 |
| Γράφει η Σοφία Βούλτεψη |
Αποχαιρετούμε σήμερα τον Χρήστο Πασαλάρη, κορυφαίο δημοσιογράφο, μεγάλο δάσκαλο της δημοσιογραφίας, πιστό υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος, που με την αιχμηρή του πέννα, έδωσε πάντα τη μάχη για την ανεξάρτητη ενημέρωση, τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.
Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, έθεσε πάντα τον εαυτό του στην υπηρεσία του Κοινού Καλού, με όπλα την μελέτη της Ιστορίας και τη βεβαιότητα ότι «η δημοσιογραφία είναι μια άσκηση και μια πνευματική περιπέτεια».
Έδωσε τη μάχη της αλήθειας, της αντικειμενικής ενημέρωσης, της εθνικής συμφιλίωσης.
Πολέμησε τον εθνικό διχασμό και δίδασκε πως οι δημοσιογράφοι έχουν θέση επιρροής, που απαιτεί συναίσθηση της ευθύνης.
Δίδαξε να μην φοβόμαστε τον θάνατο και να περιφρονούμε το χρήμα.
Γι’ αυτό και κάθε λέξη που έβαλε στο χαρτί στη διάρκεια της πολυκύμαντης δημοσιογραφικής του ζωής, ήταν και μια πράξη ευθύνης απέναντι στον ελληνικό λαό.
Σ’ όλη του τη ζωή πολεμούσε: Τους κατακτητές, τις ολιγαρχίες, την ελεγχόμενη ενημέρωση, την υποταγή στον Μαμωνά.
Έγραψε κείμενα αιχμηρά και κείμενα ελπίδας, κείμενα της κοινής λογικής και κείμενα της εθνικής συμφιλίωσης, κείμενα για τη Δημοκρατία, τη συνεννόηση, την πατρίδα και τις ανάγκες της, το δημόσιο συμφέρον που πάντοτε πρέπει να στέκει πάνω από το ατομικό.
Πραγματική όαση σε μια εποχή που κυριάρχησε η γλώσσα του μίσους, που κατέληξε σε μίσος για τις λέξεις.
Ο Χρήστος Πασαλάρης θύμιζε πάντα ότι ο δημοσιογράφος έχει και το καθήκον της έγκαιρης προειδοποίησης.
Να προειδοποιεί δηλαδή τον λαό για όσα εκείνος, ο λαός, μέσα στις καθημερινές σκοτούρες του, δεν βλέπει, δεν μπορεί να προβλέψει.
Ο δημοσιογράφος, όμως, μπορεί. Πρέπει, οφείλει να μπορεί. Έχει τα στοιχεία, έχει το υπόβαθρο, έχει τις γνώσεις – ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να συμβαίνει.
Ώστε ποτέ κανείς να μην του πει: Γιατί δεν με προειδοποίησες, γιατί δεν μου το είπες, γιατί με άφησες ξανά να πέσω θύμα της προπαγάνδας, της παραπληροφόρησης, της σκόπιμης ασάφειας;
Γιατί ο Χρήστος αποκρυπτογράφησε και τις πρακτικές της προπαγάνδας: Την μυστικότητα και την καλυμμένη πηγή, τις κατευθυνόμενες διαρροές και τα κρυφά κυκλώματα, την εξαπάτηση, τη γενίκευση, την καθυστέρηση, την τακτική του σταγονόμετρου και την τακτική της πλημμυρίδας, την ασάφεια, την επίθεση, τη μισή αλήθεια και τις μαγικές λέξεις, το χονδροειδές ψέμα και την επανάληψη.
Γι’ αυτό και η ζωή του υπήρξε πάντα μια μακριά πορεία από τα σκοτάδια στο φως. Πορεία παράλληλη μ’ αυτήν της «άμοιρης πατρίδας», όπως την αποκαλούσες. Πάντα με την ίδια προσήλωση στις ίδιες αρχές. Και με την ίδια περιφρόνηση προς τους ίδιους εχθρούς.
Ο Χρήστος Πασαλάρης πέρασε τη ζωή του πιστός στην ευθύνη του απέναντι στην κοινή γνώμη. Και φρόντισε να δημοσιοποιηθούν πολλά ρεπορτάζ, που σε κρίσιμες στιγμές άλλαξαν τη σκέψη και τη ζωή μας.
Κι’ όταν ερχόταν σε πολιτική διαφωνία με τους εργοδότες του, τα μάζευε και έφευγε, αναζητώντας το επόμενο μετερίζι.
Για όσους έμαθαν δίπλα του τη δημοσιογραφία, για όσους τον άκουγαν να λέει πως ένα καλό ρεπορτάζ μπορεί να αλλάξει, μπορεί να κάνει καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων, η είδηση του θανάτου του ήταν μια είδηση που δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν, ούτε να μεταδώσουν…
