Στην αμερικανική πρεσβεία, ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα σημεία στο κέντρο της Αθήνας, επιτέθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας ο Ρουβίκωνας.
Σύμφωνα με πληροφορίες, περίπου δέκα άτομα που επέβαιναν σε μηχανάκι, πλησίασαν την πρεσβεία από την οδό Δορυλαίου, πέταξαν μπογιές και απομακρύνθηκαν.
Λίγο αργότερα, ο Ρουβίκωνας με ανάρτηση σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Την Κυριακή 6/1/2019 και ώρα 03:30 το πρωί ομάδα συντρόφων επιχείρησε επιθετική παρέμβαση με μπουκάλια μπογιάς στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα. "Ακόμη και τα καλύτερα φρούρια του εχθρού μπορούν να πέσουν, φτάνει να μαζευτούμε όλοι και όλες και να αποφασίσουμε ότι δεν θέλουμε να υπάρχουν"».
Ολόκληρο το κείμενο της ανάρτησης:
Ακόμα και σήμερα στις μνήμες των καταπιεσμένων η «Αμερική» διατηρεί κάτι από την λάμψη των παλιών καιρών τότε που στα μυαλά και την φαντασία των μαζών ήταν ο τόπος της ελευθερίας, το καταφύγιο από πρίγκιπες, στρατηγούς και παπάδες που αιματοκυλούσαν την Ευρώπη. Ο τόπος μιας νέας αρχής, εκεί που μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα, να δουλέψεις ελεύθερα, να πιστέψεις ελεύθερα. Τι και αν πάντα όταν ο μετανάστης έφτανε εκεί έβρισκε κάτι τελείως διαφορετικό, έβρισκε και πάλι τον μπάτσο, τον μπράβο των αφεντικών, τον μαφιόζο και οπωσδήποτε τα όπλα της κυβέρνησης όταν σήκωνε κεφάλι. Η ελπίδα πολλές φορές «είναι για τον εαυτό της»...
Ακόμα και σήμερα στις μνήμες των καταπιεσμένων η «Αμερική» διατηρεί κάτι από την λάμψη των παλιών καιρών τότε που στα μυαλά και την φαντασία των μαζών ήταν ο τόπος της ελευθερίας, το καταφύγιο από πρίγκιπες, στρατηγούς και παπάδες που αιματοκυλούσαν την Ευρώπη. Ο τόπος μιας νέας αρχής, εκεί που μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα, να δουλέψεις ελεύθερα, να πιστέψεις ελεύθερα. Τι και αν πάντα όταν ο μετανάστης έφτανε εκεί έβρισκε κάτι τελείως διαφορετικό, έβρισκε και πάλι τον μπάτσο, τον μπράβο των αφεντικών, τον μαφιόζο και οπωσδήποτε τα όπλα της κυβέρνησης όταν σήκωνε κεφάλι. Η ελπίδα πολλές φορές «είναι για τον εαυτό της»...
Δεν υπάρχουν και πολλά νέα πράγματα να ειπωθούν για τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Από τον 19ο αιώνα, όταν η αστική τάξη στις ΗΠΑ αντιλήφθηκε ότι φτάνει η ώρα της για κοσμοκρατορία η ιστορία εναλλάσσει σφαγές με επεμβάσεις, εγκλήματα και ξεπουλήματα. Δεν υπάρχουν και πολλά νέα πράγματα να ειπωθούν και για τον ρόλο των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Από τότε που διαδέχθηκαν τους Βρετανούς ως ο πάτρωνας αυτού του σημαντικού οικοπέδου στην γεωπολιτική σκακιέρα, η «πρεσβεία» είναι το άτυπο κέντρο λήψης και έγκρισης αποφάσεων των Ελληνικών κυβερνήσεων. Οι ΗΠΑ κέρδισαν τον εμφύλιο για λογαριασμό της ελληνικής άρχουσας τάξης, αυτές κράτησαν στην εξουσία όλο τον αστικό πολιτικό οχετό του καθεστώτος και δεν το έκαναν για την ψυχή της μάνας τους. Κι όταν η δουλειά τους δεν γίνονταν όπως την ήθελαν με αυτό τον οχετό, είχαν κάβα και συνταγματάρχες.
Δεν θα φοβηθούμε τον πολιτικό κυνισμό και θα πούμε κι εμείς ότι «έτσι είναι ο κόσμος». Αν στην θέση των ΗΠΑ ήταν μια άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη τα ίδια θα έκανε. Δεν ήταν καλύτερη η Βρετανική αυτοκρατορία με τις αποικίες της, δεν έδειξε καλύτερο χαρακτήρα η Ρωσία (και ως ΕΣΣΔ) στους υποτελείς της, ακόμα και κάτι δεύτεροι ιμπεριαλισμοί στην ιστορία όπως ο Βελγικός ή ο Πορτογαλικός δεν έμειναν πίσω σε βαρβαρότητες. Αλλά και η ίδια η ελληνική άρχουσα τάξη, όπου της δόθηκε η ευκαιρία, δεν δίστασε καθόλου. Ναι έτσι είναι ο κόσμος. Κράτη στα κυβικά του Ελληνικού που ορίζουν τόσο σημαντικά οικόπεδα στον χάρτη δεν υπάρχουν χωρίς πάτρωνες, χωρίς να υπάρχει μια «πρεσβεία» όπου όλα μαγειρεύονται και σερβίρονται, δεν έχουμε καλά νέα να πούμε σε όσους ονειρεύονται εθνικές ανεξαρτησίες και περήφανες ελληνικές κυβερνήσεις που «πατάνε πόδι».
Τα τελευταία χρόνια έχουν συντελεστεί σημαντικές αλλαγές στο διεθνές περιβάλλον. Οι ΗΠΑ είναι σε πτώση στον νέο πολυπολικό κόσμο. Νέοι ιμπεριαλισμοί έχουν αναδυθεί, όπως ο Ρωσικός και ο Κινέζικος που αν και ακόμα απέχουν να αμφισβητήσουν τα αμερικάνικα πρωτεία, έχουν ήδη εμπλακεί σε ανταγωνισμούς που μας επηρεάζουν άμεσα και συνιστούν σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον μας.
Ένα πράγμα που συνήθως ξεχνάμε για την μνημονιακή περίοδο που ζούμε είναι ο ρόλος των ΗΠΑ. Για κάποιον λόγο όλη την ευθύνη την «φορτώθηκε» η ΕΕ και ένα ΔΝΤ που ήρθε από το πουθενά. Δεν ήρθε από το πουθενά. Το ΔΝΤ είναι οι ΗΠΑ και η μνημονιακή επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και τον πλούτο της κοινωνικής βάσης ήταν και είναι μέρος ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών που σιγά σιγά τους βλέπουμε να ξεδιπλώνονται. Σχεδιασμούς που αφορούν την επαναχάραξη επιρροής στην ανατολική μεσόγειο, τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων και τους αγωγούς στην μέση ανατολή και όλη την ανατολική μεσόγειο. Βρισκόμαστε σε προπολεμική περίοδο και η Ελλάδα με την πλήρη και ολοκληρωτική συναίνεση του Σύριζα έχει επιλέξει να πάρει ενεργό θέση στα μπλοκ που διαμορφώνονται
. Μια θέση που με βεβαιότητα θα αποτυπωθεί και πολεμικά αν τελικά τα ειρηνικά ιμπεριαλιστικά νταραβέρια δεν ευοδωθούν. Ελλάδα-Ισραήλ-Κύπρος-Αίγυπτος-Σαουδική Αραβία από την μία. Ρωσία-Ιραν-Συρία-Τουρκία-Κατάρ απο την άλλη. Και στο μέσο η Συρία και ο πιο αιματηρός εμφύλιος στην σύγχρονη ιστορία, οι έρευνες για υδρογονάνθρακες στο Αιγαίο, οι διαδρομές των αγωγών. Αλλά δεν είναι μόνο στον Νότο που μαζεύονται σύννεφα. Το ίδιο γίνεται και στον Βορρά αν και για την ώρα με χαμηλότερη ένταση.
Από την μία οι ΗΠΑ που επιβάλουν την συμφωνία των Πρεσπών, από την άλλη η Ρωσία που κινητοποιεί τις επιρροές της στο ελληνικό κοινωνικό σώμα και τις αντιδραστικές ελίτ για να την σαμποτάρει. Μήλο της έριδας η κυριαρχία στα κεντρικά Βαλκάνια. Πίσω από τα «διεθνιστικά» χαμόγελα του Σύριζα όσο και πίσω από τις εθνικιστικές κραυγές των μακεδονομάχων κρύβονται ιμπεριαλισμοί και η μυρωδιά της μπαρούτης.
Ξέρουμε ότι ακουγόμαστε κινδυνολόγοι. Όπως ακούγονταν πάντα όσοι προειδοποιούσαν για τέτοιες καταστροφές. Κανένας δεν θέλει να βάλει στο μυαλό του την προοπτική πολέμου και αυτό είναι ανθρώπινο. Όμως τα γεγονότα είναι μπροστά μας και οι αναλογίες με το παρελθόν πασιφανείς.
Τέλος υπάρχει και μια πρόσφατη εξέλιξη που είναι σημαντική και αναδεικνύει καλύτερα από το καθετί πως γίνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ποιος τους πληρώνει. Η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του αγώνα των Κούρδων στην Συρία από τις ΗΠΑ και η παράδοση τους (των μοναδικών δυνάμεων στην περιοχή που συγκρότησαν μια κοσμική και στα μέτρα των συνθηκών, απελευθερωτική προοπτική) στο ημιφασιστικό κράτος της Τουρκίας είναι η επιτομή του κυνισμού. Ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία ο αγώνας του SDF εγκαταλείπεται και μαζί του μια από τις απειροελάχιστες φορές που αμερικανικές βόμβες χτύπησαν αντιδραστικούς στόχους. Κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα και πάνω από όλους οι Κούρδοι/ισσες. Είναι κάτι που περίμεναν, κάτι που όλοι περιμέναμε. Και γιαυτό πρέπει να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.
Ποιος μπορεί να κατηγορηθεί γιατί δέχτηκε την σωτηρία λίγο πριν τον χαμό του; Αμερικάνικά όπλα στα χέρια των Τζιχαντιστών είχαν απέναντί τους οι Κούρδοι της Rojava, τους παλιούς φίλους των ΗΠΑ πολέμησαν. Και τώρα καλούνται να πολεμήσουν ξανά παλιούς φίλους των ΗΠΑ, το Τουρκικό κράτος, πιασμένοι στην μέγγενη ενός Αμερικανορωσικού πολέμου δι αντιπροσώπων. Από εδώ και πέρα γίνεται φανερό ότι ο αγώνας υπεράσπισης της επανάστασης στην Rojava γίνεται και αγώνας ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Eτσι είναι ο κόσμος αλλά μπορεί να μην παραμείνει έτσι. Ναι, τα κράτη και οι κυβερνήσεις στις όποιες «ελλάδες» δεν μπορούν να είναι ανεξάρτητα, δεν έχουν την δύναμη να ορίσουν το μέλλον τους μόνα. Οι καταπιεσμένες κοινωνίες όμως έχουν πολλαπλάσια δύναμη και μπορούν να βρουν συμμάχους ακόμα ισχυρότερους, τις άλλες καταπιεσμένες κοινωνίες. Αυτές τις δυνάμεις προσπαθούμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της παραίτησης και της μοιρολατρίας. Αυτές είναι οι δυνάμεις που μπορούν να νικήσουν «πρεσβείες» και πάτρωνες. Σε αυτές τις δυνάμεις απευθύνεται κάθε κίνησή μας, κάθε δράση, κάθε συμβολισμός. Σε αυτές λέμε: «και τα καλύτερα φρούρια του εχθρού μπορούν να πέσουν, φτάνει να μαζευτούμε όλοι και όλες και να αποφασίσουμε ότι δεν θέλουμε να υπάρχουν».
Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας
pronews
