Αληθινό παραμύθι (αντί Χριστουγεννιάτικων ευχών)
Αυτές τις άγιες ημέρες όλοι θυμόμαστε «το κοριτσάκι με τα σπίρτα».
Κάποτε, πριν από χρόνια, ο Πατριάρχης μας θυμήθηκε τα «παιδάκια με τα σπίρτα» της Τουρκίας, παρότι όταν έγινε αυτό δεν ήταν Χριστούγεννα ούτε χιόνιζε.
Υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά στην Πόλη. Που ζούνε στους δρόμους, πουλώντας λίγα σπίρτα, λίγα φρούτα, κανένα παιχνίδι, βάφουν παπούτσια και κάνουν ό,τι άλλο μπορούν, για να επιβιώσουν.
Έτσι λοιπόν ο Πατριάρχης σκέφθηκε να κάνει κάτι απλό για αυτά τα παιδιά.
Μάζεψε αυτά που ήταν κοντά στο Φανάρι και τους έκανε ένα τραπέζι σε κάποιο καλό εστιατόριο.
Αφού τα παιδιά έφαγαν καλά, -μάλλον στην ζωή τους πρώτη φορά θα είχαν φάει έτσι, και μάλιστα σε εστιατόριο-, στο τέλος ο Πατριάρχης τους είπε δύο λόγια και έδωσε στο καθένα από ένα δώρο.
Τα «παιδάκια με τα σπίρτα» θέλησαν κι αυτά να προσφέρουν κάτι στον Πατριάρχη.
Αισθάνονταν βαθιά ευγνωμοσύνη, που ένας τέτοιος άνθρωπος νοιάστηκε για αυτά και τους ζέστανε την καρδιά.
Τί να προσφέρουν όμως ένα τσούρμο παιδιά, που δεν είχαν ούτε σπίτι να κοιμηθούν, που ζούσαν στους πέντε δρόμους;
Παρά δίπλα υπήρχε λίγη πρασινάδα. Τα παιδάκια έτρεξαν και έκοψαν λίγα λουλούδια του αγρού και τα πρόσφεραν στον Πατριάρχη.
Ο Πατριάρχης είπε τότε στα παιδιά και σε όλους:
Αισθάνονταν βαθιά ευγνωμοσύνη, που ένας τέτοιος άνθρωπος νοιάστηκε για αυτά και τους ζέστανε την καρδιά.
Τί να προσφέρουν όμως ένα τσούρμο παιδιά, που δεν είχαν ούτε σπίτι να κοιμηθούν, που ζούσαν στους πέντε δρόμους;
Παρά δίπλα υπήρχε λίγη πρασινάδα. Τα παιδάκια έτρεξαν και έκοψαν λίγα λουλούδια του αγρού και τα πρόσφεραν στον Πατριάρχη.
Ο Πατριάρχης είπε τότε στα παιδιά και σε όλους:
-Έχω δεχθεί χιλιάδες δώρα, όσο είμαι Πατριάρχης. Αυτό όμως ήταν το καλύτερο δώρο που δέχθηκα ποτέ και δεν πρόκειται να το ξεχάσω μέχρι να πεθάνω.
Φεύγοντας τα παιδάκια άκουσαν το καθένα την γιαγιά τους, που ενσάρκωνε ο Πατριάρχης, να τους λέει, όπως κάποτε είπε στο κοριτσάκι με τα σπίρτα:
«Κάθε σπιτικὸ εἶναι καὶ μία οἰκογένεια καὶ τὸ κάθε παραθύρι φωτίζει ὄχι τὸ φῶς μιᾶς λάμπας, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη ποὺ ἑνώνει τὴν οἰκογένεια.
Μὲ τὴν ἀγάπη μπορεῖς νὰ φωτίσεις καὶ νὰ ζεστάνεις τὸν κόσμο ὅλο!
Μὴ διώξεις ποτὲ τὴν καλωσύνη ἀπὸ τὴν καρδιά σου καὶ τότε θὰ βρίσκεις, μὰ καὶ θὰ χαρίζεις
Φεύγοντας τα παιδάκια άκουσαν το καθένα την γιαγιά τους, που ενσάρκωνε ο Πατριάρχης, να τους λέει, όπως κάποτε είπε στο κοριτσάκι με τα σπίρτα:
«Κάθε σπιτικὸ εἶναι καὶ μία οἰκογένεια καὶ τὸ κάθε παραθύρι φωτίζει ὄχι τὸ φῶς μιᾶς λάμπας, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη ποὺ ἑνώνει τὴν οἰκογένεια.
Μὲ τὴν ἀγάπη μπορεῖς νὰ φωτίσεις καὶ νὰ ζεστάνεις τὸν κόσμο ὅλο!
Μὴ διώξεις ποτὲ τὴν καλωσύνη ἀπὸ τὴν καρδιά σου καὶ τότε θὰ βρίσκεις, μὰ καὶ θὰ χαρίζεις
