Γράφει ο συνεργάτης μας, Ναπολέων Λιναρδάτος
Στην Ολλανδία η ύπαρξη ενός δικτύου κατασκοπίας της Τουρκίας, που είχε ως βάση τα -πολλά πλέον- τζαμιά στη συγκεκριμένη χώρα, ήταν η αιτία για να εξελιχθεί η υπόθεση σε ένα μεγάλο σκάνδαλο διεθνών διαστάσεων. Αργότερα, το Euronews μίλησε για δίκτυο κατασκοπίας της Τουρκίας, που έχει παρακλάδια στις πέντε από τις επτά ηπείρους του πλανήτη. Η Αυστραλία και η Ανταρκτική μέχρι στιγμής δεν είναι στη λίστα των κατασκοπευτικών προτεραιοτήτων του Ερντογάν.
Η ύπαρξη αυτού του διεθνούς δικτύου καταδεικνύει ότι η τουρκική ηγεσία βλέπει την πληθυσμιακή αύξηση του μουσουλμανικού στοιχείου ως επέκταση της κυριαρχίας της. Η ηγεσία του τουρκικού κράτους, αλλά και οι ηγεσίες άλλων μουσουλμανικών κρατών οραματίζονται ένα μέλλον όπου οι ισλαμικές αρχές και αξίες θα παίζουν ολοένα πιο κεντρικό ρόλο στη διεθνή σκηνή. Η εποχή δυτικοποίησης φαίνεται ότι έχει δώσει τη θέση της στην ισλαμοποίηση. Η σύγκρουση των πολιτισμών δεν είναι τελικά και τόσο συγκρουσιακή, γιατί η πολιτική τάξη της Δύσης αποδέχεται την ήττα και απλώς επιζητεί κάποιους όρους παράδοσης.
Τα παραπάνω έχουν τη σημασία τους, αν αναλογιστούμε μια από τις μεγαλύτερες φαντασιώσεις της ελληνικής πολιτικής τάξης: Η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο θα έλυνε όλα τα βασικά εσωτερικά προβλήματα της Ελλάδας, αλλά και τα ελληνοτουρκικά.
Η ηγεσία της Τουρκίας ήθελε την Τουρκία στην Ευρώπη και επομένως η Ελλάδα κρατούσε το κορυφαίο διπλωματικό χαρτί στην πιο σημαντική επιδίωξη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Βέβαια, όσο περνούσε ο καιρός τόσο ο πήχης των απαιτήσεών μας έπεφτε όλο και πιο χαμηλά. Οι Τούρκοι γίνονταν όλο και πιο επιθετικοί, ενώ οι Ελληνες πολιτικοί -όλο και περισσότερο με μια πιο ενδελεχή επίγνωση της ανικανότητάς τους να προστατεύσουν την ελληνική κυριαρχία και τα συμφέροντα- ελάφρυναν το πακέτο των απαιτήσεων. Φτάσαμε ουσιαστικά στο σημείο να μην απαιτούμε τίποτα.
Τα παραπάνω έχουν τη σημασία τους, αν αναλογιστούμε μια από τις μεγαλύτερες φαντασιώσεις της ελληνικής πολιτικής τάξης: Η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο θα έλυνε όλα τα βασικά εσωτερικά προβλήματα της Ελλάδας, αλλά και τα ελληνοτουρκικά.
Η ηγεσία της Τουρκίας ήθελε την Τουρκία στην Ευρώπη και επομένως η Ελλάδα κρατούσε το κορυφαίο διπλωματικό χαρτί στην πιο σημαντική επιδίωξη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Βέβαια, όσο περνούσε ο καιρός τόσο ο πήχης των απαιτήσεών μας έπεφτε όλο και πιο χαμηλά. Οι Τούρκοι γίνονταν όλο και πιο επιθετικοί, ενώ οι Ελληνες πολιτικοί -όλο και περισσότερο με μια πιο ενδελεχή επίγνωση της ανικανότητάς τους να προστατεύσουν την ελληνική κυριαρχία και τα συμφέροντα- ελάφρυναν το πακέτο των απαιτήσεων. Φτάσαμε ουσιαστικά στο σημείο να μην απαιτούμε τίποτα.
Τελικά, η λογικοποίηση στην οποία θέλαμε να πιστέψουμε ήταν ότι η ένταξη καθαυτό θα εξευρωπάιζε την Τουρκία και αυτομάτως θα έλυνε και τα ελληνοτουρκικά. Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μας έφτιαχνε το κράτος, το ευρώ θα μας έκανε πλούσιους και η ένταξη της Τουρκίας θα άφηνε την πολιτική τάξη να ασχοληθεί με αυτά που ήξερε τόσο καλά να κάνει: Να δανείζεται, να διορίζει και να μετατρέπει κάθε πρόβλημα σε κονδύλι του ΕΣΠΑ.
Η Τουρκία πλέον αρχίζει να αντικαθιστά τη Σαουδική Αραβία ως κύριος χρηματοδότης τζαμιών που διακηρύσσουν τις πιο ακραίες μορφές του Ισλάμ. Αυτό, όμως, που ανησυχεί την ελληνική πολιτική τάξη είναι πώς θα καταφέρει να επιδοτήσει και να στεγάσει στην Ελλάδα τις καραβιές ομοθρήσκων του που στέλνει ο Ερντογάν. Δεν βλέπουν τους κινδύνους τουρκοποίησης των μουσουλμάνων της Θράκης, αλλά φαντασιώνονται ότι θα εξευρωπαΐσουν τις ορδές του «σουλτάνου»...
Η Τουρκία πλέον αρχίζει να αντικαθιστά τη Σαουδική Αραβία ως κύριος χρηματοδότης τζαμιών που διακηρύσσουν τις πιο ακραίες μορφές του Ισλάμ. Αυτό, όμως, που ανησυχεί την ελληνική πολιτική τάξη είναι πώς θα καταφέρει να επιδοτήσει και να στεγάσει στην Ελλάδα τις καραβιές ομοθρήσκων του που στέλνει ο Ερντογάν. Δεν βλέπουν τους κινδύνους τουρκοποίησης των μουσουλμάνων της Θράκης, αλλά φαντασιώνονται ότι θα εξευρωπαΐσουν τις ορδές του «σουλτάνου»...
