Δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας συμμετείχαν στο συλλαλητήριο, το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου, στη Θεσσαλονίκη για τη συμφωνία της ονομασία των γειτονικών Σκοπίων. Μικρότερος αριθμός από τις προηγούμενα συλλαλητήρια των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο πλην όμως δηλωτικός της αντίθεσης μεγάλου τμήματος της ελλαδικής κοινωνίας –πλειοψηφικός σύμφωνα με δημοσκοπήσεις– στην υπογραφείσα Συμφωνία των Πρεσπών.
Η κυβέρνηση έχει κάνει χρήση πλείστων εργαλείων προς αντιμετώπιση των αντιφρονούντων. Επιχειρείται η αποτροπή συμμετοχής στα συλλαλητήρια, αφ’ ενός με τη χρήση υπέρμετρης αστυνομικής βίας, αφ’ ετέρου με την επιβολή τέτοιων περιορισμών στον χώρο των συγκεντρώσεων, ώστε να αποτρέπονται οι συμμετέχοντες να συγκεντρωθούν σε ενιαίο σώμα.
Χαρακτηριστική η βιαιότητα των κατασταλτικών δυνάμεων το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου και η αλόγιστη χρήση δακρυγόνων στους συγκεντρωμένους παρουσία χιλιάδων ηλικιωμένων και αρκετών παιδιών. Το κυβερνητικό σχήμα επιχαίρει για τη σφοδρότητα καταστολής των συγκεντρωμένων, αντλώντας, ίσως, ικανοποίηση από το γεγονός ότι ελέγχοντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της Πολιτείας μπορεί ελεύθερα πλέον να χτυπάει τον «εθνικισμό», την «αντίδραση», ή οτιδήποτε άλλο υπαγορεύει η ιδεοληψία του.
Όσοι δε προσήχθησαν και συνελήφθησαν την ίδια ημέρα δεν θα τύχουν της συμπαράστασης βουλευτών, όπως κατηγορούμενοι ακόμα και για τρομοκρατία, ούτε υπουργοί της κυβέρνησης θα αναφέρονται σε αυτούς με τα μικρά τους ονόματα, όπως στην περίπτωση της Ηριάνας και του Περικλή. Ούτε φυσικά θα έχουν τη συμπαράσταση πολυεθνικών και πρεσβειών ξένων κρατών, όπως οι συμμετέχοντες στο Pride των Αθηνών. Τίποτα από όλα αυτά.
Η διαφύλαξη της εικόνας
Έγινε λόγος, εκ μέρους της Κυβέρνησης, για την ανάγκη διαφύλαξης της εικόνας της χώρας και την προστασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Όλα αυτά από ένα πολιτικό σχηματισμό, τα μέλη και οι βουλευτές του οποίου είχαν επιδείξει ανοχή σε συμμορίες αναρχικών που για δεκαετίες καταστρέφουν το κέντρο των Αθηνών.
Παράλληλα, καταβάλλεται προσπάθεια να παρουσιαστεί μια ψευδής εικόνα αναφορικά με τον αριθμό των συμμετεχόντων. Τα συλλαλητήρια εκατοντάδων χιλιάδων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις αρχές του έτους, παρουσιάστηκαν ως εκδηλώσεις λίγων δεκάδων χιλιάδων.
Σε σχέση με το τελευταίο της 8ης Σεπτεμβρίου, έγινε φιλότιμη προσπάθεια από τον δημοσιογράφο της Αυγής κ. Πετρόπουλο να πείσει, στην εκπομπή Ακραίως της 9ης Σεπτεμβρίου στον ΣΚΑΙ, πως οι τηλεοπτικές εικόνες από τη συγκεκριμένη συγκέντρωση ήταν fake news και πως οι συγκεντρωμένοι ήταν «με το ζόρι» 3000. Ο κ. Πετρόπουλος έκανε λόγο για μοντάζ, και κατασκευασμένη εικόνα.
Ακόμα, όμως, και αν η γελοία αυτή εκτίμηση ισχύει (συντηρητικές εκτιμήσεις προσδιόριζαν τον αριθμό των συγκεντρωμένων άνω των 60.000), ο αριθμός αυτός παραμένει πολλαπλάσιος των αναγνωστών του κομματικού οργάνου της κυβέρνησης, της Αυγής. Τα λεωφορεία αποβίβαζαν τον κόσμο σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων από το σημείο συγκέντρωσης. Έπρεπε να διασχίσουν αυτή την απόσταση με τα πόδια για να φτάσουν εκεί. Η γρήγορη επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων δεν επέτρεψε στο σύνολο των συγκεντρωμένων να πλησιάσουν τον πυρήνα της εκδήλωσης.
Η γελοιοποίηση της συγκέντρωσης
Το παρόν έδωσε φυσικά και το συνοθύλευμα των αναρχικών, πολύτιμος συμπαραστάτης, με φανατισμό προσήλυτου, στον αγώνα εναντίον οτιδήποτε έχει να κάνει με την ταυτότητα και την ιστορία αυτού του λαού. Η υποτίμηση του μεγέθους των εκδηλώσεων συνοδεύεται πάντα από την γελοιοποίηση και κατασυκοφάντηση των συμμετεχόντων μέσω του εντοπισμού μεμονωμένων ατόμων (ιερωμένοι, ηλικιωμένοι, άνδρες με στολή μακεδονομάχου). Μέσω του εκάστοτε μεμονωμένου προσώπου ομαδοποιούνται όλοι οι συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο.
Ακολουθεί η στοχοποίηση τους και η απονομιμοποίηση των αιτημάτων τους με τη μονότονη ταύτιση όλων με το φασισμό, τον ολοκληρωτισμό και με οτιδήποτε άλλο ακυρώνει την παρουσία τους στον δημόσιο διάλογο. Γνωστή διαχρονική τακτική ναζιστών και σταλινιστών κατά το παρελθόν που όπως φαίνεται επιβιώνει μέχρι τις ημέρες μας. «Είναι λίγοι; Τότε είναι γραφικοί. Είναι πολλοί: συμμετέχουν χρυσαυγίτες». Η κυβέρνηση υποτιμά και γελοιοποεί τους συγκεντρωμένους, την «πλατεία», λησμονώντας πως ο κόσμος των διαδηλώσεων την έφερε στην εξουσία.
Αγαπημένος δε στόχος η Εκκλησία όπου η εγχώρια αριστερή διανόηση θεωρεί τις επιθέσεις εναντίον της αποδεικτικά προοδευτικής νομιμοφροσύνης. Αγανακτισμένος ο κ. Πετρόπουλος, μιλώντας για τη συγκέντρωση της 8ης Σεπτεμβρίου, σημείωσε πως «κάτι καλόγριες έβλεπα». Η εμφάνιση του σταυρού σκανδαλίζει. Το δε ιερατικό σχήμα έγινε ανάθεμα για μια σύγχρονη προοδευτική κοινωνία του 21ου αιώνα!
Ιδεοληπτική αντίληψη
Συνάγεται το συμπέρασμα πως, στο όνομα της προόδου και της δημοκρατίας, μια κατηγορία Ελλήνων πολιτών δεν πρέπει να εμφανίζεται δημοσίως σε λαϊκές συγκεντρώσεις. Διαχρονική η ιδεοληπτική αντίληψη της ελληνικής Αριστεράς, της ταύτισης των θρησκευόμενων με τον σκοταδισμό και την άγνοια. Τι και αν μερικά από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως θεμελιώθηκαν από τις χριστιανικές Εκκλησίες ανά τον κόσμο και κάτοχοι του βραβείου Νόμπελ έχουν ομολογήσει την πίστη τους; Η ελληνική Αριστερά γνωρίζει καλύτερα.
Κλείνοντας και συμπληρωματικά με τα παραπάνω, αξίζει να σχολιαστεί η δήλωση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ κ. Εύης Καρακώστα. Ανέφερε σχετικά με τη συμπεριφορά των αστυνομικών δυνάμεων: «Ακόμα δεν ελέγχουμε τα πάντα στις συνήθειες των σωμάτων που έχουν γίνει μέχρι σήμερα», προσθέτοντας πως οι «νοοτροπίες των ανθρώπων δεν αλλάζουν από τη μια ημέρα στην άλλη…». Αν ισχύει αυτό, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη είναι ανίκανη να επιβάλλει το πλαίσιο δράσης των σωμάτων ασφαλείας.
Συμπληρωματικά μια τέτοια ερμηνεία συντηρεί το μύθο της Αριστεράς-θύμα που μάχεται έναντι υπέρτερων αντιπάλων, σκοτεινών κέντρων. Η μη εκπλήρωση των υποσχέσεων της μπορεί να αποδοθεί στο γεγονός ότι ναι μεν κατέλαβε την εξουσία, αλλά δεν έχει θέσει υπό τον έλεγχο τον κρατικό μηχανισμό, την αστική τάξη, τις τράπεζες και οτιδήποτε άλλο φανταστεί κάποιος για να δικαιολογήσει την αναντιστοιχία μεταξύ υποσχέσεων και πραγματικότητας.
Αποδεικνύεται, ταυτόχρονα, πως η κυβερνητική παράταξη θα νιώσει ασφαλής μόνον όταν καταφέρει να ελέγξει πλήρως κάθε τι στην κοινωνική ζωή του τόπου, μαρτυρώντας την σταλινική της καταβολή. Κάθε αποτυχία μέχρι τότε, θα δικαιολογείται στη βάση του ότι «είμαστε μεν κυβέρνηση αλλά δεν έχουμε την εξουσία». Ο έλεγχος των πάντων καθίσταται προϋπόθεση επιτυχίας.
slpress
