Γράφει ο Μένιος Τασιόπουλος
Τα όσα δεινά βιώνει τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία οφείλονται σε σημαντικό βαθμό στο γεγονός ότι έπεσε στην παγίδα να υποτιμήσει την αξία και τη σημασία που έχει το εθνικό κράτος. Οι άρχουσες ελίτ που είχαν αναδειχθεί μέσα από τις αναταράξεις και τις περιπλοκές της μεταπολεμικής ιστορίας δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Επέδειξαν αμηχανία στις στρατηγικές επιλογές τους για το μέλλον της χώρας.
Κουβαλώντας στους μάλλον αδύναμους ώμους τους μια ιστορία πολέμων, χρεοκοπιών και προπάντων εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων, οι άρχουσες ελίτ θεώρησαν ως μοναδική επιλογή να εντάξουν την Ελλάδα στους μεγάλους δυτικούς συνασπισμούς και να την αφήσουν εκεί. Παράλληλα έδωσαν απόλυτη προτεραιότητα στις φιλοδοξίες και στις ματαιοδοξίες τους: πολιτικές, επιχειρηματικές, υπαρξιακές.
Με το πέρασμα των δεκαετιών, η αντίληψη της ενσωμάτωσης στην Ευρώπη έγινε εθνική ιδεολογία και κεντρικός άξονας διαμόρφωσης της εθνικής-κοινωνικής συγκρότησης. Γκρέμισαν θεσμούς, ήθη και έθιμα, παραδοσιακές αξίες και πολιτιστικά πρότυπα μόνο και μόνο για να εμπεδώσουν την μετριότητά τους ως αυθεντία. Έγιναν μεταπράτες ενός σχεδόν μηδενιστικού και ασύμβατου με τον Ελληνισμό εκσυγχρονισμού, στο όνομα πάντα του εξευρωπαϊσμού.
Απώλεια ευθύνης και ηθικής
Στα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, μάλιστα, οι κυβερνήσεις και η κάστα των μεταπρατών κυρίαρχων του χρήματος εξέπεμψαν έναν συμπλεγματικό «αντιεθνικισμό», θεωρώντας ότι η εποχή των εθνικών κρατών έχει τελειώσει. Υπέπεσαν σε βαρύ ολίσθημα, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια περιοχή του ευρωπαϊκού κεκτημένου, και όχι η ιδιοκτησία του ελληνικού έθνους.
Η αναξιοκρατία, η ευνοιοκρατία και η αυθαιρεσία που καλλιέργησαν, προκειμένου να δομήσουν τον προσωπικό τους μύθο και τον ανοίκειο στις περισσότερες περιπτώσεις ιδιωτικό πλούτο κατέληξε για τους Έλληνες μέγκενη. Διαδοχικές λανθασμένες και ατυχείς στρατηγικές οδήγησαν στη χρεοκοπία πριν από μια οκταετία. Ακριβώς επειδή η ηθική των πραγμάτων, αλλά και η ευθύνη των επιλογών και των πρακτικών είχαν απολεσθεί χρόνια πριν.
Έτσι, η διαχείριση της χρεοκοπίας εξελίχθηκε με τέτοιο τρόπο που έχει καταστήσει την Ελλάδα στην καλύτερη περίπτωση «αποικία χρέους» και στη δυσμενέστερη ένα «failed state» (αποτυχημένο κράτος). Για την Ελλάδα το ζητούμενο πλέον δεν είναι η έξοδος από τα Μνημόνια, αλλά οι ιδέες και τα πρόσωπα που θα την ξανακάνουν κράτος, δηλαδή εθνική ιδιοκτησία.
slpress
