 |
Γράφει ο συνεργάτης μας Ναπολέων Λιναρδάτος
|
Το πρόβλημα με τον Τζορτζ Οργουελ δεν είναι ότι είναι διαχρονικά επίκαιρος, αλλά ότι, ειδικά τελευταία, γίνεται υποχρεωτικός για την κατανόηση της υπάρχουσας πολιτικής πραγματικότητας. Το μυθιστόρημα «1984» και το δοκίμιο «Η πολιτική και η αγγλική γλώσσα» δεν είναι μόνο απαραίτητα αναγνώσματα για την κατανόηση των κυβερνώντων, αλλά γενικά για το σύστημα της Μεταπολίτευσης.
Η κυριαρχία αυτού του συστήματος είναι κυρίως εμβληματική στη χρήση της γλώσσας. Την προηγούμενη εβδομάδα, μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον των αστυνομικών, αυτό που θα έπρεπε να προβληματίζει κάθε λογικό άνθρωπο ήταν η χρήση του όρου αντιεξουσιαστές.
Ηταν σχεδόν αδύνατο να διαβάσεις κάτι για το γεγονός χωρίς να γίνεις θύμα αυτής της αδόκιμης χρήσης. Επειδή οι συγκεκριμένες ομάδες στρέφονται εναντίον κάποιων μορφών ή δομών εξουσίας, δεν σημαίνει ότι είναι αντιεξουσιαστές γενικώς. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το να ασκούν τη δική τους εξουσία που είναι αυθαίρετη, αυταρχική, βάρβαρη και δολοφονική. Και έτσι, όπως δεν θα λέγαμε ότι ένας ληστής τραπεζών είναι αφιλοχρήματος επειδή κλέβει χρήματα άλλων, δεν μπορούμε να πούμε ότι κάποιος που αμφισβητεί την εξουσία κάποιων άλλων είναι απαραιτήτως αντιεξουσιαστής.
Πρέπει γενικώς να αντιτίθεται στην εξουσία και ειδικά την άσκησή της εκ μέρους του.
Εκεί, όμως, που το σύστημα παίρνει άριστα είναι στη χρήση ή καλύτερα στη μη χρήση ή ακόμα καλύτερα στην εξαφάνιση του όρου λαθρομετανάστης. Ο Οργουελ στο «1984» είχε επισημάνει ότι η εξαφάνιση των λέξεων έχει ως σκοπό να περιορίσει τις σκέψεις και την επικοινωνία, «...ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς...»
Αφαιρώντας τον όρο λαθρομετανάστης από τον δημόσιο λόγο, προσπαθείς να εξαφανίσεις και τη συζήτηση για την προστασία των συνόρων, την αποτροπή, τον διάλογο για το Μεταναστευτικό, υπό το πρίσμα του εθνικού συμφέροντος και της ταυτότητας.
Πώς έχει εξαφανιστεί ο όρος λαθρομετανάστης και πόσο γρήγορα έγινε όλο αυτό δείχνει πόσο βαθιά και πλατιά είναι η κυριαρχία της Αριστεράς στον δημόσιο διάλογο. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό μια μαζική και εθνικά θανάσιμη εισβολή λαθρομεταναστών, αλλά η λέξη που περιγράφει το φαινόμενο είναι ανύπαρκτη, ειδικά στα τηλεοπτικά ΜΜΕ. Προσπαθήστε να σκεφτείτε την υπάρχουσα οικονομική κρίση χωρίς τις λέξεις ανεργία, περικοπές και φτώχεια. Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν και όταν επί Τουρκοκρατίας είχαν εξαφανίσει τη λέξη «ελευθερία».
Εκεί, όμως, που το σύστημα παίρνει άριστα είναι στη χρήση ή καλύτερα στη μη χρήση ή ακόμα καλύτερα στην εξαφάνιση του όρου λαθρομετανάστης. Ο Οργουελ στο «1984» είχε επισημάνει ότι η εξαφάνιση των λέξεων έχει ως σκοπό να περιορίσει τις σκέψεις και την επικοινωνία, «...ο σκοπός της Νέας Ομιλίας είναι να στενέψει τα όρια της σκέψης. Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δεν θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς...»
Αφαιρώντας τον όρο λαθρομετανάστης από τον δημόσιο λόγο, προσπαθείς να εξαφανίσεις και τη συζήτηση για την προστασία των συνόρων, την αποτροπή, τον διάλογο για το Μεταναστευτικό, υπό το πρίσμα του εθνικού συμφέροντος και της ταυτότητας.
Πώς έχει εξαφανιστεί ο όρος λαθρομετανάστης και πόσο γρήγορα έγινε όλο αυτό δείχνει πόσο βαθιά και πλατιά είναι η κυριαρχία της Αριστεράς στον δημόσιο διάλογο. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό μια μαζική και εθνικά θανάσιμη εισβολή λαθρομεταναστών, αλλά η λέξη που περιγράφει το φαινόμενο είναι ανύπαρκτη, ειδικά στα τηλεοπτικά ΜΜΕ. Προσπαθήστε να σκεφτείτε την υπάρχουσα οικονομική κρίση χωρίς τις λέξεις ανεργία, περικοπές και φτώχεια. Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς θα ήταν τα πράγματα αν και όταν επί Τουρκοκρατίας είχαν εξαφανίσει τη λέξη «ελευθερία».
