Μια ζωή στην ίδια τάξη θεωρία μα και πράξη*

31.7.18

Μια ζωή στην ίδια τάξη θεωρία μα και πράξη*

Άρθρο Γνώμης της Αργυρής Ξέρρα

Αφιερώνω κάποιους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Κώστα Καρυωτάκη στα θύματα της φονικής πυρκαγιάς, με την ελπίδα να είναι τα τελευταία , τα οποία θυσιάστηκαν αβοήθητα από την ανυπαρξία της κρατικής αρχής.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.

Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε

το καλοκαίρι αυτό.

Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,

για ποιες αγάπες,

για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Κώστας Καρυωτάκης

Να σημειώσω, ότι το καλοκαίρι είναι μία χαλαρή εποχή, μια εποχή διακοπών, ταξιδιών, μια εποχή για ανέμελα παιδικά γέλια και παιχνίδια, μια εποχή για έρωτες και χαρές και όχι για ουρλιαχτά και απελπισμένες φωνές, οι οποίες εκλιπαρούν για βοήθεια.

Την Δευτέρα 23 Ιουλίου παρακολουθήσαμε όλοι μία εθνική τραγωδία, ένα πόλεμο με τις φλόγες, σε καιρό ειρήνης με πολλές καταστροφές και ανθρώπινα θύματα. Μία μέρα , η οποία έχει χαρακτεί στη μνήμη μας και που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Πώς να ξεχάσεις τόσες ψυχές, οι οποίες έφυγαν άδικα;

Δεν είναι η πρώτη φορά που σε μία μεγάλη πυρκαγιά χάνονται ανθρώπινες ζωές, έχει συμβεί και στο παρελθόν. Και δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές, είναι και οι πλημμύρες, όπως πρόσφατα στη Μάνδρα, όπου κι εκεί είχαμε ανθρώπινα θύματα, είναι οι σεισμοί, είναι οι εθνικές συμφορές.

Ένα οργανωμένο κράτος οφείλει να προστατεύει τους πολίτες του, θέτοντας νόμους και οι πολίτες οφείλουν να συμμορφώνονται σε αυτούς. Δηλαδή για την καλύτερη λειτουργία του συμβάλουμε όλοι. Συμβάλουμε όλοι;

Τις θέσεις ευθύνης τις έχουν άνθρωποι ικανοί;

Τις έχουν άνθρωποι, ο οποίοι έχουν ικανότητες συντονισμού μία επιχείρησης, η οποία θα συμβάλει, ώστε να υπάρξουν λιγότερες καταστροφές και δεν θα κινδυνέψουν ανθρώπινες ζωές;

Τις έχουν άνθρωποι, οι οποίοι θα εκτιμήσουν σωστά μία δύσκολη κατάσταση και θα κινηθούν γρήγορα;

Tις έχουν άνθρωποι με μυαλό, γνώση, εκπαίδευση, παιδεία;

Πολύ αμφιβάλω γι αυτό, διότι όλοι γνωρίζουμε πως και με τι τρόπο αναρριχούνται αυτοί οι άνθρωποι σε ανώτερα και ανώτατα αξιώματα. Από το να δίνουμε «γαλόνια» στους ανέμους να κοιτάξουμε να τα δίνουμε σε ανθρώπους που αξίζουν και έχουν υψηλό το αίσθημα της ευθύνης.

Βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες, καμένα αυτοκίνητα, καμένα σπίτια, καμένοι άνθρωποι, παρακολουθώντας όλες αυτές τις αφηγήσεις των ανθρώπων, οι οποίοι σώθηκαν, έκλαψα, αγανάκτησα, θύμωσα και είπα ένα γιατί Θεέ μου;

Προσπάθησα να μπω στη θέση τους. Προσπάθησα να δω τι θα έκανα εγώ σε αυτή την περίπτωση, στην οποία δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά. Τι θα έκανα εγώ αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο.

Ξέρω;

Έχω μάθει τι πρέπει να κάνω;

Μου έμαθαν πως μπορώ να αντιμετωπίσω έναν κίνδυνο, ο οποίος έρχεται;

Aν είμαι μόνη μπορεί να τα καταφέρω. Αν έχω, όμως μικρά παιδιά, ή ηλικιωμένους γονείς, πως μπορώ να σώσω τον εαυτό μου, αλλά και αυτούς;

Έθεσα όλα αυτά τα ερωτήματα στον εαυτό μου παρακολουθώντας αυτές τις εικόνες. Κάποιες μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Υπήρχαν περιπτώσεις, στις οποίες, οι άνθρωποι θα είχαν σωθεί και θα έσωζαν και άλλους, οι οποίοι κινδύνευαν. Θα έσωζαν την οικογένεια τους και θα «χτυπούσαν» και εκατό πόρτες να σωθούν παιδιά, τα οποία έπαιζαν αμέριμνα, ή να σώσουν ανήμπορους ηλικιωμένους. Αλλά εκείνη τη δύσκολη στιγμή «τραβούσαν» με το κινητό τους τηλέφωνο video τη φωτιά, η οποία κατευθυνόταν προς αυτούς, για να την ποστάρουν στα social media. Άλλους, οι οποίοι ήταν πιο προνοητικοί τα κινητά τους τηλέφωνα τους έσωσαν.

Βέβαια για μένα όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι κατάφεραν να σωθούν, αλλά και αυτοί, οι οποίοι δεν κατάφεραν είναι ήρωες, άντεξαν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Όπως και όσοι συνέβαλλαν στην προσπάθεια αυτή, πυροσβέστες, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, λιμενικοί, αλλά και απλοί πολίτες, τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, γιατί το μόνο που έκαναν, ήταν απλά το καθήκον τους.

Ναι, φταίει το κράτος, το οποίο δε με προστατεύει, ναι, φταίω και εγώ, που δε συμμορφώνομαι. Φταίω, γατί οικοδομώ άναρχα, φταίω, γιατί οικοδομώ σε μπαζωμένα ρέματα, φταίω, γιατί κάνω του κεφαλιού μου και δεν προστατεύω το σπίτι μου και την οικογένειά μου, φταίω, σε πολλά φταίω, αλλά φταίει και το κράτος, το οποίο με αφήνει να το κάνω χρόνια τώρα.

Όταν θέτω ένα εύλογο ερώτημα σε μια παρέα, σε φίλους, ένα ερώτημα πως αν κάναμε αυτό, ή το άλλο, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, η αντίδραση όλων είναι ένα ειρωνικό χαμόγελο και η απάντηση τους : «στην Ελλάδα ζεις».

Ναι, στην Ελλάδα ζω, στη χώρα, η οποία μετέδωσε πολιτισμό, στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, στη χώρα που γέννησε ήρωες, στη χώρα που αναπτύχθηκαν η φιλοσοφία και οι τέχνες, στη χώρα που ενέπνευσε μεγάλους ποιητές και ζωγράφους, στη χώρα του ήλιου και του φωτός.

Ναι στην Ελλάδα ζω και θέλω να ζω με αξιοπρέπεια.

Ναι στην Ελλάδα ζω και θέλω να ζω με ασφάλεια εγώ και τα παιδιά μου.

Θέλω τα παθήματα να μας γίνονται μαθήματα. Και μια φορά επιτέλους να προβιβαστούμε, να αλλάξουμε νοοτροπία και επίπεδο, η θεωρία να γίνει πράξη. Γιατί και βροχές θα έχουμε, και σεισμούς, και φωτιές και ισχυρούς ανέμους, αλλά και κινδύνους απειλής της εδαφικής ακεραιότητας.

Πρέπει να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε έγκαιρα και χωρίς ανθρώπινες απώλειες. Ένα οργανωμένο κράτος εκεί φαίνεται στις δυσκολίες και στους σωστούς χειρισμούς για να αποφευχθούν δυσάρεστες καταστάσεις.

Ο αρχαίος μας φιλόσοφος Πλάτωνας είπε: « Μία από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι να καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροι σου».

Μήπως πρέπει να το δούμε επιτέλους σοβαρά αυτό;

Μήπως έφτασε η ώρα;