Ανοικτή Επιστολή προς τους κ. Βουλευτές
του Ευάγ Αθανασιάδη*
Κ. Βουλευτές.
Μεθαύριο θα έρθει η Συμφωνία των Πρεσπών για κύρωση στην Βουλή των Ελλήνων.
Μια εικαστική Αρχιτεκτονική ιδέα του 1926, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μετέφερε τέτοιο συμβολισμό σήμερα.
Κύριοι Βουλευτές, στο βάθος των θεμελίων του κτιρίου των εδράνων που αναπαυτικά θα κάθεστε, την στιγμή που θα κληθείτε σαν εκπρόσωποι του Έθνους να ψηφίσετε εάν συμφωνείτε με την συνθήκη των Πρεσπών, να θυμηθείτε ότι βρίσκεται το Μνημείο και το κενοτάφιο το αφιερωμένο
«εις τον αφανή στρατιώτη»**
Την αρχική αρχιτεκτονική πρόταση (1926) της θέσεως*** του μνημείου, μετά από έντονες διαφωνίες, αποφάσισε τελεσίδικα ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ως πρωθυπουργός, στη Ζ’ Συνεδρίαση της Βουλής (12 Ιουλίου 1929), με το σκεπτικό, ότι η θυσία του κάθε «αφανή στρατιώτη» αποτελούσε τη βάση των δημοκρατικών θεσμών, δλδ της Δημοκρατίας.
Χάρη σε αυτόν τον αφανή Στρατιώτη, σήμερα εσύ μπορείς να συνεδριάζεις στο κοινοβούλιο ελευθέρου κράτους και να ψηφίζεις.
Εκεί θα βρίσκονται και δύο Εύζωνοι, Φρουροί Τιμής. Ακίνητοι, ακοίμητοι, άγρυπνοι, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Και κάθε τόσο θα εκτελούν τον προβλεπόμενο βηματισμό, χτυπώντας ρυθμικά το τσαρούχι στην γης, για να ακούνε οι απανταχού αποθαμένοι κάτω από την γη ότι είναι εκεί, Φύλακες και Φρουροί των παραδεδομένων.
Εσείς θα ακούτε; Τον εύζωνα, τους αποθαμένους, «τοις κείνων ρήμασι»;
Στον τοίχο της αριστερής κλίμακας του μνημείου αναγράφονται οι Μάχες των Βαλκανικών πολέμων. Μνημονεύοντας τους 16.118 νεκρούς. Μακεδονομάχους, Πρόκριτους, Προξένους, Δάσκαλους, Κληρικούς, Ντόπιους, Μαχητές των Α’ και Β’ Βαλκανικών Πολέμων. Μαχητές από όλη την Ελλάδα. Πανέλληνες.
Δεν είναι μια παλιά Ιστορία αυτά. Είναι 100 χρόνια πίσω. Τρείς γενιές. Οι παππούδες σας. Στα γόνατά τους μεγαλώσατε.
Αυτοί υπέγραψαν την λευτεριά, την Ιστορία, τον πολιτισμό και το όνομα της Μακεδονίας, με την ξιφολόγχη βουτηγμένη στο αίμα τους.
Και τα όρια της Μακεδονίας τα όρισαν καρφώνοντας ματωμένες ξιφολόγχες.
Και ό,τι λέγεται Μακεδονία το έσπειραν και το όρισαν με τους τάφους τους.
Σε αυτούς τους τόπους οι παπαρούνες κάθε χρόνο βγαίνουν πιο κόκκινες.
Πάνω σε αυτών το αίμα και τα κόκκαλα είναι τα βουλευτικά σας έδρανα, η βουλευτική σας έδρα, και από αυτά πηγάζει όποια αρμοδιότητα.
Μη διαγράψτε με την υπογραφή σας και την ψήφο σας ό,τι αυτοί διέσωσαν δίνοντας την ζωή και το αίμα τους.
Κατά την συνεδρίαση, πάνω από τον Πρόεδρο της Βουλής, θα βρίσκεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος που θα προεδρεύει. Θα βρίσκεται ο Μεγαλέξανδρος να εποπτεύει. Να εποπτεύει ποιοι ολιγώρησαν και υστέρησαν σε ανδρεία και φρόνιμα.
Θα είναι και ο Ναύαρχος Κουντουριώτης (θα τον βλέπετε στο πρόσωπο του Ναυάρχου ΥΕΘΑ), για να μάθει εάν τα αποτελέσματα των ριψοκίνδυνων ανδραγαθημάτων του άξιζε να τα παραδώσει σε τέτοιους απογόνους.
Την στιγμή της ψηφοφορίας τα ονόματα σας θα τα εκφωνεί ο Παύλος Μελάς. Θα είναι προσκλητήριο για την Μακεδονία. Θα μετρηθούν ποιοι είναι απόντες από την Ιστορία.
Θα είναι και ο Ελληνικός Λαός για να ορίσει ποιους θα κατατάξει στους απόντες στην Ιστορία αύριο.
* Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.
** Η ορθή ονομασία του μνημείου είναι «ΕΙΣ ΑΦΑΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΝ», το οποίο και αναγράφεται επί του κενοταφίου. Ο όρος «Άγνωστος Στρατιώτης» είναι ξενόφερτος και δεν ανταποκρίνεται στα ελληνικά δεδομένα. Οι πεσόντες στρατιώτες και γενικότερα μαχητές, είναι όλοι γνωστοί στους οικείους τους, στους συμπολεμιστές και στους προϊσταμένους τους, στην ιστορία της Μονάδος τους, στην υπηρεσία της Ιστορίας Στρατού και στα Ηρώα των ιδιαιτέρων πατρίδων τους.. Κάποιοι λόγω ιδιαίτερων συνθηκών έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό και τιμήθηκαν ιδιαιτέρως. Άλλοι έμειναν αφανείς. Αυτούς τιμά η Πολιτεία και το Έθνος για την προσφορά τους, την ανδρεία και την γενναιότητα τους.
*** Η θέση του μνημείου, υποδείχθηκε με την προκήρυξη του έργου, το 1926.
Μετά από έντονες αντιδράσεις, που εξέφρασαν αρχιτέκτονες και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα της εποχής, καθώς και συνεχείς συνεδριάσεις και συστάσεις επιτροπών που θα έκριναν την καταλληλότητα του έργου, τελικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ως πρωθυπουργός, στη Ζ’ Συνεδρίαση της Βουλής (12 Ιουλίου 1929), παρά τις διαφωνίες πολλών, αποφασίζει τελεσίδικα, ότι η καταλληλότερη θέση, είναι αυτή που είχε προταθεί εξαρχής, δηλαδή μπροστά στην Βουλή. Εξάλλου, για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, η θυσία του κάθε στρατιώτου, αποτελούσε τη βάση της Δημοκρατίας.
Ο συσχετισμός του Μνημείου, με το Σύνταγμα και τη Βουλή, υποδεικνύει την αξία της θυσίας του «αφανούς στρατιώτου», για τους δημοκρατικούς θεσμούς δεδομένου ότι το Σύνταγμα και ο όρκος τους σε αυτό, ορίζουν το καθήκον τους για την υπεράσπιση της πατρίδος, μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους.
