Νικόλαος Σταυριανίδης, Ἐφέτης Δ.Δ., Διπλωματούχος μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ἐμβαθύνσεως (D.E.A.) στό Δημόσιο Δίκαιο και στή Φιλοσοφία τοῦ Δικαίου
Τά ἄρθρα 27 καί 28 τοῦ Συντάγματος, παρέχουν ἐξουσίες πού τελοῦν ὑπό τόν ἀπαράβατο ὅρο τοῦ ἄρθρου 1 παρ. 1 αύτοῦ, ὅτι ἀσκοῦνται ὑπέρ ... καί τοῦ ἔθνους.
Μέ τή συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ἐκχωρεῖται ἐθνική κυριαρχία καί στό ὄνομα Μακεδονία, ἀλλά καί στήν πρόσβαση στό λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης καί στήν θάλασσα περαιτέρω, ἄρα ἔχει καί τόν χαρακτῆρα δεσμευτικοῦ προσυμφώνου, γιά ἄσκηση δικῆς μας ἐθνικῆς κυριαρχίας, ἀπό τά Σκόπια, στήν θάλασσα καί δή καί στήν ΑΟΖ μας στό Αἰγαῖο.
1ον ) Ἄρθρο 27 τοῦ Συντάγματος , Ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίας.
Ἡ ἀπόλυτη πλειοψηφία τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν (151 σήμερα) πού ἀναφέρονται στο άρθρο 27 τοῦ Συντάγματος, δέν ἀρκοῦν, γιά ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίας μέ τήν Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ. Περί ἀμυντικοῦ διαπραγματευτικοῦ ὅπλου πρόκειται. Ὄχι γιά δυνατότητα Κυβερνήσεως νά φέρῃ στήν Βουλή, κατά βούληση, ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίος μας. Διότι τότε, δέν θά εἶχε νόημα τό άρ. 28 τοῦ Συντάγματος.
Δηλαδή, κατ’ ὀρθή ἑρμηνεία τοῦ ἄρθρου 27, αὐτό ἔχει λόγο ὑπάρξεως καί εἶναι χρησιμοποιήσιμο, μόνο σέ περίπτωση σοβαρῆς ἤττας σέ πόλεμο, ὥστε νά μετριασθῆ ἡ ἀναγκαστική ἐκχώρηση ἡ συνισταμένη σέ μεταβολή τῆς Ἐπικρατείας. Τοῦτο, διά τῆς προβολῆς τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, ἀπό τούς διαπραγματευτές μας. Δηλαδή, νά δύνανται νά προβάλλουν πειστικῶς, ὅτι ἔχει λόγο ὁ λαός στήν συμφωνία διά τοῦ ἀντιπροσωπευτικοῦ του σώματος, ἔτσι ὥστε ὅ,τι ἐκχώρηση τυχόν συμφωνηθῆ λόγῳ τῆς ἤττας, νά εἶναι ὅσο πιό περιορισμένη γίνεται.
2ον) Ἄρθρο 28 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, Διεθνεῖς συνθῆκες γενικῶς
Α) Τό ἄρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, ἀφορᾶ στήν ἐπικύρωση γενικῶς τῶν διεθνῶν συνθηκῶν, δηλαδή ἔχει γενικό χαρακτῆρα, καί δέν ἀρκεῖ ἀπό μόνο του γιά τήν ἐπικύρωση τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν, ἀφοῦ μέ αὐτήν ἐκχωροῦνται ἐθνικά κυριαρχικά δικαιώματα μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας στό γειτονικό αὐτῆς κράτος.
Β) Ἄρθρο 28 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος , Ἀναγνώριση ἁρμοδιοτήτων ἀπό τό Σύνταγμα σέ διεθνεῖς ὀργανισμούς.
Τό ἄρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος, ἀπαιτεῖ αὐξημένη πλειοψηφία 3/5 τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, ὑπό πρόσθετες εἰδικές προϋποθέσεις - ὄχι ὅμως γιά τήν ἐκχώρηση κυριαρχικῶν δικαιωμάτων (ἄλλων πλήν τῶν ἐπί τῆς Ἐπικρατείας κυριαρχικῶν δικαιωμάτων, πού καλύπτονται ἀπό τό άρθρο 27 με τήν προαναφερθεῖσα ἔννοιά του), ἀλλά - γιά τήν ἁπλῆ "ἀναγνώριση ἁρμοδιοτήτων κατά τό Σύνταγμα" σέ διεθνεῖς ὀργανισμούς. Δέν ἔχει τέτοιο κύριο ἀντικείμενο ἡ Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν.
Γ) Ἄρθρο 28 παρ. 3 τοῦ Συντάγματος , Περιορισμοί στήν ἄσκηση ἐθνικῆς κυριαρχίας
Τό ἄρ. 28 παρ. 3 τοῦ Συντάγματος, δέχεται μέν ὄτι γιά τήν ἐξυπηρέτηση σπουδαίου ἐθνικοῦ συμφέροντος εἶναι δυνατόν νά ἀποφασισθοῦν περιορισμοί στήν ἄσκηση ἐθνικῆς κυριαρχίας, μέ 151 βουλευτές, ἀλλά
α) ὄχι ἐκχώρηση ἀσκήσεως ἐθνικῆς κυριαρχίας, σέ ξένη χώρα ή σέ διεθνῆ ὀργανισμό,
β) ὄχι ἀναγνώριση ἀρμοδιοτήτων κατά τό Σύνταγμα, σέ ξένη χώρα ή σέ διεθνῆ ὀργανισμό,
γ) ὄχι γιά βλάβη τοῦ ἐθνικοῦ συμφέροντος, ὅπως αὐτό ἀπορρέει ἀπό τό ἄρθρο 1 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος, ἀλλά καί ὅπως ὅπως αὐτό ἔχει προσδιορισθῆ μέ τήν ἀπόφαση τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν τοῦ 1992.
Ἡ ἀπόφαση αὐτή, εἶναι πολιτικοῦ μέν χαρακτῆρος, ἀλλά εὑρίσκεται ὑπεράνω τῆς τρεχούσης ἀσκήσεως κυβερνητικῆς ἐξουσίας, ἔχει δεσμευτικό χαρακτῆρα γιά τήν ἄσκηση τῆς "κυβερνητικῆς" ἐξουσίας καί ἀποτελεῖ πολιτικό μπούσουλα, ὑποχρεωτικό κατά συνταγματικό ἔθιμο. Πράγματι , τό πολιτικό σύστημα δέν ἀπέστη αὐτῆς ἀπό τό 1992 μέχρι καί τό 2017, δηλαδή ἐπί 25 χρόνια, καί αὐτό τό συνταγματικό ἔθιμο δέν παραβιάσθηκε ἐν τέλει οὔτε καί ὑπό τίς δυσμενέστατες συνθῆκες τῶν διαπραγματεύσεων τοῦ 2008 (ὁπότε τέθηκαν στά Σκόπια ἀπό τήν Ἑλλάδα προϋποθέσεις αὐστηρότερες τοῦ τότε ὁρίου ὑποχωρήσεώς τους).
δ) Ὑπάρχουν καί ἄλλες προϋποθέσεις τοῦ ἄρθρου 28 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, πού θίγονται ἀπό τήν συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ὅπως ὅτι δέν ὑπάρχει ἀμοιβαιότης γιά τήν ἐκχώρηση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, οὔτε ἀμοιβαιότης γιά τήν πρόσβαση τῶν Σκοπίων στή θάλασσα. Δέν ὑπῆρξε ποτέ στό διεθνές δίκαιο, διαίρεση στά τρία τῆς Μακεδονίας, αὐτό εἶναι διαπιστωμένα ψεῦδος τῆς προπαγάνδας τῆς Βουλγαρίας πρό 100 καί πλέον ετῶν, καί δέν πέρασε στήν συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου τοῦ 1918. Τήν χρήση τοῦ όνόματος αὐτοῦ γιά μέρος κράτους, τήν Γιουγκοσλαβία, τήν ἀνέχθηκε μέν ἡ Ἑλλλάδα, ἀλλά πάντα ἀμφισβητώντας τήν de jure ἀλήθεια τῆς όνομασίας αὐτῆς. Συνεπῶς, γιά τή ἐκχώρηση τοῦ όνόματος τῆς Μακεδονίας σέ ἀνεξάρτητο κράτος, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ ἀμοιβαιότητα - πολλῶ μᾶλλον καθ’ ὅσον στό κράτος αὐτό, ἐπί 65 ἔτη ἤδη, προωθεῖται ὁ «ἀλυτρωτικός» ἐπεκτατισμός εἰς βάρος τῆς Μακεδονίας. Ἔχουν, ἐξ ἄλλου, τά Σκόπια ποτάμια πού καθίστανται πλεύσιμα - τί ἀνταλλάγματα πήραμε; Κανένα.
ε) Τό σπουδαιότερο ἀπό ἀπόψεως διαδικασίας: Οἱ 151 βουλευτές ἀρκοῦν για περιορισμούς στήν ἄσκηση ἐθνικῆς κυριαρχίας, μόνον ἐφ΄ὅσον "ἡ Ἑλλάδα προβαίνει ἐλεύθερα μέ νόμο..." στήν λήψη τέτοιας ἀποφάσεως (άρ. 28 τοῦ Συντάγματος). Μία Βουλή ὅμως, πού θά ἔχῃ τήν πίεση τοῦ ΝΑΤΟ καί τῆς Ε.Ε., πραγματικῶς ἤ ἠθικῶς, νά κυρώσῃ τήν συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, δέν εἶναι ἐλεύθερη. Πολλῶ μᾶλλον, ἐάν τα Σκόπια ἔχουν ἤδη εἰσέλθει σέ ἐνταξιακές διαπραγματεύσεις μέ τούς ἐν λόγῳ φορεῖς!
Συμπέρασμα: Τά ἄρθρα 27 καί 28 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ἔτσι ὅπως ἔχουν τά πράγματα, δηλαδή α) ἡ μέχρι τώρα διαδικασία, β) ἡ διαδικασία πού ἔχει ἀποφασισθῆ νά ἀκολουθηθῆ περαιτέρω, γ) τό περιεχόμενό της, καί δ) τό θέμα τῆς παραχωρήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ ὀνόματος τῆς μοναδικῆς ἱστορικῶς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας σέ γειτονικό αὐτῆς κράτος, χωρίς δυνατότητα ἀμοιβαιότητας ἀπό μέρους του στό θέμα αύτό, μέ πρόκληση ἔτσι ἀμέσου κινδύνου ἀμφισβητήσεως τῶν ὁρίων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, δέν ἐπιτρέπει στήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν νά περάσῃ ἐγκύρως ἀπό τήν Ἑλληνική Βουλή, καί νά ξεπεράσῃ ἔτσι, τό ἐπίπεδο μιᾶς ἀπλῆς «συμφωνίας κυρίων» - ἀπό ἀπόψεως Ἑλληνικοῦ Συνταγματικοῦ δικαίου, χωρίς προηγούμενη ἀπόφαση τῆς Βουλῆς, εἶναι ἕνα ἀνεπίσημο ἔγγραφο ἐκφράσεως προσωπικῶν προθέσεων αὐτῶν πού τό ὑπέγραψαν ἀπό τήν πλευρά τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ στεροῦνταν σχετικῆς πρός τοῦτο ἁρμοδιότητος ἤ ἐξουσιοδοτήσεως.
Αὐτή ὅλη ἡ προοπτική τοῦ Ἑλληνικοῦ Συνταγματικοῦ δικαίου, ἀληθής καί ἀκριβής, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀγνοηθῆ ἀπό τό διεθνές δίκαιο χωρίς παραμόρφωση τῶν ἀρχῶν του.
