πραγματική διεθνή κοινότητα εθνικά και οικονομικά κυριάρχων κρατών, καταργώντας το άθλιο όργανο της παγκοσμιοποίησης: την ΕΕ, που έχει οδηγήσει, μέσω των ντόπιων επαγγελματιών πολιτικών (τύπου Τσίπρα, Μητσοτάκη, Γιωργάκη, Σημίτη κ.α.) και παρόμοιων «ηγετών» στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην οικονομική και πολιτιστική καταστροφή λαών όπως ο Ελληνικός, αλλά και στην οικονομική ισοπέδωση των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης σε χώρες, κάποτε ισχυρά βιομηχανικές, όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία. Να πώς προέκυψαν το Μπρέξιτ, τα Κίτρινα Γιλέκα και τα κινήματα για την εθνική κυριαρχία στην Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία και στις διάφορες Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες.

4. Αυτό εξηγεί και τη λύσσα όλων αυτών των επαγγελματιών πολιτικών, που ουσιαστικά «τάιζε» η Υ/Ε, ενάντια στα κινήματα αυτά που συκοφαντούν ως ‘εθνικιστικά’, ‘λαϊκιστικά’, ρατσιστικά αν όχι και φασιστικά, κραδαίνοντας έναν ανύπαρκτο σήμερα κίνδυνο φασισμού, ο οποίος προϋποθέτει βέβαια την ύπαρξη εθνών-κρατών, που σήμερα είναι υπό εξαφάνιση με την παγκοσμιοποίηση. Αλλά ακόμη και εάν τα κινήματα αυτά για εθνική κυριαρχία έπαιρναν την εξουσία και οδηγούσαν στην αναβίωση εθνών-κρατών, αυτά βέβαια δεν θα είχαν κανένα λόγο να επανέλθουν στα αποτυχημένα από την Ιστορία και καταδικασμένα από τη λαϊκή συνείδηση και αγώνες φασιστικά καθεστώτα του μεσοπολέμου. Ο σημερινός δηλαδή «εθνικισμός» δεν έχει καμιά σχέση με τον επιθετικό εθνικισμό των ναζιστών, των φασιστών κλπ, οι οποίοι δεν θα είχαν άλλωστε ανέβει ποτέ στην εξουσία χωρίς την άμεση στήριξη των εθνικών αστικών τάξεων που εκινούντο με βάση τα κριτήρια αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος στην κάθε χώρα. Όμως τα λαϊκά στρώματα που επαναστατούν σήμερα κάθε άλλο παρά ενισχύονται ή εμπνέονται από τις εθνικές αστικές τάξεις, τους καπιταλιστές και την πλουτοκρατία. Και αυτό γιατί τα λαϊκά αυτά στρώματα είναι τα κύρια θύματα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Είναι οι Βρετανοί, Γάλλοι, Ιταλοί εργάτες και αγρότες κ.α. που τους «καταργεί» στην πράξη η παγκοσμιοποίηση και οι οποίοι αγωνίζονται, με βάση έναν αμυντικό ‘εθνικισμό’, που δεν έχει καμία σχέση με τους επιθετικούς αστικούς εθνικισμούς του μεσοπολέμου. Ο στόχος τους είναι να προστατεύσουν την παραγωγή τους και το βιος τους που μεταφέρονται μαζικά από τις Πολυεθνικές στους Ινδικούς και Κινέζικους παραδείσους της πάμφθηνης εργατικής δύναμης και του φθηνού κόστους παραγωγής γενικότερα. Όλοι άλλωστε οι εγκληματικοί πόλεμοι της ΝΔΤ (από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ και το Αφγανιστάν και στη συνέχεια τη Λιβύη και τη Συρία) δεν έγιναν βέβαια από κάποια εθνικιστικά λαϊκά στρώματα που στήριζαν φασιστικές ηγεσίες, αλλά από την Υ/Ε που διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση και έχει βασικό στόχο την εξαφάνιση κάθε καθεστώτος που, για ιστορικούς ή άλλους λόγους, θέλει να διατηρήσει την εθνική και οικονομική κυριαρχία του.

5. Η σημερινή «Αριστερά» διάφορων αποχρώσεων είναι συνυπεύθυνη για την τωρινή οικονομική και πολιτιστική καταστροφή των λαών, εφόσον, αντί ν’ απομυθοποιεί την κυρίαρχη προπαγάνδα της ΝΔΤ, την αναπαράγει με δήθεν «προοδευτικό» μανδύα, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον αποπροσανατολισμό –ευτυχώς μικρού τμήματος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που είναι τα κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα στρώματα απομακρύνονται με κάθε τρόπο από αυτή την «Αριστερά» και πλαισιώνουν κινήματα για την εθνική κυριαρχία, είτε «από κάτω», όπως τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία, είτε το πολυκομματικό κίνημα για Μπρέξιτ στη Βρετανία, είτε στηρίζοντας «κριτικά» κόμματα που έχουν πρόγραμμα για την εθνική κυριαρχία, όπως στην Ιταλία και αλλού. Η «Αριστερά» αυτή, εντελώς αποπροσανατολιστικά, αντί να βλέπει τις πολιτικές λιτότητας και τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό σαν απλά συμπτώματα της παγκοσμιοποίησης, τα ανάγει στις αιτίες της! Έτσι, αποφεύγει να πάρει θέση ενάντια στο ίδιο το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, που είναι φυσικά η βασική αιτία των πολιτικών λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, και «κτυπάει το σαμάρι για να μην χτυπήσει το γαϊδούρι»! Όμως οι δήθεν «Αριστερές» πολιτικές του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικοποιήσεων παραγωγικών κλάδων κλπ είναι ανέφικτες σήμερα για κάθε χώρα της οποίας η οικονομία είναι ενσωματωμένη στην ΝΔΤ και την παγκόσμια αγορά. Παρόμοιες πολιτικές που υποστήριζε βέβαια η Σοσιαλδημοκρατία ήταν εφικτές σε άλλες εποχές, όταν υπήρχαν ακόμα κράτη-έθνη, τα οποία όμως σήμερα είναι υπό εξαφάνιση όχι μόνο σε άτυπα προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα, αλλά και σε τέως κυρίαρχες χώρες όπως η Ιταλία ή ακόμη και η Βρετανία. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η ίδια αυτή «αριστερά» υποστηρίζει μια βασική αρχή —που αποτελεί άξονα της παγκοσμιοποίησης—, το άνοιγμα της αγοράς εργασίας. Όμως το άνοιγμα της αγοράς αυτής (κάτι βέβαια που ακόμη και ο Μαρξ δεν συζητούσε στην εποχή του!) απλά βοηθά παραπέρα την ισοπέδωση των μισθών στην Ευρώπη με βάση τα …Ινδοκινεζικά πρότυπα, στην οποία στοχεύει επίσης το άνοιγμα της αγοράς εμπορευμάτων. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει απαγόρευση κάθε μετανάστευσης, αλλά ότι ο λαός κάθε κυρίαρχου κράτους-έθνους —και όχι οι αγορές όπως σήμερα— αποφασίζει με κριτήρια που ο ίδιος θα ορίζει την ποσότητα και ποιότητα της μετανάστευσης και όχι με δήθεν ανθρωπιστικά κριτήρια, λες και η υπανάπτυξη στον Νότο δεν είναι συστημικό πρόβλημα, αλλά …ανθρωπιστικό! Τέλος, μολονότι η «επαναστατική» Αριστερά δεν ανήκει στην παραπάνω «αριστερά», εντούτοις έμμεσα αποδέχεται την ΝΔΤ όταν δεν καταστρώνει μεταβατικό πρόγραμμα για την εθνική κυριαρχία σαν προϋπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά, αντίθετα, οργανώνει απεργίες και συλλαλητήρια απόλυτα ελεγχόμενα από την Υ/Ε, περιμένοντας απλά την «επανάσταση φυτών και λουλουδιών»…

6. Με βάση το σκεπτικό αυτό, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει το ΜΕΚΕΑ, ο γενικός μας στόχος είναι να αγωνιστούμε για τη δημιουργία ενός ισχυρού κινήματος με σκοπό την εθνική και οικονομική κυριαρχία στην Ελλάδα αλλά και παντού, μέσα από την αποκοπή των δεσμών μας από την ΝΔΤ και τους θεσμούς της (ΕΕ, ΝΑΤΟ, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κλπ). Ο ειδικός μας στόχος είναι να κτίσουμε μια αυτοδύναμη οικονομία που θα καλύπτει όλες τις βασικές ανάγκες της από την εγχώρια βασικά παραγωγή και όποιες άλλες ανάγκες επιτρέπουν οι ανταλλαγές μας (προϊόντων και υπηρεσιών –όπως ένας ελεγχόμενος για τις περιβαλλοντικές και πολιτιστικές επιπτώσεις του Τουρισμός) με τους λαούς άλλων χωρών που επίσης έχουν υιοθετήσει τον στόχο της εθνικής κυριαρχίας και αποκοπής από την ΝΔΤ. Στις σημερινές συνθήκες, μόνο η απόκτηση εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας θα ανοίξει τον δρόμο για την ριζική κοινωνική αλλαγή στο μέλλον, με βάση τις λαϊκές επιλογές και όχι αυτές των ελίτ και των παρατρεχάμενών τους. Οι στόχοι αυτοί —με πρώτο και κύριο την άμεση μονομερή έξοδό μας από την ΕΕ, με ένα παλλαϊκό Γκρέξιτ (Grexit), αλλά και από το ΝΑΤΟ και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) που επιβάλλει το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών—, είναι απόλυτα εφικτοί, παρά τη μαζική προπαγάνδα των ελίτ και των Μαζικών Μέσων που ελέγχουν απόλυτα στη σημερινή ψευτο-«δημοκρατία». Ιδιαίτερα όταν τους ίδιους περίπου στόχους έχουν και όλα τα μαζικά κινήματα για την εθνική κυριαρχία, ακόμη και αυτά που προδίδουν κόμματα και ηγεσίες τύπου Τραμπ. Γι’ αυτό και είναι αναγκαία η αυτο-οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων σε συνελεύσεις στον τόπο δουλειάς ή διαμονής που θα καταστρώσουν τους στόχους τους με ένα πρόγραμμα σαν το παραπάνω, ώστε να μπορούν να ελέγχουν και τα όποια κόμματα επιδιώκουν να τα εκπροσωπήσουν. Ήδη εμφανίστηκαν παρόμοιες συνελεύσεις στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων που η Υ/Ε χρησιμοποιεί κάθε κτηνώδες μέσο στη διάθεσή της για να το συντρίψει. Και αυτό, γιατί ακριβώς παρόμοια κινήματα δεν είναι ούτε άμεσα ούτε έμμεσα ελεγχόμενα από τις ελίτ, όπως συμβαίνει σήμερα με τα «αριστερά» ή αντίστοιχα δεξιά κόμματα και κινήματα. Η ιστορική διάκριση άλλωστε Αριστεράς-Δεξιάς σήμερα είναι όχι μόνο παρωχημένη και πρέπει να έχει περίοπτη θέση στο Μουσείο της Ιστορίας, αλλά και εντελώς απατηλή, αν όχι επικίνδυνη, ιδιαίτερα όταν επιτυγχάνει να παραπλανά τα λαϊκά στρώματα σε σχέση με τον βασικό στόχο της πάλης για την εθνική κυριαρχία, ενάντια στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, σαν προϋπόθεση για κάθε σημαντική κοινωνική αλλαγή. Σήμερα επομένως δύο είναι τα στρατόπεδα που πραγματικά βρίσκονται σε σύγκρουση σε πανευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, ενώ τα δήθεν «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «δεξιά» κλπ κόμματα αποτελούν αντιπερισπασμούς από την πραγματική σύγκρουση μεταξύ, από τη μία μεριά, παγκοσμιοποιητών, δηλαδή όλων αυτών που ρητά ή σιωπηρά αποδέχονται την ΝΔΤ και, από την άλλη, των λαϊκών στρωμάτων που αποτελούν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης και μάχονται εναντίον της για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, σαν προϋπόθεση για οποιαδήποτε ριζικότερη κοινωνική αλλαγή στο μέλλον. Και φυσικά, όλοι αυτοί που μιλούν για σταδιακή «αλλαγή της ΕΕ κλπ από τα μέσα» είναι απλοί απατεώνες γιατί είναι αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια πραγματικής ρήξης με τους θεσμούς της ΝΔΤ από τα μέσα, όταν η Υ/Ε μπορεί άνετα να συντρίψει με οικονομικά μέσα οποιαδήποτε παρόμοια απόπειρα, όπως τώρα γίνεται φανερό για παράδειγμα με τη Βενεζουέλα.

7. Με βάση τα παραπάνω συμπεράσματα, το άμεσο ερώτημα εν όψει των επερχόμενων κρίσιμων Ευρωεκλογών είναι τι στάση προτείνουμε στα θύματα της παγκοσμιοποίησης που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, όπως φανερώνει για παράδειγμα η αύξηση της θνησιμότητας και η υπογεννητικότητα που εξολοθρεύουν τον λαό μας και κυρίως πλήττουν τα στρώματα αυτά. Αν αποκλείσουμε τη συμμετοχή μας στις εκλογές αυτές, που άμεσα ή έμμεσα τις νομιμοποιεί καθώς και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς (πράγμα βέβαια εντελώς διαφορετικό από τη συμμετοχή στις εθνικές εκλογές που είναι ο μόνος τρόπος σε μη επαναστατικές περιόδους για αλλαγές σαν τις προτεινόμενες), τότε η μόνη λύση που μας απομένει για να δείξουμε μαζικά την αντίθεσή μας στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς είναι η προσπάθεια ακύρωσης της σημασίας των Ευρωεκλογών με τρόπο που θα εκφράζει μαζικά την αντίθεσή μας σε αυτές, πράγμα που θα μπορούσε να γίνει με την αναγραφή κοινού συνθήματος σε κάθε Ευρωψηφοδέλτιο. Προτείνουμε το εξής: