του Στέλιου Παπαθεμελή
Όσα έχουν, τις τελευταίες ιδίως μέρες, συμβεί στο μέτωπο με την Τουρκία, αποτελούν, εκτός πάσης αμφιβολίας, αρχή εκτελέσεως στρατιωτικών τετελεσμένων. Κάθε διαφορετική προσέγγιση αποτελεί επικίνδυνη αυταπάτη.
Το σύνολο του πολιτικού μας προσωπικού, αν δεν το έπραξε ακόμη, οφείλει να σπεύσει άνευ υπαιτίου βραδύτητος στην αναγνώριση της νέας πραγματικότητας που συνίσταται στο γεγονός ότι ο παγκάκιστος γείτων μάς προκαλεί σε στρατιωτική αναμέτρηση εάν δεν του παραδώσουμε «γην και ύδωρ» της πατρίδος μας.
Τα μαθήματα περί του πρακτέου μάς τα παραδίδει ο μοναδικός κορυφαίος στην ειδικότητα που χρειαζόμαστε, ο Θουκυδίδης.
«Ειδέναι δε χρη ότι ανάγκη πολεμείν. Ήν δε εκούσιοι μάλλον δεχώμεθα, ήσσον εγκεισομένους τους εναντίους έξομεν» (Ι, 144) (=Πρέπει όμως να ξέρετε ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος και ότι όσο πιο πρόθυμοι τον αποδεχόμαστε, τόσο λιγότερο αποφασισμένους θα βρούμε τους εχθρούς μας).
Είμεθα παλαιά μέλη μιας ισχυρής στρατιωτικής συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, η οποία έχει χρέος να τιθασσεύσει κάθε μέλος της που ενεργεί κόντρα στους κανόνες της και αδικοπραγεί απρόκλητα κατά άλλου μέλους της, επαναφέροντάς το στην τάξη. Και αν αυτό δεν συμμορφώνεται, να το αποβάλει. Ο αυτοπεριορισμός της συμμαχίας σε στάση Ποντίου Πιλάτου και ίσων αποστάσεων έχει αποδειχθεί εν τοις πράγμασι ότι αποθρασύνει τον επιτιθέμενο και τον ενθαρρύνει στην ολοκλήρωση του εγκλήματός του.
Και ανήκουμε επίσης σε μια πολιτική ένωση, την ΕΕ, και την Ευρωζώνη. Είμαστε τα ανατολικά της σύνορα – που οφείλει να τα προστατεύσει οποθενδήποτε και αν βάλλονται αυτά.
Μέχρι στιγμής Νατοϊκοί και Ευρωπαίοι εποίησαν την νήσσαν. Περιορίσθηκαν οι Ευρωενωσιακοί σε ρητορική καταδίκη της επίθεσης, οι δε αμερικανονατοϊκοί, ακόμη και στα λόγια τους, τα «σαλάτωσαν» κυριολεκτικά. Ήταν ένα μάτσο χάλια. Όμως οι καταστατικές τους αρχές (ΝΑΤΟ-ΕΕ) τους υποχρεώνουν σε άμεση δράση κατά του επιτιθεμένου.
Οι κύριοι Τσίπρας και Μητσοτάκης και πάντες οι λοιποί να κινηθούν από κοινού και να αξιώσουν ΝΑΤΟ και ΕΕ, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, οι οποίοι άλλωστε καθυβρίζονται ευκαίρως-ακαίρως από τον «σεϊχουλισλάμην», να αντι-δράσουν. Να αποτρέψουν την περαιτέρω όξυνση και να επιβάλουν τον σεβασμό των ελλαδοκυπριακών συνόρων, δηλαδή των δικών τους συνόρων.
Αλλά ο Ανώνυμος Έλλην, ο συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας», είχε προσγειώσει τους προγόνους μας της Μεγάλης Επανάστασης οι οποίοι με τον αγώνα τους κατάφεραν θανάσιμο βαρύτατο τραύμα στην έως τότε κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, την ισχυρότερη της Ευρασίας, η οποία δε συνήλθε ποτέ έκτοτε. Το σημερινό νεοοθωμανικό κακέκτυπό της είναι ατελής προσομοίωσή της.
Το επεχείρησαν όταν πια συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούν να περιμένουν από άλλους να τους ελευθερώσουν, αλλά πρέπει οι ίδιοι να πολεμήσουν.
Εξαιρετικά επίκαιρος πράγματι ο Ανώνυμος Έλλην:
«Ίσως, τέλος πάντων, προσμένετε να μας δώσει την ελευθερίαν κανένας από τους αλλογενείς δυνάστας; Ω Θεέ μου! Έως πότε, ω Έλληνες, να πλανώμεθα τόσον αστοχάστως; Διατί να μην στρέψομεν και μιαν φοράν τους οφθαλμούς μας εις τα απελθόντα, δια να καταλάβομεν ευκολότερα και τα μέλλοντα; Ποιος αγνοεί, ότι ο κύριος στοχασμός των αλλογενών δυνάστων είναι εις το να προσπαθήσουν να κάμουν το ίδιόν των όφελος με την ζημίαν των άλλων;» (1806).
Ευθύβολος ο Ρήγας Βελεστινλής: «Μην ελπίζετε εις ξένους/και υιούς νενοθευμένους/αλλά μόνον στην ανδρείαν/των Ελλήνων την καρδίαν».
Και ξεκάθαρος ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: «Η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος και παλαιόθεν όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας, μένει και μαγιά».
Αυτή η «μαγιά» που μένει μας σώζει στις δύσκολες ώρες, όπως αυτές που περνούμε τώρα. Οι ξένοι δεν μετράει τι λένε, (μολονότι και στα λόγια είναι φειδωλές οι Βρυξέλλες και απαράδεκτοι οι υπερατλαντικοί), μετράει τι κάνουν, επί σκηνής ή παρασκηνιακά.
Η χώρα σέρνεται, τα τελευταία ιδίως χρόνια πίσω από το άρμα ενός αυτοκτονικού δόγματος «δεν διεκδικούμε τίποτε». Ενίοτε προσέθεταν ορισμένοι και το «δεν παραχωρούμε τίποτε». Πρόκειται ασφαλώς γι’αυτό που στην διεθνοπολιτική επιστήμη ονομάζεται κατευνασμός. Υποχωρεί μια κυβέρνηση από πάγιες εθνικές θέσεις προκειμένου να «κλείσει» μια διακρατική εκκρεμότητα. Ο Τσώρτσιλ, ο οποίος ανέτρεψε την κατευναστική πολιτική του Τσάμπερλαιν (Βρετανού) και Νταλαντιέ (Γάλλου), είχε δώσει τον ορισμό του κατευνασμού ως εξής: «Κατευνασμός σημαίνει να ταΐζεις τον κροκόδειλο με την ελπίδα να σε φάει τελευταίο».
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η παρούσα ελληνική κυβέρνηση δεν είναι αυτή που ανακάλυψε την πεπατημένη του κατευνασμού. Την βρήκε. Αλλά έκτοτε την περπατά πηλαλώντας και υπερηφάνως!
Ο Ζάεφ μάς είπε ότι συμφώνησε ήδη σε 3 βασικά στοιχεία και υπολείπονται άλλα 4. Περιττή η ενημέρωση, αρκεί η επίσημη ελληνική πρόταση με την οποία παραχωρείται το όνομα Μακεδονία. Τα υπόλοιπα είναι καρυκεύματα. Το ψαχνό είναι το όνομα. Από τη στιγμή που παραχωρείται, τελείωσε το ζήτημα. Από αυτό παράγονται όλα τα άλλα, επεκτατισμός, ταυτότητα, γλώσσα, έθνος. Στο μεταξύ ο Ζάεφ απεκάλυψε σε αυστριακά ΜΜΕ ότι «ουδέποτε η Ελλάδα έθεσε θέμα ταυτότητας». Τελικά μάς δουλεύουν!
Όσα διημείφθησαν μεταξύ Ζάεφ, Ερντογάν και Γιλντιρίμ κατά την προ ημερών επίσκεψη του πρώτου στην Άγκυρα, όπου ο σκοπιανός απεδέχθη την πλήρη κηδεμονία του από τον σουλτάνο, έπρεπε να έχουν προβληματίσει έντονα τον πρωθυπουργό και τον κ. Κοτζιά. Τα Σκόπια – απεκαλύφθη αυτό πανηγυρικότατα στην Άγκυρα – είναι απόλυτο εξάρτημα, «Φιλιππινέζα» του Ερντογάν, και η ιδέα του κ. Τσίπρα ότι κλείνει τάχα το μέτωπο του Βορρά για ν’αντιμετωπίσει απερίσπαστος το άλλο της Ανατολής, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Σκόπια και Τουρκία είναι συγκοινωνούντα αγγεία. Εμείς έχουμε πρόβλημα περικύκλωσης, με την Αλβανία βεβαίως τα πρώτα φέρουσαν και τα Σκόπια ως «συμπλήρωμα».
Μια στο καρφί και μια στο πέταλο η Βουλγαρία. Τελευταία πάντως κίνησή της που ανατρέπει κυριολεκτικά την διαπραγμάτευση Τσίπρα-Κοτζιά είναι η δήλωση του Προέδρου της Ρούμεν Ράντεφ προς τον σκοπιανό ομόλογό του ότι «η Βουλγαρία δεν δέχεται ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό». Αναρωτιόμαστε μήπως τελικά ακυρώσει τον ενδοτισμό των δικών μας η βουλγαρική αδιαλλαξία;
Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
E-mail: stpapathemelis@gmail.c
