Του συνεργάτη μας, Δημήτρη Κωνσταντάρα
Όσο «στραβά» κι αν
μού πήγε στην αρχή η χρονιά του
2018, κυρίως με την περιπέτεια υγείας της γυναίκας μου , τη συνεχιζόμενη κατάπτωση αξιών στην
κοινωνία μας, την απίστευτη έλλειψη ευκαιριών επαγγελματικής απασχόλησης και τη
γενική οικονομική μας εξαθλίωση,
εξελίχθηκε σε καλή το δεύτερο εξάμηνο και μακάρι το ίδιο να συμβαίνει
και σε όλους μας.
Η πολιτική και κοινωνική μας απαξίωση συνεχίζεται βέβαια και
τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας με ποικίλους φόβους και
απειλές λόγω ανυπαρξίας σχεδιασμού και δυνατότητας αντίδρασης, κάτι που
κορυφώθηκε με την τραγωδία στο Μάτι, την κοροϊδία της περίφημης Συμφωνίας των
Πρεσπών, τις ποικίλες ανοησίες για τις συντάξεις και τα αναδρομικά, τις καλοκαιριάτικες πλημμύρες και τη γενική ασάφεια στις Ελληνοτουρκικές
σχέσεις αλλά –για μένα τουλάχιστον- η
ανάρρωση της συντρόφου μου, η απόφαση της πρωτοβουλίας μας «Η Αθήνα είμαστε Εμείς»
να συνεχίσει την
προσπάθεια προβολής θέσεων, απόψεων και προτάσεων για την Αθήνα και η συνεχής
προβολή του οικογενειακού μας ονόματος,
μού έδωσαν αφορμές για βαθιές
ανάσες, λιγότερη γκρίνια και κάποια
χαμόγελα.
Εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν δυο βιβλία μου ( τα «Ημερολόγια»
και το θεατρικό «Βουλευτή να σε πει η μάνα σου») , οι Εκδόσεις «Καθημερινή»
κυκλοφόρησαν βιβλίο-αφιέρωμα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα και ο Γιάννης Μπέζος
ξανανέβασε στο θέατρο την δημοφιλέστατη
θεατρική/κινηματογραφική επιτυχία του πατέρα μου « Υπάρχει και Φιλότιμο» με μια
άρτια παράσταση, ξαναζωντανεύοντας μνήμες.
Κι εδώ ακριβώς έρχεται η επιβεβαίωση ευγενών φίλων του παρελθόντος και του παρόντος που
μιλούσαν, παλιότερα και σήμερα, για αισιοδοξία γιατί ύστερα από κάθε καταχνιά,
ξαναβγαίνει και λίγος ήλιος. Φυσικά τα «προσωπικά» μου δεν αφορούν τον κόσμο
που έχει τα δικά του «προσωπικά» και μ αυτούς τους δαίμονες παλεύει, είναι όμως χαρακτηριστικά του ότι μια περιπέτεια υγείας που
ξεπερνιέται, ένα βιβλίο που εκδίδεται, μια μνήμη που ξαναζωντανεύει μπορεί να
είναι αρκετά για ένα χαμόγελο και λίγο
…αλάτι στην ανάλατη ζωή μας.
Με λίγα λόγια, τα προσωπικά μου συναισθήματα μπορεί να
μη αφορούν το σύνολο των φίλων που τα
διαβάζουν, δεν αποκλείεται όμως να τους δημιουργούν ένα κίνητρο να κοιτάξουν
λίγο πίσω και να ανακαλύψουν κι αυτοί κάποιες αχτίδες φωτός που έχουν περάσει
μέσα απ΄ τις χαραμάδες των κλειστών παράθυρων αλλά δεν τις έχουν εκτιμήσει
ανάλογα.
Δεν θέλεις πολλά για να «σκάσεις» ένα χαμόγελο και να
σηκώσεις λίγο το κεφάλι σου το παραγεμισμένο με σκέψεις, λογαριασμούς, έγνοιες,
ανεργία και χρέη. Ένα «κάτι» χρειάζεσαι.
