Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι της ελληνικής αστικής τάξης ή πως φτάσαμε στη κρίση ποιοι φταίνε και γιατί.

του Γεωργίου Βασιλάκη (*)

Είναι παραμονή Χριστουγέννων και το μυαλό μου, πηγαίνει πολύ μακριά, εκεί που έχουν πάει οι Έλληνες που μετανάστευσαν λόγω της κρίσης.

Σκέφτομαι τους νέους και τις νέες, που η ζωή τους ξεκίνησε ξανά μετά από την επιβίβαση τους, σε κάποιο μέσο που τους μετέφερε και το τελευταίο βλέμμα που έριξαν προς τα πίσω και το ότι η φυγή, ήταν για αυτούς, η μόνη έντιμη επιλογή.

Και αυτό γιατί οι ανέντιμοι, προετοίμαζαν δεκαετίες αυτό το σκηνικό.

Ήταν η μεταπολίτευση, το σημείο αφετηρίας, όπου η Ελλάδα ατένιζε και πάλι τον ευρωπαϊκό ορίζοντα και η πολιτική ηγεσία, είχε κάνει τις επιλογές της.

Μάλιστα, δύο εξέχοντα μέλη της επιχείρησης προπαγάνδας μέσα από τη τηλεόραση η Γιολάντα Τερέντσιο και ο Γεώργιος Δρόσος ανέλαβαν να πείσουν και τον πλέον δύσπιστο.

Σύγκλιση βιοτικού επιπέδου, με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες, ισχυρό νόμισμα και ασφάλεια, εάν η Ελλάδα, γινόταν μέλος αυτής της οικογένειας.

Η επιλογή λοιπόν, μονόδρομος ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εναλλάσσονταν στην εξουσία και η ζωή τραβούσε, το δρόμο της.

Όμως, ενώ δεν συνέβη καμία πετρελαϊκή κρίση ή πολεμική αναμέτρηση, είχαμε εκτροχιασμούς της οικονομίας και προγράμματα λιτότητας.

Η ορθολογική ανάπτυξη, ήταν μια έννοια, που απασχολούσε την πανεπιστημιακή κοινότητα και τους θεωρητικούς, το ίδιο και ως προς τη διεθνή ανταγωνιστικότητα, μέσω του εμπορίου μόνιμα οι εισαγωγές αυξάνονταν και οι εξαγωγές, ήταν ελλειπτικό μέγεθος που πάντα υστερούσε.

Ισοζύγια και ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, άγνωστες έννοιες για μια χώρα με διαρθρωτικές αδυναμίες, όπως έλεγαν οι κρατούντες.

Τα χαμηλότοκα δάνεια, για τη κάλυψη του δημοσίου χρέους που έπαιρνε η χώρα, έκρυβαν το πρόβλημα και ο εσωτερικός δανεισμός, ήταν το χαλί που έκρυβε τη κακοδιαχείριση.

Ήταν το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και η Goldman Sachs, που με τη συμφωνία που έγινε και το παράγωγο που πούλησε στην Ελλάδα το 2001 και με το οποίο συγκαλύφθηκε το χρέος της χώρας, προκειμένου να εκπληρώσει τις προϋποθέσεις της ΕΕ.

Βασικός ένοχος των σκανδάλων, ο κ^ος Κώστας Σημίτης και η ακολουθία του.

Το ταξίδι λοιπόν του Τιτανικού της Ελληνικής Οικονομίας, συνεχίστηκε με πρωτεργάτες τους πρωθυπουργούς έως το 2009 και μοιραίους, όσους ακολούθησαν.

Θα άξιζε κανείς, να δει τον Πρωταγωνιστή της Ελληνικής Κρίσης, που διπλασίασε το χρέος, Κώστα Καραμανλή, να δίνει εξηγήσεις στη δικαιοσύνη γιατί έχασε την ομιλία του, προ του χάους που έφερε.

Δεν έχει αίσθηση του μέτρου ο υπουργός του Γιάννης Παπαθανασίου, που παρουσία του τέως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (Ττε), απέδωσαν τη κρίση, στα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της Ελλάδος.

Συμφωνούμε σε κάτι χρόνιο πρόβλημα της Ελλάδος, είναι η εντιμότητα και η αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, της δικαιοσύνης, της εκκλησίας, του συνδικαλισμού της παιδείας και της εκπαίδευσης, στην Ελλάδα.

Μόνο, που αυτό οφείλεται στους πολιτικούς, στο τρόπο οργάνωσης κομμάτων και κοινωνίας και υπεύθυνοι, είναι συλλήβδην όλοι.

Η Εκκλησία, κινητοποίησε εκατομμύρια για τα θέματα ταυτοτήτων και αναγραφής θρησκεύματος στις ταυτότητες, όπως και για την ονομασία της γειτονικής χώρας με πρωτεύουσα τα Σκόπια, στέκει άλαλη στην ανθρωπιστική κρίση.

Οι δικαστές, κινητοποιούνται μόνο όταν τους περικόπτουν αποδοχές ή δικαιώματα, αφήνουν να ζημιώνονται πολίτες, υπό το βάρος μνημονιακών νόμων.

Οι θεματοφύλακες του χρήματος η (Ττε), άφησαν τα εμβάσματα να φεύγουν στο εξωτερικό και τη δανειοδότηση, χωρίς τραπεζικά κριτήρια και εποπτεία, εν μέσω κρίσης και έπεσε και η τελευταία ασπίδα της χώρας, στο έδαφος.

Όλοι αυτοί, επιλήσμονες κατώτεροι των περιστάσεων, μα περισσότερο κακίζω τη γενιά μας, που ενώ γνωρίζει τι έχει συμβεί, σιωπά, δεν αντιδρά, ούτε λέει αλήθειες, συσκοτίζει με δικαιολογίες και παραπλανά τους νέους.

Είμαστε η γενιά, που χάνει τα παιδιά της, στην Ειρήνη.

Σήμερα, έχουμε το ίδιο δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό, που δεν απέτρεψε τη κρίση και το πολιτικό προσωπικό, που ανακυκλώνεται μέσα από μετακινήσεις και τη κοινωνία σε απόγνωση, έρμαιο των Ρωμαίων.

Η Ελλάδα του 146 π.Χ., κατέρρευσε μέσα σε ένα χάος, αλλοπρόσαλλων αποφάσεων και καιροσκοπίας.

Οι καιροί άλλαξαν, θα μπορούσε να πει κανείς.

Πλην όμως οι άνθρωποι, οι επιχειρήσεις και η οικονομία, είναι σαν πλοία που βυθίστηκαν στη θάλασσα, ενώ ο ουρανός ήταν εντελώς γαλήνιος.

Thomas Moore, 1779-1852, Ιρλανδός ποιητής, μόνο που αυτό το ναυάγιο, έχει 500 000 θύματα και χιλιάδες οριστικά απολεσθέντες από τη ζωή, όπως στη παγκόσμια κρίση του 1929.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα. Κώστας Βάρναλης, 1883-1974 

Vae victis.μτφρ: ουαί τοις ηττημένοις.

             Βρέννος, αρχηγός των Γαλατών (το 387 π.Χ., ρίχνοντας το ξίφος του στη ζυγαριά που ζύγιζε το χρυσό των λύτρων που του πρόσφεραν οι Ρωμαίοι) και η κοινωνία είναι ηττημένη.

Θα σταθώ λοιπόν, σε δύο σημαντικά θέματα.

Το ένα είναι της Παιδείας, που υστερούμε στην οργάνωση και στην αποτελεσματικότητα και το δεύτερο, η χρόνια έλλειψη πόρων για εκσυγχρονισμό του κράτους, οδηγεί σε φαινόμενα εξάρτησης και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας.

Η έξοδος από τη κρίση προϋποθέτει σχέδιο και όραμα κάτι που η εξουσία στερείται

(*)Ο Γεώργιος Βασιλάκης είναι Οικονομολόγος ΕΚΠΑ - Φοροτεχνικός