Του συνεργάτη μας Δημήτρη Κωνσταντάρα
Δεν ανήκω – βεβαίως- στους «εραστές» της αυτοδικίας, ούτε καν της έμπρακτης εκδίκησης αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ- ως πολίτης πλέον- να ανεχθώ το «χάιδεμα» του «πλημμελήματος» ως ποινή της παρασκευής, κατοχής, διακίνησης και -πολύ περισσότερο- της επιθετικής χρησιμοποίησης αυτοσχέδιων «κοκτέιλ μολότοφ» από τους όποιους «μπαχαλάκηδες» ή «αντιεξουσιαστές» ή οποιοδήποτε άλλο όνομα μπορεί να χρησιμοποιήσει ο οποιοσδήποτε για να προσδιορίσει όλους αυτούς τους «γνωστούς – αγνώστους».
Εν ολίγοις ούτε εξοντωτικές ποινές κάθειρξης, ούτε εκδικητικές συμπεριφορές α-λα- δικτατορία, ούτε εκτοπίσεις θα επέλεγα για να τιμωρηθούν οι κουκουλοφόροι που καίνε συστηματικά την Αθήνα και άλλες πόλεις επειδή έτσι γουστάρουν. Αλλά θεωρώ αδιανόητο το καθεστώς ατιμωρησίας που έχει επικρατήσει όπως και τις διατάξεις του νέου ποινικού κώδικά που μετατρέπει από κακούργημα σε πλημμέλημα τις βόμβες μολότοφ.
Δεν αυτοχρίζομαι δικαστής αλλά έχω δικαίωμα να κρίνω. Και θεωρώ ότι τέτοιες πράξεις σαν κι αυτές που έχουν μετατρέψει την Ελληνική πρωτεύουσα και άλλες πόλεις σε Ουγκάντα επί καθεστώτος Ίντι Αμίν, ακόμα κι αν ΔΕΝ έχουν ανθρώπινα θύματα δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζονται «πλημμελήματα». Πόσο μάλλον εάν έχουν. Οπότε οι ποινές επιβάλλεται να είναι
Παρ όλα ταύτα, μια φράση που λέγεται ότι ακούστηκε- αλλά δεν μπορώ να πάρω και όρκο φυσικά - σε κάποια σύσκεψη εν όψει της αλλαγής του νόμου για την ελάφρυνση των ποινών, ότι δηλαδή «Τι κακούργημα, τι πλημμέλημα, σάμπως πιάνουμε και κανέναν;» είναι επιεικώς απαράδεκτη, ακόμα κι αν ο στόχος των «αλλαγών» ήταν πολιτικός. Να ελαφρύνουν δηλαδή οι ποινές, να αλλάξει η αντιμετώπιση των κουκουλοφόρων, να γίνονται συλλήψεις και προσαγωγές, να οδηγούνται στα δικαστήρια και να μπαίνουν στη φυλακή για κάποιο χρονικό διάστημα οι ένοχοι για να σταματήσει η όποια αντίδραση από τις όποιες πλευρές για «αστυνομική βία». Να αρχίσουν δηλαδή οι αστυνομικές δυνάμεις να «πιάνουν και κανέναν» για να μην κατηγορούνται οι «προϊστάμενες Αρχές» για απραξία αλλά να είναι οι ποινές ελαφρύτερες ώστε να μιλάμε για «σωφρονισμό» και όχι για «αστυνομικό κράτος».
Όλη αυτή η λογική οδηγεί βέβαια σε σειρά άλλων, γνωστών ερωτημάτων περί του γιατί αντιμετωπίζονται όλοι αυτοί οι κουκουλοφόροι μπαχαλάκηδες με δισταγμό αν όχι με φόβο από τους αστυνομικούς για τους όποιους λόγους που σίγουρα υπάρχουν, γιατί ο εξοπλισμός των αστυνομικών δεν είναι σε καλή κατάσταση, γιατί δεν στοιχειοθετούνται αδικήματα ώστε οι προσαγωγές να γίνουν συλλήψεις και κάποιοι να πάνε φυλακή…..
Μόνο που τώρα δεν μπορούμε να ξανανοίξουμε αυτό το διάλογο. Θα καταλαγιάσουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ οι αντιδράσεις για το νομοσχέδιο Καλογήρου;. Θα μετατραπούν οι ποινές σε πλημμέλημα; Θα «περάσει» το νομοσχέδιο όπου στο άρθρο 272 του νέου Ποινικού Κώδικα λέει ότι «Όποιος κατασκευάζει, προμηθεύεται ή κατέχει εκρηκτικές ύλες ή εκρηκτικές βόμβες από τις οποίες μπορεί να προκληθεί κίνδυνος για άνθρωπο τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών» ; Θα αλλάξουν κάποια «περίεργα» σημεία σύμφωνα με τα οποία «ο δράστης δεν τιμωρείται αν πριν εξεταστεί από τις αρχές παρέδωσε με τη θέλησή του σ’ αυτές υλικά ή αντικείμενα ή κατέστησε γι’ αυτές δυνατό να τα αποκτήσουν στην κατοχή τους ή απέτρεψε με άλλο τρόπο τον κίνδυνο να γίνει χρήση αυτών»; Και τέλος, θα αρχίσουν συλλήψεις; Θα στοιχειοθετούνται αδικήματα;
Μεγάλη συζήτηση, μεγάλη «κόντρα» αλλά οι εκλογές έρχονται. Και η κυβέρνηση έχει απόλυτη ανάγκη ενός πιο αποφασιστικού αλλά και… φιλικού προσώπου και όχι σκέψεις του τύπου «Τι κακούργημα, τι πλημμέλημα, σάμπως πιάνουμε και κανέναν;».
