Σχολιασμός του Ευάγγ. Αθανασιάδη
Μια γνωστή και παλιά Ιστορία.
Αλλά διδακτική σήμερα.
Εμείς παραδοθήκαμε;
Ο υπολοχαγός Hiroo Onoda.
Ήταν 22 ετών όταν στάλθηκε στο νησί Lubang των Φιλιππινών, τον Δεκέμβριο του 1944, ως αξιωματικός πληροφοριών. Η αποστολή του Onoda ήταν να σαμποτάρει τις προσπάθειες του εχθρού, ενώ είχε λάβει ειδικές εντολές σύμφωνα με τις οποίες δεν έπρεπε να παραδοθεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Μικρές αλλά μάλλον σημαντικές παρατηρήσεις και λεπτομέρειες.
Στην φωτογραφία βγαίνοντας από την ζούγκλα, τα ρούχα του είναι παλιά αλλά καθαρά, όπως και ο ίδιος περιποιημένος. Μόνο τα υποδήματα του είναι έντονα καταπονημένα.
Ανεβαίνοντας την μικρή ανηφόρα, έχει την καλύτερη φυσική κατάσταση, έκφραση προσώπου και βλέμμα. Ο ένστολος αξκός αλεξιπτωτιστής δίπλα του μάλλον έχει «κρεμάσει γλώσσα», με βλέμμα χαμηλωμένο, όπως και οι λοιποί.
Η λάθος διαταγή: σύμφωνα νε το δημοσίευμα «είχε λάβει ειδικές εντολές σύμφωνα με τις οποίες δεν έπρεπε να παραδοθεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες».
Το «υπό οποιεσδήποτε συνθήκες»., δεν έχει άλλη εξήγηση και εφαρμογή από αυτό που έκανε ο Ιάπωνας Υπολοχαγός. Έπρεπε να προβλεφθεί και ένα «εκτός αν άλλως διαταχθεί».
Είναι πανθομολογούμενα σωστός ο κανόνας διοίκησης: «πρόσεχε σε ποιόν δίνεις την εντολή και τι αυτός κατάλαβε»…
Η νέα λάθος εντολή και ενέργεια των προϊσταμένων του: Το διατάξανε να παραδοθεί, πράγμα υποτιμητικό για οποιονδήποτε.
Μπορείς να τον διατάξεις να σταματήσει τις επίσημες αψιμαχίες, να συμπτυχθεί σε άλλη θέση, να επιστρέψει στην πατρίδα του, να τον αποστρατεύσεις. Δεν μπορείς να τον υποχρεώσεις να παραδοθεί.
Όταν αυτό που σου ζητάνε, είναι ανέντιμο, όταν το δίλημμα είναι αδιέξοδο, εκεί κανταριάζονται οι Προσωπικότητες: Ή λες ΟΧΙ, ή αυτοκτονείς, ή αποχωρείς… και λες:
«Όχι», εάν είσαι Γίγαντας! Όπως ο 22χρονος Onoda.
«Αυτοκτονείς», όταν είσαι Τίμιος, ανήμπορος και δέσμιος..
«Αποχωρείς», όταν είσαι μικρός, ειλικρινής και αδύναμος..
Λες «ναι», όταν είσαι Γελοίος, Τιποτένιος και της εύκολης βολικής λύσης, …
Θα έπρεπε να τον διατάξουν, ότι ολοκληρώθηκε η αποστολή, μετατίθεται στην Ιαπωνία, να αποστρατευτεί κατά τα προβλεπόμενα και ως εκ τούτου να παραδώσει τον οπλισμό του, στην Μονάδα του (Ιαπωνία).
Το ότι παρέδωσε το ξίφος του σε Φιλιππινέζο και το ήξερε όλος ο κόσμος, τον έκανε να μην μπορεί να ζήσει στην Ιαπωνία και να φύγει στην Βραζιλία ώστε να ξεχαστεί για να επιστρέψει αργότερα.
Εδώ η με αγαθά κίνητρα δημοσιότητα είχε αρνητικά αποτελέσματα στον Ηθικά και Εθνικά ευαίσθητο Ιάπωνα Αξιωματικό.
Παρόμοια ευαισθησία ας μην την αναζητήσουμε στην Χώρα μας στις μέρες μας.
Αλλά ας πάμε λίγο παλαιότερα. Στον Β΄ΠΠ. Κατά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα.
Η διαταγές του ΓΕΣ προς τους Στρατιωτικούς σχηματισμούς υποδειγματικές. Μικρές 3-5 σειρές και πλήρεις.
(Τα παρακάτω τα αναγράφω όπως τα ενθυμούμαι χωρίς να ανατρέξω πρόσφατα σε επίσημα κείμενα. Όποιος έχει πληρέστερα στοιχεία ας τα καταθέσει, προς καλύτερη γνώση των γεγονότων).
Στην αποστολή του τμήματος του Έβρου, αφού δινόταν κατευθύνσεις περί της αμύνης κλπ, κατέληγε. «σε περίπτωση δυσμενούς εξελίξεως, μεταφορά με πλοία στην Νότιο Ελλάδα, ή σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό διεκπεραίωση στην ουδέτερη Τουρκία».
Όταν υπερκεράστηκε η Αμυντική γραμμή, και κατόπιν εντολών, η Διοίκηση έπραξε κατά την τελευταία πρόνοια των διαταγών προς διάσωση των Μονάδων και των ανδρών. Εκεί όμως ευρισκόμενοι σε ουδέτερο κράτος έπρεπε να παραδοθεί ο οπλισμός.
Ένας Διοικητής, αφού ολοκλήρωσε την αποστολή και την διάσωση των ανδρών του και μη έχοντας να κάνει τίποτε άλλο, παρά μόνον την διάσωση του τομαριού του, αξιολογώντας τα γεγονότα, με τα δικά του αξιακά κριτήρια, πήρε την απόφαση και αυτοκτόνησε με το υπηρεσιακό του περίστροφο.
Οι αξιολογήσεις της πράξεως εκ των υστέρων, χωρίς την φόρτιση των συγκεκριμένων στιγμών και με την νηφαλιότητα και την άνεση του χρόνου του καναπέ, είναι και αυτές δεκτές, εάν οδηγούν σε χρήσιμο συμπέρασμα για το μέλλον.
Βέβαια σε κάθε περίπτωση, πρέπει κα εξακολουθούν να υπάρχουν Εθνικές και Ηθικές ευαισθησίες, που καλό είναι να οδηγούν σε θετικές και ωφέλιμες ενέργειες και όχι σε απονενοημένες πράξεις.
Μια γνωστή και παλιά Ιστορία.
Αλλά διδακτική σήμερα.
Εμείς παραδοθήκαμε;
Και αρκεί η διαταγή ενός ανωτέρου για να παραδοθείς;
Μάλλον όχι!
Η διαταγή μπορεί να αφορά μόνο την παύση των Επίσημων εχθροπραξιών.
Δεν μπορεί να διαταχθεί η παράδοση του ανθρώπου.
Πολλώ δε μάλλον η παράδοση των πεποιθήσεων, των πιστεύω του, των Αρχών, Ιδανικών και Εθνικών και Ηθικών Αξιών;
Η τήρηση αυτών επαφίενται στον Πατριωτισμό του καθενός...
Σχετική Πηγή
