Του συνεργάτη μας κ. Δημήτρη Κωνσταντάρα.
Από χθες το
βράδυ , προσπαθώ να ξεχάσω ποιος είμαι, τι έχω σπουδάσει, τι εμπειρίες έχω,
πόσα χρόνια έχω «φάει στο κουρμπέτι» της ενεργού δημοσιογραφίας, πόση
ουσιαστική ανάμιξη και συμμετοχή είχα και έχω στα πολιτικά δρώμενα, πόσο καλά
τους ξέρω ή δεν τους ξέρω αυτούς τους ανθρώπους που παίζουν πρωτεύοντα ρόλο
στις εξελίξεις και να μείνω ένας απογυμνωμένος, απλός πολίτης, συνταξιούχος που
παλεύει κι αυτός να επιβιώσει στο εχθρικό περιβάλλον τριγύρω μου.
Και μένοντας
μ αυτή την ιδιότητα, σ αυτήν την κατάσταση, χωρίς να έχω εξειδικευμένη
επιστημονική γνώση ψυχολογίας, να προσπαθήσω να «μπω» μέσ’ το μυαλό τους. Στο
μυαλό του Τσίπρα και των «κολλητών» του, στο μυαλό του Μητσοτάκη και του
«περιβάλλοντός» του, στο μυαλό του Παυλόπουλου, της Φώφης, του Βενιζέλου, του
Λοβέρδου, των Χρυσαυγιτών, του Μπουτάρη, του Θεοδωράκη, του Λεβέντη, του
Παπαγγελόπουλου, της Θάνου, του Φράγκου Φραγκούλη, του Αβραμόπουλου, του Άδωνη,
του Πολλάκη, του Κουρουμπλή, όλων αυτών ανθρώπων και άλλων πολλών της πολιτικής, της
διπλωματίας, της Εκκλησίας που πιέζονται να πάρουν αποφάσεις και να
διαμορφώσουν γνώμη για το μέλλον μας. Και το μέλλον τους.
Και θα τις
πάρουν. Κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, προς κάποια κατεύθυνση. Προσπαθώ να
βγάλω άκρη αλλά πέφτω σε λαβύρινθο. Από’ δω; Από’ κει ; Έτσι; Αλλιώς; Υπάρχει
σχέδιο; Υπάρχει συνωμοσία; Υπάρχει μεθόδευση; Υπάρχουν υπόγειες συμφωνίες;
Υπάρχουν πιέσεις, εκβιασμοί, απειλές, τελεσίγραφα ; Από ποιους; Και προς ποια
κατεύθυνση; Και για ποιο λόγο; Αγγίζουμε
μιαν έντιμη λύση ή βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού; Ανακτάμε την αξιοπρέπειά
μας ή βυθιζόμαστε στην ανυπαρξία; Κερδίζουμε
κάποια μάχη; Δίνουμε κάποια μάχη; Ή τα χάνουμε όλα, πατρίδα, ιστορία,
υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια, ευημερία, ανεξαρτησία;
Το παλεύουμε
το πράγμα; Ή αφήνουμε άλλους να παίρνουν τις αποφάσεις; Δίνουμε τις μάχες μας ή τα σπρώχνουμε όλα
κάτω απ΄ το χαλί περιμένοντας κάποιους άλλους, κάποια νέα γενιά, κάποια νέα
ηγεσία για να τους «κληροδοτήσουμε» την …καυτή
πατάτα;
Προσπαθώ να
«μπω» μεσ’ το μυαλό τους αλλά δεν τα καταφέρνω. Ίσως φταίω εγώ και οι
περιορισμένες μου ικανότητες. Ίσως φταίει το δικό τους το μυαλό που είναι το
ίδιο θολό, σκοτισμένο, χαμένο, διασκορπισμένο όπως το δικό μου. Μα εδώ δεν μιλάμε για μια νέα κατάσταση.
Μιλάμε για πράγματα γνωστά σε όλους εδώ και δεκαετίες. Υπάρχουν βιβλία.
Υπάρχουν χαρτιά, συμφωνίες, πρωτόκολλα, δηλώσεις, δεσμεύσεις. Υπάρχουν οι
υπογραφές και οι διαβουλεύσεις του Βουκουρεστίου τον Απρίλιο του 2008. Υπάρχουν
όμως και οι δηλώσεις Καραμανλή που αρνούνται ότι υπήρξε συμφωνία για το όνομα
της FYROM και τη χρήση του όρου «Μακεδονία.». Υπάρχει το 1992 και η ιστορική
σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε Πρόεδρο Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Υπάρχει το όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» που
υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει το κράτος των Σκοπίων και που οι ίδιοι οι
Σκοπιανοί, όσο «επίσημα κι αν είχε γίνει η «συμφωνία» το απορρίπτουν εδώ και είκοσι τόσα χρόνια. Υπάρχουν οι
Διεθνείς Συμφωνίες και συνθήκες για την ΑΟΖ και το «οικόπεδο 12» από το 2008.
Υπάρχει η τελευταία επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα και οι δηλώσεις του ότι δεν υπάρχει κίνδυνος πολέμου. Τελικά τι ΔΕΝ ξέρουμε; Τι δεν ξέρουμε για τη
Μακεδονία; Τι δεν ξέρουμε για τις ΑΟΖ; Τι δεν ξέρουμε για τη Novartis;
Τι δεν ξέρουμε για τα μνημόνια και το χρέος; Ποιοι ξέρουν; Και γιατί δεν
μας λένε;
Εκεί
καταλήγω. Ότι κάποιοι ξέρουν. Κι αυτοί που ξέρουν πρέπει να μιλήσουν και να
λογοδοτήσουν. Και ο ηγέτης, οι ηγέτες της «επόμενης μέρας» πρέπει να
αναδειχθούν ΤΩΡΑ. Και να αναλάβουν ευθύνες και υποχρεώσεις. Ηγέτες χωρίς
«ταραγμένα μυαλά».
