Γράφει ο συνεργάτης μας Ναπολέων Λιναρδάτος
Τη συνέντευξη του Μάκη Βορίδη στον Alpha αξίζει να τη δει κάποιος μόνο και μόνο για να καταλάβει μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οταν η συνέντευξη φτάνει στο θέμα της άδειας από τις φυλακές για τον κατά συρροήν δολοφόνο της 17Ν Κουφοντίνα, οι δικαιολογίες για την άδεια για τον Κουφοντίνα άρχισαν να πέφτουν βροχή από τους δημοσιογράφους. «Μα έχει βγει δύο φορές, μα τηρεί τις τυπικές προϋποθέσεις (λάθος), μα δύο εισαγγελείς τού έδωσαν άδεια, μα επέστρεψε…»
Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι απλά έκαναν τη δουλειά τους ως συνήγοροι του διαβόλου -κυριολεκτικά στη συγκεκριμένη περίπτωση- προσπαθώντας να ερευνήσουν εις βάθος το θέμα. Αλλά ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα έδιναν τις ίδιες δικαιολογίες αν ο Κουφοντίνας ήταν εκτελεστής για μια δεξιά 17Ν; Για τα περισσότερα ΜΜΕ η απόπειρα δολοφονίας των 30 αστυνομικών πέρασε στα ψιλά. Πώς θα είχε καλυφθεί το γεγονός αν ακριβώς η ίδια απόπειρα δολοφονίας είχε γίνει σε λεωφορείο που μετέφερε λαθρομετανάστες;
Παρακολουθώ για εβδομάδες τώρα διάφορες συζητήσεις και συνεντεύξεις σχετικά με το σκοπιανό ζήτημα. Ακόμα δεν έχει συμβεί να δω δημοσιογράφο που να μην υποστηρίζει έμμεσα ή άμεσα τη θέση της κυβέρνησης στο θέμα -ό,τι λύση να 'ναι, φτάνει να τελειώνουμε-, και αυτό δεν συμβαίνει απαραιτήτως γιατί θέλουν να είναι φιλοκυβερνητικοί, αλλά γιατί πιστεύουν ότι το συγκεκριμένο ζήτημα είναι άνευ σημασίας. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ανοιχτά υποστηρίζουν τις θέσεις των Σκοπίων, όχι πάντως με τον ίδιο ζήλο και πάθος όπως αυτό του υποτιθέμενου υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Κοτζιά.
Προφανώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις στον χώρο της δημοσιογραφίας. Αλλά η εκτίμηση είναι βέβαιη ότι σ’ αυτόν τον επαγγελματικό κλάδο υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι δεξιοί, λίγοι κεντρώοι και όλοι οι άλλοι ανήκουν σε κάποια έκδοση αριστερού. Ο μέσος δημοσιογράφος είναι σαφώς στα αριστερά εν συγκρίσει με τις απόψεις του μέσου Ελληνα. Είναι από αρνητικός μέχρι ανοιχτά εχθρικός σε ό,τι έχει να κάνει με παραδοσιακές αξίες, εθνικά συμφέροντα, ελληνική ιστορία και πολιτισμό.
Είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων και οποιαδήποτε αντίρρηση σ’ αυτή την πολιτική, από όπου και αν προέρχεται, για όποιους λόγους και αν γίνεται, πάντοτε χαρακτηρίζεται ως μια ακραία και μισαλλόδοξη άποψη. Η βία είναι κακή και κατακριτέα μόνο αν έχουμε να κάνουμε με τα πολιτικώς ορθά θύματα. Διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με έκρηξη της λαϊκής οργής. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο χώρος της δημοσιογραφίας είναι ακόμα μια απόδειξη της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας της Αριστεράς. Στα λεξικά ορθό θα ήταν στη λέξη αριστερός να προστεθεί η λέξη δημοσιογράφος ως συνώνυμο.
Παρακολουθώ για εβδομάδες τώρα διάφορες συζητήσεις και συνεντεύξεις σχετικά με το σκοπιανό ζήτημα. Ακόμα δεν έχει συμβεί να δω δημοσιογράφο που να μην υποστηρίζει έμμεσα ή άμεσα τη θέση της κυβέρνησης στο θέμα -ό,τι λύση να 'ναι, φτάνει να τελειώνουμε-, και αυτό δεν συμβαίνει απαραιτήτως γιατί θέλουν να είναι φιλοκυβερνητικοί, αλλά γιατί πιστεύουν ότι το συγκεκριμένο ζήτημα είναι άνευ σημασίας. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ανοιχτά υποστηρίζουν τις θέσεις των Σκοπίων, όχι πάντως με τον ίδιο ζήλο και πάθος όπως αυτό του υποτιθέμενου υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Κοτζιά.
Προφανώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις στον χώρο της δημοσιογραφίας. Αλλά η εκτίμηση είναι βέβαιη ότι σ’ αυτόν τον επαγγελματικό κλάδο υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι δεξιοί, λίγοι κεντρώοι και όλοι οι άλλοι ανήκουν σε κάποια έκδοση αριστερού. Ο μέσος δημοσιογράφος είναι σαφώς στα αριστερά εν συγκρίσει με τις απόψεις του μέσου Ελληνα. Είναι από αρνητικός μέχρι ανοιχτά εχθρικός σε ό,τι έχει να κάνει με παραδοσιακές αξίες, εθνικά συμφέροντα, ελληνική ιστορία και πολιτισμό.
Είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων και οποιαδήποτε αντίρρηση σ’ αυτή την πολιτική, από όπου και αν προέρχεται, για όποιους λόγους και αν γίνεται, πάντοτε χαρακτηρίζεται ως μια ακραία και μισαλλόδοξη άποψη. Η βία είναι κακή και κατακριτέα μόνο αν έχουμε να κάνουμε με τα πολιτικώς ορθά θύματα. Διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με έκρηξη της λαϊκής οργής. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ο χώρος της δημοσιογραφίας είναι ακόμα μια απόδειξη της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας της Αριστεράς. Στα λεξικά ορθό θα ήταν στη λέξη αριστερός να προστεθεί η λέξη δημοσιογράφος ως συνώνυμο.
