Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
ΕΓΙΝΕ, ήταν πολυπληθές αλλά ΕΙΡΗΝΙΚΟ και
«σκαμπίλι» στις παρειές όσων προσπάθησαν να το…ΜΑΤΑΙΩΣΟΥΝ…το Συλλαλητήριο για
την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ…
Μάλλον θα προσπαθήσουν να ΜΑΤΑΙΩΣΟΥΝ και
το επόμενο της Αθήνας που προγραμματίστηκε για την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου
«Τι είναι λοιπόν ο επαναστατημένος
άνθρωπος», αναρωτιέται στο ομώνυμο βιβλίο του ο Albert Camus και συνεχίζει, «ένας άνθρωπος που λέει όχι! Αρνιέται
αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα αυτός που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση!»
Το όχι του σημαίνει: «Μέχρι εκεί και μη
παρέκει» , «το παρακάνετε», «υπάρχει ένα όριο που δεν θα ξεπεράσετε». Με λίγα
λόγια αυτό το όχι του εξεγερμένου επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου....
Η επιβεβαίωση που συνεπάγεται κάθε πράξη
εξέγερσης εξελίσσεται σε κάτι που ξεπερνά το άτομο αφού το βγάζει από την
παθητική μοναξιά του και του δίνει μια αφορμή δράσης!
Ο «σκλάβος» δεν ξεσηκώνεται μόνο για τον
εαυτό του, αλλά για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις, όταν κρίνει πως με την
υπάρχουσα τάξη κάτι μηδενίζεται μέσα του που δεν ανήκει μόνο σε αυτόν, αλλά
είναι κοινός τόπος, όπου όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που του
αντιπαρατάσσονται μπορούν να αποτελέσουν μια κοινότητα και να συμβιώσουν σε
καθημερινή βάση, ειρηνικά και παραγωγικά σε αυτήν.
Ίσως τελικά να είναι ευλογία για τις
επόμενες γενιές Ελλήνων, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας σε αυτήν την
ευλογημένη απόληξη της χερσονήσου του Αίμου που ακούει ατέλειωτους αιώνες τώρα
στο όνομα Ελλάδα, το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα στην εποχή του άκρατου
ατομικισμού, των διαπροσωπικών μας σχέσεων που έχουν το βάθος της επιδερμίδας,
και της έλλειψης οραμάτων και αγνής αφοσίωσης σε ιδεώδη ΥΠΑΡΧΟΥΝ ανάμεσά μας νέοι
και νέες, αλλά και πιο ώριμοι στην ηλικία που τρέχουν ΠΡΟΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την
ίδια ώρα που οι άλλοι εγκλωβισμένοι στην
ευδαιμονία της ασφάλειας που προσφέρει το «μαντρί» αποφεύγουν τις ευθύνες που
συνεπάγεται η πραγμάτωση, η βίωση της Ελευθερίας…
Από
τέτοιου ψυχισμού άτομα φαίνεται να αποτελείται η εκπληκτικής ποιότητας, η
ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ως κοινωνικό φαινόμενο
λαοθάλασσα που ΔΕΝ μπόρεσαν να την ελέγξουν μολονότι προσπάθησαν εντόνως να την αποτρέψουν
η Κυβέρνηση, τα Κόμματα, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, τα ΜΜΕ και – ΔΥΣΤΥΧΩΣ – και Ο
Επικεφαλής της Ελληνικής Εκκλησίας!
Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν ήταν 50 ή 90, 200
ή 500 οι χιλιάδες Ελλήνων που έδωσαν ένα πρωτόγνωρο για την εποχή μας ΠΑΡΩΝ στο
Συλλαλητήριο για την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ την περασμένη Κυριακή εδώ στη Θεσσαλονίκη, και
που αρχίζει να διαφαίνεται θα το ξανακάνουν την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου στην
Αθήνα……
Αυτές οι χιλιάδες Ελλήνων και Ελληνίδων
όλων των ηλικιών σίγουρα έχουν τις δικές του Κομματικές και ιδεολογικές
τοποθετήσεις και προσανατολισμούς αλλά αποφεύγοντας τις Κομματικές Αγκυλώσεις απέφυγαν
και τον εγκλωβισμό τους στα Κομματικά «μαντριά».
Η εξέγερση γεννιέται από το θέαμα της
παραφροσύνης μπροστά σε μία άδικη κι ακατανόητη κατάσταση. Αλλά η τυφλή της
ορμή διεκδικεί την τάξη μέσα στο χάος και την ενότητα μέσα στην ίδια την καρδιά
αυτού που φεύγει και χάνεται. Φωνάζει, απαιτεί, θέλει να σταματήσει το σκάνδαλο
και να γίνει επί τέλους σταθερό αυτό που μέχρι τώρα γραφόταν χωρίς ανάπαυλα
πάνω στη θάλασσα. Το κίνημα της
εξέγερσης στηρίζεται ταυτόχρονα πάνω στην κατηγορηματική άρνηση μιας παραβίασης
που κρίνεται απαράδεκτη και την όχι πολύ ξεκάθαρη βεβαιότητα ενός σταθερού
δικαιώματος ή σωστότερα την εντύπωση του επαναστατημένου ότι «έχει το δικαίωμα
να…».
Η εξέγερση δεν γίνεται χωρίς το αίσθημα
ότι κάποιος κάπου έχει δίκιο. Εδώ είναι που ο επαναστατημένος λέει ταυτόχρονα
και ναι και όχι. Επιβεβαιώνει ότι εκτός από το όριο υποψιάζεται πως κάτι
υπάρχει που θέλει να διατηρήσει μέσα από το όριο. Αποδείχνει πεισματάρικα ότι
υπάρχει μέσα του κάτι που «αξίζει τον κόπο να…».
Ο
επαναστατημένος με την ετυμολογική έννοια αλλάζει στάση.
Ξαφνικά παύει
να είναι πειθήνιος! Θέλει να αντιτάξει κάτι που προτιμάει σε κάτι που δεν του
αρέσει.
Κάθε αξία δε
συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε κίνημα εξέγερσης συνεπάγεται σιωπηλά μία
αξία.
Ο
επαναστάτης θέλει να είναι το παν, να ταυτίζεται ολοκληρωτικά με αυτό το αγαθό
που συνειδητοποίησε ξαφνικά και που επιθυμεί να
αναγνωρίζεται και να γίνεται σεβαστό σαν στοιχείο της προσωπικότητάς
του, ή να είναι ένα τίποτα, δηλαδή να αποστερηθεί οριστικά τη δύναμη που τον
κυριαρχεί.
Στον “επαναστατημένο άνθρωπο” ο Albert Camus, ο μεγάλος Γάλλος διανοούμενος σίγουρα εκφράζει όσα
βιώσαμε παρά ΤΟ ΜΑΥΡΟ της ΕΡΤ και των πάλαι ποτέ «Μεγάλων» τηλεοπτικών καναλιών
στην πλατεία του Λευκού Πύργου στη
Θεσσαλονίκη την περασμένη Κυριακή και σίγουρα θα βιώσουμε στην Πλατεία
Συντάγματος την Κυριακή 4 Φλεβάρη…
Στο
Συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης συμμετείχαν επαναστατημένες ομάδες ανδρών και
γυναικών όλων των ηλικιών που ΕΙΡΗΝΙΚΑ προσπάθησαν να θυμίσουν στους πολιτικούς
που ΟΡΚΙΖΟΝΤΑΙ να φυλάξουν το Σύνταγμα και να εφαρμόσουν τους Νόμους και
βρίσκονται επίορκοι σε μια Οικονομία που καταρρέει, σε μια κοινωνία που
κλυδωνίζεται επικίνδυνα, στη χώρα, ‘λίκνο της Δημοκρατίας’ που κατάντησε
«αποπαίδι» της Υφηλίου…
Σίγουρα υπάρχουν ανάμεσα στους 300 της
Βουλής και τα χιλιάδες άτομα που λειτουργούν ως «εξαπτέρυγα» των Κομμάτων και
ως ταγοί του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου κάποιοι και κάποιες που, είδαν
συγκαταβατικά το Συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και συμφωνούν με την ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ
αλλά προφανώς, εμποδίζονται από την απειλή στα συμφέροντά τους και από
δεσμεύσεις που τους έφεραν στους θώκους εξουσίας!
Να τους υπενθυμίσω εκείνο το αρχαϊκό :
«Αρχή άνδρα δείκνυσι…»
Σωπαίνοντας αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν
έχεις κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά δεν
επιθυμείς τίποτα. Στην επανάσταση ο άνθρωπος γίνεται ο πλησίον του και από
αυτήν την άποψη η ανθρώπινη αλληλεγγύη έχει μεταφυσικό χαρακτήρα. Απλούστατα,
για την ώρα πρόκειται για κείνο το είδος αλληλεγγύης που γεννιέται μέσα στα
δεσμά.
Οι συμμετέχοντες στο ανέλπιστα και παρά
τον πόλεμο που δέχτηκε Συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ΔΙΑΤΡΑΝΩΣΑΝ την εκδήλωση
της κοινής, της αλληλέγγυας συναισθηματικής τους φόρτισης επιμένοντας ότι κάθε
επανάσταση που έχει σκοπό την άρνηση ή την καταστροφή της αλληλεγγύης χάνει
άμεσα το όνομα επανάσταση και ταυτίζεται, στην πραγματικότητα, με μια
εγκληματική συγκατάθεση….
Κάτι εκπληκτικά δυναμικό και ταυτόχρονα
πολιτικά αγνό γεννήθηκε την περασμένη Κυριακή στην «Νυφούλα του Θερμαϊκού», παρά
την ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ του Δημάρχου. στην πόλη Συμπρωτεύουσα στην Ελλάδα του ρουσφετιού
και της διαφθοράς, της τυφλής υπακοής στα Κόμματα, του προσωπικού βολέματος που
οδήγησε στη θανάτωση της αλληλεγγύης, στην Ελλάδα της «Τρόικα» που από 3 έγινε
4 και λέγεται «Θεσμοί»…
