Ανδρέα Μ. Βασιλείου*
Με την υπογραφή των επάρατων συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου, χωρίς να ερωτηθεί ο κυπριακός λαός δεν δημιουργήθηκε ένα πραγματικό ανεξάρτητο, κυρίαρχο και εδαφικά ακέραιο κράτος αλλά, όπως χαρακτηρίστηκε τότε, μια «κρατική γελοιογραφία».
Παραχωρήθηκαν υπερ-προνόμια στην τουρκοκυπριακή μειονότητα –όσα δεν έχει άλλη μειονότητα στον κόσμο– και επανήλθε η Τουρκία στην Κύπρο με «επεμβατικά δικαιώματα» κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης το μόνο μέρος στη διαλυθείσα πρώην Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου συνέβη κάτι παρόμοιο.
Ταυτόχρονα, δόθηκαν στους Άγγλους περιοχές που χαρακτηρίζονται ως «κυρίαρχες βάσεις» τις οποίες ουδέποτε θα εγκαταλείψουν ως συμβαίνει και στην περίπτωση του Γιβραλτάρ.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα διερωτάται πώς βρέθηκαν ελληνικά χέρια να υπογράψουν τέτοιες συμφωνίες.Τα όσα λέχθηκαν κατά τη συζήτηση των Συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου τον Φεβρουάριο – Μάρτιο του 1959, στη Βουλή των Ελλήνων, υπήρξαν αρκούντως προφητικά με χαρακτηριστικό το λεχθέν «αγωνίστηκε η Κύπρος και ενίκησε η Τουρκία» η οποία, αφού επανήλθε στην Κύπρο, διεκδικεί σήμερα τον έλεγχο ολόκληρης της Νήσου.
Παρά ταύτα όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, το 1964, για να αντιμετωπιστούν οι τουρκικές απειλές για εισβολή απέστειλε μια μεραρχία με ενισχυμένη δύναμη πυρός και δημιουργήθηκε η Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Αμύνης Κύπρου (ΑΣΔΑΚ) με επικεφαλής τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και ταυτόχρονα δημιουργήθηκε η Εθνική Φρουρά, η Κύπρος κατέστη απόρθητο φρούριο και η Ένωση ήταν πλέον τετελεσμένο γεγονός.
Η μόνη δηλαδή ιστορική δίκαιη και βιώσιμη λύση που εξασφάλιζε τη φυσική και εθνική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού στη γη των πατέρων του και τη μόνιμη και σταθερή ειρήνη και την ευημερία και πρόοδο όλων των μονίμων και νομίμων κατοίκων της Νήσου και ταυτόχρονα τον πλήρη έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου διακήρυξε μιλώντας στις 27/10/1964, στη Θεσσαλονίκη, «η Ένωση ήλθε, η Ένωση έρχεται» απέστειλε εν συνεχεία στην Κύπρο τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πέτρο Γαρουφαλλιά, οικογενειακό του φίλο και πρωτεργάτη της αποστολής της Ελληνικής Μεραρχίας που κόμισε το σχέδιο μονομερούς ένωσης, την οποία ταυτόχρονα θα κήρυσσαν η Βουλή των Ελλήνων και η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου.
Τα όσα διαδραματίστηκαν κατά τις συνομιλίες του με τον Μακάριο περιγράφει ο ίδιος στο βιβλίο του και ποιας μεταχείρισης έτυχε –τα έγραψα λεπτομερέστατα σε προηγούμενο άρθρό μου– με αποτέλεσμα ο Γ. Παπανδρέου να του ζητήσει να επιστρέψει στην Αθήνα αφού πείστηκε ότι η Λευκωσία δεν ήθελε την Ένωση, επικαλούμενη διάφορες δικαιολογίες και προσχήματα.
Όλα αυτά βεβαίως δεν θα περιλαμβάνονται στον «Φάκελο της Κύπρου».
Αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία να σωθεί η Κύπρος και να δικαιωθούν οι αγώνες και οι θυσίες του κυπριακού Ελληνισμού.
Με την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας μετά τα γεγονότα της Κοφίνου, ύστερα από τις απειλές της Άγκυρας, που αν τολμούσε να τις πραγματοποιήσει η πανωλεθρία των Τούρκων θα ήταν δεδομένη, διότι η Κύπρος ήταν φρούριο απόρθητο, ο δε ελληνικός στρατός σε περίπτωση σύγκρουσης θα διάβαινε τον Έβρο και σε τρεις μέρες θα βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη.
Με αποφασιστικότητα αντιμετωπίζονται οι εθνικές κρίσεις και έτσι γράφτηκε το έπος του 1940, με το ιστορικό ΟΧΙ.
Έκτοτε, η Κύπρος είναι και μετά την τουρκική εισβολή στο έλεος της Τουρκίας.
Αλλά για τον εθνικό κατήφορο και την ηθική μας κατρακύλα, στην οποία αναφερθήκαμε πλειστάκις στο παρελθόν, αρχής γενομένης με τις επαίσχυντες ούτω καλούμενες «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» (συμφωνίες κορυφής ως αποκαλούνται) με τις οποίες απενεχοποιήσαμε την Τουρκία μετατρέψαμε το πρόβλημα από θέμα εισβολής και κατοχής σε «διακοινοτική διαφορά» και με την υποβολή κατά καιρούς διαφόρων προτάσεων που αποδεχθήκαμε έμμεσα τα τετελεσμένα και στη συνέχεια υποβάλαμε κατά καιρούς σχέδια εδαφικού διαχωρισμού, διχοτόμησης δηλαδή του κυπριακού εδάφους με κυρίαρχους τους Τούρκους στον Βορρά και συνεταίρους στον Νότο βάλαμε τη θηλιά του σχοινιού γύρω από τον λαιμό μας και δώσαμε την άλλη άκρη σε αυτούς.
Όσοι λοιπόν μιλούν για «απελευθέρωση» των κατεχομένων εδαφών μας και «επανένωση» εμπαίζουν αναιδώς τον κυπριακό Ελληνισμό διότι οι πιθανότητες πραγματοποίησής τους είναι τόσο όσο η ανατολή του ήλιου από τον Ακάμα και η δύση στον Πρωταρά, να αποδημήσουν τα στρουθία εκτός Κύπρου και να… «βγάλουν οι κολιοί κέρατα» κατά το λαϊκό γνωμικό!
Οι Τούρκοι ουδέποτε απέκρυψαν τις προθέσεις τους έναντι της Κύπρου και καθημερινά τις διατυμπανίζουν.
*πρώην συνδικαλιστής
Φιλελεύθερος
