Του Μάνου Οικονομίδη
Το βράδυ της 4ης Οκτωβρίου του 2009, τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου είδε τους Έλληνες να εμπιστεύονται με την ψήφο τους την υπόσχεση που τους έδωσε περί… χρημάτων που υπήρχαν, ο Κώστας Καραμανλής έπαιρνε μια μεγάλη και συνειδησιακά φορτισμένη απόφαση.
Είχαν περάσει 12 1/2 χρόνια από την 21η Μαρτίου του 1997, όταν αναλάμβανε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, και 5 1/2 χρόνια από την 7η Μαρτίου του 2004, όταν οι Έλληνες του εμπιστεύονταν την πρωθυπουργία.
Και για τα δυο ορόσημα, ο ανιψιός του Εθνάρχη έγραψε εκείνο το βράδυ τον επίλογο. Με μια δήλωση, στο Ζάππειο, που θύμιζε σε όλους γιατί τον στήριξαν το 2004 και το 2007, περισσότεροι από 3 εκατομμύρια Έλληνες, ένα εκλογικό μέγεθος που έκτοτε δεν… ξαναπλησίασε τη Νέα Δημοκρατία.
Εκείνο το βράδυ, ο Κώστας Καραμανλής προσήλθε στο Ζάππειο γνωρίζοντας ότι, αν επιθυμούσε να παραμείνει στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, κανείς δεν θα μπορούσε να τον κουνήσει. Γιατί κανείς δεν είχε το ειδικό βάρος και το διαμέτρημα, ούτε φυσικά την ειδική σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνική βάση της Κεντροδεξιάς.
Ακριβώς γι’ αυτό, επέλεξε να φύγει. Μόνος του. Επειδή έκρινε ότι η σχέση εμπιστοσύνης του με τους πολίτες, υπέστη ρωγμή. Και έτσι το περιέγραψε στη φορτισμένη δήλωσή του. Ανθρώπινα. Όπως άλλωστε είχε πει και μερικές μέρες νωρίτερα, στο Πεδίον του Άρεως… “αυτός είμαι. Και το ξέρετε…”.
http://ysterografa.gr
