Η τραγωδία στο Μάτι συνεχίζεται και οι άσχημες ειδήσεις θα συνεχίσουν για πολύ καιρό ακόμη να φθάνουν στ΄ αυτιά μας και να μας συγκλονίζουν. Στα τηλεοπτικά παράθυρα οι “κομματικοί τελάληδες” έχουν αρχίσει σιγά, σιγά να λένε το “ποίημα” τους.
Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά περισσότερα θα ακούσουμε, όταν οι μέρες θα περάσουν.
Ένα από τα θέματα που ορθώς θίγεται είναι “γιατί δεν υπήρξε ένα σχέδιο εκκένωσης”, έστω την τελευταία στιγμή, για να γλιτώσει ο κόσμος… Σε ποια πόλη, χωριό προάστιο σ΄ όλη τη χώρα υπάρχει; Πότε και που έχει γίνει έστω και μία άσκηση ετοιμότητας; Ποια αρχή ανέλαβε έστω και μια φορά να μας βάλει στη λογική να είμαστε έτοιμοι όταν κάτι δεν πάει καλά; Αν κάποιος ξέρει κάποια τέτοια περίπτωση να μας την πει…
Αλλά για ποιο σχέδιο εκκένωσης και διαφυγής μιλάμε, όταν αυτό το κράτος δεκαετίες τώρα δεν έχει καμία σχέση με κανένα σχέδιο. Μεταξύ αυτών δεν είχε ποτέ καλή σχέση και μ΄ αυτό που ξέρουμε ως “σχέδιο πόλεως”! Ένα κράτος που λειτουργούσε με αυθαιρεσία και γι΄ αυτό ποτέ δεν τόλμησε να βάλει τάξη στο μέγα θέμα των αυθαιρέτων. Τα οποία όμως όπως φαίνεται τώρα, τόσα χρόνια μετά μας εκδικούνται.
Ο Τάκης Κουρής, υιός του αείμνηστου Πτέραρχου Νίκου Κουρή, μ΄ ένα μικρό κείμενό του στο facebook, μας εξηγεί πολλά απ΄ όσα θεωρούμε ανεξήγητα. Την ημέρα που αποχαιρετούσε τον πατέρα του για τελευταία φορά, το Μάτι “έσβηνε” από τον χάρτη, άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους και οικογένειες διαλύονταν. Ο Πτέραρχος είχε προειδοποιήσει δεκαετίες πριν ότι “κάτι δεν έχει γίνει σωστά” και ζήτησε να το διορθώσουνε. Προφανώς και δεν τον άκουσαν.
Η ιστορία που αφηγείται ο Τάκης Κουρής μας διαφωτίζει:
Μια προσωπική εμπειρία, ένα μόνο μικρό κομματάκι στο τεράστιο ψηφιδωτό των γιατί της προχθεσινής τραγωδίας στην Α. Αττική. Ο παππούς μου υπάλληλος της τότε εταιρίας λιπασμάτων ήταν και μέλος συνεταιρισμού των εν λόγω υπαλλήλων. Ο συνεταιρισμός αυτός αγόρασε έκταση στο Μάτι, δασική περιοχή, εκτός σχεδίου και μοίρασε οικόπεδα στους δικαιούχους. Το οικόπεδο λοιπόν του παππού μου που κληρονόμησε η μητέρα μου δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί για ανέγερση οικοδομής, έτσι τουλάχιστον νόμιζαν οι “αφελείς” γονείς μου. Έλα όμως που στην περιοχή άρχισαν σταδιακά να ξεπηδούν με αυξανόμενο ρυθμό σπιτάκια, σπίτια, βίλες. Παράλληλα οι αρχές, πολεοδομία, δήμος, αστυνομία έπεφταν θύματα ομαδικής επιδημίας όρασης και ακοής, δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν τίποτα για αυθαίρετα.
Αφού λοιπόν κατασκευάστηκαν τα σπίτια, “αδιάφθοροι” γιατροί εξέδιδαν πιστοποιητικά βαριάς ασθένειας για τους ιδιοκτήτες που με την σειρά τους τα προσκόμιζαν σε ¨αδιάφθορους” υπάλληλους του δήμου, του ΟΤΕ και της ΔΕΗ και έτσι οι κατοικίες τους αποκτούσαν φως, νερό ,τηλέφωνο. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε οικισμός. Ο πατέρας μου μη θέλοντας φυσικά να παρανομήσει και βλέποντας την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί εισηγήθηκε στους αρμόδιους να κινήσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες ώστε ο οικισμός να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης. Η ένταξη στο σχέδιο πόλης σήμαινε ότι οι ιδιοκτήτες θα έπρεπε να συνεισφέρουν γη και χρήμα για να δημιουργηθούν κάποιες υποδομές όπως δρόμοι μεγαλύτερου πλάτους για να μπορεί πχ να εκκενωθεί η περιοχή με μεγαλύτερη ασφάλεια, να μπορούν να εισέρχονται σ αυτούς τα πυροσβεστικά οχήματα, να κατασκευαστούν πυροσβεστικοί κρουνοί κλπ. Μόλις όμως οι “αυθαίρετοι” αντιλήφθηκαν τις κινήσεις αυτές αντέδρασαν δυναμικά. Γιατί να πληρώσουν αφού είχαν όλα τα χρειαζούμενα ή έτσι νόμιζαν.
Το πολιτικό σύστημα σε γενικό και τοπικό επίπεδο ζύγισε τα πράγματα και αφού είδε ότι σε ψήφους οι “αυθαίρετοι” υπερτερούσαν σημαντικά των “νομιμοφρόνων” διατήρησε την κατάσταση αμετάβλητη. Οι γονείς μου απηυδισμένοι και απογοητευμένοι με την πρώτη ευκαιρία ξεφορτώθηκαν το οικόπεδο για ένα κομμάτι ψωμί.
Τραγική σύμπτωση. Την ημέρα και την ώρα που ο πατέρας μου όδευε στην τελευταία του κατοικία, η πύρινη λαίλαπα κατέστρεφε τον οικισμό, στέλνοντας δεκάδες από τους τέως γείτονες του να τον συνοδεύσουν στο μεγάλο αυτό ταξίδι…..
militaire
