 |
| Γράφει ο συνεργάτης μας Γεώργιος Δημητράκης* |
- Η ανείπωτη εθνική τραγωδία που βιώνει ο Ελληνικός Λαός με τις πρόσφατες ολέθριες πυρκαγιές, θανάτους και καταστροφές, η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών εις την ιστορία της χώρας μας, αλλά και τα θανατηφόρα μνημόνια με την απώλεια, εν καιρώ ειρήνης, μάλιστα και της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας οφείλεται εις το ότι μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, ο οποίος ήδη τότε στόχευε την ίδρυση ενός σύγχρονου και διαχρονικού κράτους, η χώρα μας και οι πολίτες αυτής κατέστησαν έκτοτε ένα σύγχρονο τσιφλίκι των προσκυνημένων κοτζαμπάσηδων οι οποίοι πρότερο υπηρετούσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Με απλά λόγια, εάν διαβάσει κανείς την σύγχρονη ιστορία, η χώρα μας μετά τον θάνατο του, δεν ανέκτησε ποτέ την εθνική της ανεξαρτησία και κυριαρχία. Και εκ του λόγου αυτού δεν κατέστη ποτέ ένα σύγχρονο υγιές και λειτουργικό κυρίαρχο κράτος με Θεσμούς, Όργανα, Σύνταγμα, κόμματα, κυβερνήτες, κοινοβούλιο, δικαιοσύνη, δημόσια διοίκηση, αυτοδιοίκηση, ΜΜΕ κ.λπ. που να υπηρετούνε και να προστατεύουν πιστά και με ευθύνη τους πολίτες αυτής, τα εθνικά συμφέροντα και μια αυθύπαρκτη οντότητα της Πατρίδας.
Ανεξαρτήτως του ότι επίπλαστα χρησιμοποιείται έκτοτε η έννοια της «δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας» με τα δήθεν δημοκρατικά δικαιώματα και την ψήφο του ελληνικού λαού. Δυστυχώς έννοιες, αρχές και αξίες κενού όμως περιεχομένου, οι οποίες ουδέποτε έγιναν σεβαστές από εκείνους οι οποίοι καθόλη την πορεία της χώρας ενσαρκώνουν έκτοτε ένα πολιτικό σύστημα και κατεστημένο που καταδυναστεύει και καταστρέφει την Πατρίδα και τον Λαό μας.
Ένα ολέθριο πολιτικό σύστημα με το κατεστημένο του, το οποίο ουδέποτε φρόντισε να εμφυτεύσει εις τους πολίτες την αίσθηση της σωστής διακυβέρνησης μίας χώρας, αλλά απεναντίας να εκμαυλίζει με τις δικές του παρανομίες και ατιμωρησίες τους πολίτες και τον λαό, να εκμεταλλεύεται δηλαδή την εμπιστοσύνη και την ψήφο αυτού, αλλά συνάμα να εξαπατά, να καταδυναστεύει και να τιμωρεί αυτόν.
Ένα Λαό ο οποίος όμως θυσίασε και θυσιάζει τα πάντα σε όλους τους εθνικούς αγώνες, με στερήσεις και αυταπάρνηση, εκτελών αυτόκλητα το αέναο και ιστορικό καθήκον του απέναντι του Έθνους.
Ένα Λαό καλοσυνάτο, ο οποίος παρόλες τις στερήσεις του, διατηρούσε την αυτάρκεια του με την εργατικότητα και τιμιότητα του, τις εθνικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά του, και συνάμα πολύ υψηλά την υπερηφάνεια και την αλληλεγγύη του προς όλους ανεξαρτήτως.
Η ιστορία με το δράμα του λαού μας έχει συνέχεια και πρέπει να ειπωθεί εις τον Ελληνικό Λαό, για να μάθει αυτός την σκληρή αλήθεια, την οποία ουδείς μέχρις σήμερα δεν ήθελε να ακούσει και να πιστέψει.
Η μετά την Μεταπολίτευση πολυσυζητούμενη προσπάθεια της τότε κυβέρνησης να εντάξει την χώρα μας εις την τότε ΕΟΚ και μετέπειτα νυν Ε.Ε. αποκρύπτει συγκλονιστικές αλήθειες οι οποίες εις την πραγματικότητα απέτρεπαν την χώρα μας να ενταχθεί εις την ΕΟΚ. Να γίνει δηλαδή ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας των 6 ισχυροτέρων οικονομιών και υπερσύγχρονων κρατών της Ευρώπης, με λαούς, κοινωνίες και πολίτες να διοικούνται υπεύθυνα από υπεύθυνους Θεσμούς, Όργανα, Κόμματα και Κυβερνήσεις, μία δηλαδή έμπρακτη αρμονία και συνύπαρξη μεταξύ Διοικούντων και Διοικούμενων που εξασφαλίζει και εγγυάται διαχρονικά την οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή πάντοτε προς όφελος των πολιτών και κοινωνιών.
Εκ του λόγου αυτού οι τότε ηγέτες των 6 της ΕΟΚ ηρνούντο τότε την ένταξη της χώρας μας, αλλά παράλληλα προειδοποιούσαν την Ελληνική Κυβέρνηση, ότι η ένταξη της Ελλάδος σε ένα τόσο ισχυρό Συνασπισμό θα ήταν άκρως επικίνδυνη και καταστροφική για την χώρα μας. Διότι η χώρα μας ήταν/είναι αφενός μεν τελείως αδύναμη για να γίνει μέλος αυτής, αλλά ταυτόχρονα και ότι δεν είναι ένα σύγχρονο Κράτος, το οποίο θα διασφαλίζει και θα ελέγχει αφενός μεν την σωστή διαχείριση την τεράστιων κεφαλαίων από τα κοινοτικά κονδύλια και τραπεζικά δάνεια που θα εισέρρεαν άφθονα μετά την ένταξη, αλλά ταυτόχρονα και την άμεση συμπόρευση και την εκτέλεση κατά γράμμα και με την προσήκουσα ταχύτητα όλων των προγραμμάτων της ΕΟΚ.
Η αποτροπή και προειδοποίηση προς την τότε Ελληνική Κυβέρνηση είχε την έννοια, ότι η Ελλάδα ως μικρό πλοιάριο κινδύνευε να βουλιάξει εις τον ωκεανό της ΕΟΚ με υπερσύγχρονα υπερωκεάνια Όμως η Ελληνική Κυβέρνηση παρά τις όλες έντονες αντιρρήσεις και προειδοποιήσεις των Οργάνων και Ευρωπαίων Ηγετών επέμεινε και επιχειρηματολογούσε, ότι η ένταξη εις την ΕΟΚ θα εξασφάλιζε την ενδυνάμωση και εμπέδωση της Δημοκρατίας εις την χώρα μας, ένα άκριτο και πρωτάκουστο σε σύγχρονη εποχή επιχείρημα, αλλά και ότι θα προστάτευε την Ελλάδα από επιθέσεις της Τουρκίας. Καθοριστική ήταν η ημερομηνία του ταξιδίου την 1.Φεβρ.1978 του τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνου Καραμανλή προς τους φίλους του εις το Παρίσι Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο οποίος τον παρέπεμψε αυθημερόν εις τον έτερο φίλο του εις την Βόννη Καγκελάριο Χέλμουτ Σμίτ.
Συγκλονιστική για το μέλλον της Ελλάδος ήταν η συζήτηση μεταξύ των δύο ανδρών εις την Καγκελαρία, όπου παρά τις έντονες αντιρρήσεις του Καγκελάριου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός απείλησε τον ισχυρότερο άνδρα και πρωτοστατούντα ήδη τότε ηγέτη της ΕΟΚ: «άκουσε με να σου πω, πως είναι δυνατόν η Γερμανία που αιματοκύλισε την Ευρώπη δύο φορές σε ισάριθμους πολέμους να είναι εις την ΕΟΚ και η Ελλάδα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού, να μην είναι; Αυτά θα βγω έξω, να τα πω εις τους δημοσιογράφους που περιμένουν!».
Χαρακτηριστικό ήταν τότε το μεγάλο σοκ του Καγκελαρίου, ο οποίος ευθύς αμέσως και χωρίς να απαντήσει, μπήκε εις την αίθουσα των ΜΜΕ και ανήγγειλε προ του Έλληνα Πρωθυπουργού την συναίνεση της Γερμανίας για την ένταξη της Ελλάδος εις την ΕΟΚ. Εξαιτίας αυτής της εκβιαστικής και ανεύθυνης συμπεριφοράς του πολιτικού συστήματος και κατεστημένου, το οποίο με την πρωτοφανή ανοργανωσιά του θριαμβολογούσε και θριαμβολογεί εδώ και 4 τετραετίες για την ένταξη της Πατρίδας μας εις τον Σκληρό Πυρήνα της ΕΟΚ(1981)/Ε.Ε., η χώρα και ο Λαός μας πληρώνει τώρα τα τεράστια λάθη του υπεύθυνου για την ηθική, κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία, την εθνική κατάρρευση και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
Μοναδική εις την ιστορία της χώρας μας, αλλά και εις την παγκόσμια ιστορία. Διότι ήδη από το 1981 άρχισε να υποχωρεί η παραγωγικότητα και η αυτάρκεια εις την χώρα μας, να κλείνουν χιλιάδες επιχειρήσεις ή να μεταναστεύουν εις το εξωτερικό, να διογκώνεται η υδροκέφαλη και ασθενούσα ήδη επι πολλές δεκαετίες Δημόσια Διοίκηση με τον διορισμό τώρα και εκατοντάδων χιλιάδων αργόσχολων υπαλλήλων και συμβασιούχων, με υπέρογκους μισθούς και προνόμια, με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και εφάπαξ, όλα αυτά τα οποία δεν ήταν συμβατά με το ΑΕΠ της χώρας, αλλά και με τις χώρες της Ε.Ε. Η κατά επίφαση ένταξή μας είχε ως ολέθριο αποτέλεσμα την διασπάθιση όλων των κονδυλίων της ΕΟΚ/Ε.Ε. και δανείων των Τραπεζών, τα οποία προωθούνταν κυρίως για την αγορά καταναλωτικών αγαθών από τις χώρες των αποκαλούντων από εμάς «κουτόφραγκων», λαμβανομένου υπόψη, ότι από τις συσκευασίες και μόνον των εισαγόμενων καταναλωτικών αγαθών είχαμε και την δημιουργία 3.500 ανεξέλεγκτων και διάσπαρτων σε όλη την χώρα μας χωματερών, για τις οποίες πληρώνουμε επι δεκαετίες και περιβαλλοντικά πρόστιμα.
Εξαιτίας της αφροσύνης, ανευθυνότητας, της έλλειψης εθνικής συνείδησης και ευσυναίσθησης του επί δεκαετίες ανίδρωτου πολιτικού συστήματος και κατεστημένου και εν πλήρει γνώσει αυτού, το έτος 1981 ο Λαός μας και η Πατρίδα μας καταδικάστηκε να υποστεί τις προδιαγεγραμμένες συνέπειες μιας ανείπωτης εθνικής καταστροφής. Εν κατακλείδι με τις τεράστιες συνέπειες εις βάρος του Ελληνικού Λαού, να στερείται τώρα αυτός, κυρίως από ενδογενείς παράγοντες, ακόμη και το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα ενός Δημοψηφίσματος για την υπεράσπιση της Μακεδονίας και άλλων εκχωρήσεων προς τους γείτονες μας από τον ιστορικό και εθνικό κορμό της Ελλάδος. Όμως ουδείς μπορεί να λυγίσει τον Ελληνικό Λαό και την Πατρίδα μας.
Εμείς οι Έλληνες θα συνέλθουμε από τον βωβό κατήφορο και πολύ σύντομα θα αναλάβουμε την ευθύνη απέναντι του εαυτού μας και αυτής της Πατρίδας.
*Γεώργιος Εμ. Δημητράκης Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού-Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα
