Η ακροδεξιά «συνιστώσα» της βουλγαρικής κυβέρνησης, με επικεφαλής τον νυν υπουργό Άμυνας της χώρας, και πρωτεργάτη του βουλγαρικού VMRΟ («Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση»), Κασιμίρ Καρακατσάνοφ, «καπέλωσε» την κυβέρνηση συνασπισμού της Βουλγαρίας.
Έτσι, στη Σόφια ξαναστήθηκε πρόσφατα ένα παλαιό –αποσυρθέν- μνημείο του βουλγαρικού μεγαλοϊδεατισμού: Ο ονομαζόμενος... «Λέων του Αγίου Στεφάνου», πάνω στον οποίο είναι χαραγμένος ο χάρτης της «μεγάλης Βουλγαρίας», που περιλαμβάνει την ελληνική Μακεδονία, εδάφη της Σερβίας, της Ρουμανίας, και, βέβαια, τα Σκόπια.
Εξίσου σοβαρή είναι και η χρονική συγκυρία που έγινε αυτή η κίνηση: Λίγο πριν την ανάληψη εκ μέρους της Βουλγαρίας της προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ (Ιανουάριος-Ιούνιος 2018).
Πολύ ενδιαφέροντα συμβολισμό, επίσης, έχει και ο χώρος, στον οποίο τοποθετήθηκε ο λέων: Στο πάρκο, μπροστά από το Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού, όπου θα διεξάγονται οι συναντήσεις κατά τη διάρκεια της βουλγαρικής προεδρίας (!).
Παρά τις αντιδράσεις, σύμφωνα με τον βουλγαρικό Τύπο, της Ελλάδας και της Σερβίας, και τις «παρασκηνιακές» -έως τώρα- διαμαρτυρίες της Ρουμανίας και των Σκοπίων, η βουλγαρική κυβέρνηση, δια της υπουργού Εξωτερικών της, Εκατερίνα Ζαχάριεβα, επιχείρησε να υποβαθμίσει το θέμα, διαρρέοντας ότι απλά εκφράστηκε «δυσαρέσκεια μέσω ανεπίσημων διαύλων», όπως έγραψαν βουλγαρικά ΜΜΕ.
Το να καλύπτεις, βέβαια, τα σκουπίδια κάτω από το χαλί σου, δεν αποτελεί λύση.
Η Βουλγαρία, δια της κυβερνήσεώς της, καλείται να απαντήσει: Ως μέλος της ΕΕ, και μάλιστα σύντομα προεδρεύουσα, τρέφει ακόμη όνειρα περί της «μεγάλης Βουλγαρίας»;
Σύμφωνα με μερίδα του βουλγαρικού Τύπου, πάντως, στις 9/11/2017, «διευθυντής του βουλγαρικού υπουργείου Εξωτερικών είχε συνάντηση με τον πρέσβη της Ελλάδας στη Σόφια, ενώ την επόμενη ημέρα, υφυπουργός Εξωτερικών της Βουλγαρίας θα είχε επίσης επαφές με την ελληνική πλευρά».
Κατά πληροφορίες, επίσης, ήδη η Σερβία έχει προβεί σε έντονο διάβημα προς τη Σόφια.
Εάν, πάντως, ισχύουν αυτές οι πληροφορίες, δεν φαίνεται να είναι «άτυπες» διαμαρτυρίες «ανεπίσημων διαύλων», αλλά καραμπινάτα διαβήματα προς τη Βουλγαρία.
Από τη μεριά τους, οι Σκοπιανοί, αν και «πικραμένοι» για τον χάρτη της «μεγάλης Βουλγαρίας», έκαναν την ανάγκη φιλότιμο, και, ως όλα δείχνουν, έκαναν το θέμα … γαργάρα, για να μην χαλάσουν την «καλή» ατμόσφαιρα στις σχέσεις της νέας κυβέρνησης της πΓΔΜ με τη Σόφια.
Στην πραγματικότητα, για να μην χάσουν την «υποσχετική» που τους έχει δώσει η βουλγαρική κυβέρνηση ότι θα προωθήσει την «υποψηφιότητα» των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.
Μια κίνηση υψηλού ρίσκου από τη Σόφια, αφού θα υποθηκεύσει τις σχέσεις της με τον ισχυρότερο παράγοντα στα Βαλκάνια, την Αθήνα.
Εξάλλου, μόλις πρόσφατα, με τη συμφωνία Βουλγαρίας – Σκοπίων, η Σόφια βγήκε ολοκληρωτικά κερδισμένη.
Μέχρι και τις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων για «”μακεδονική” μειονότητα» στη Βουλγαρία, αναγκάστηκε ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ, Ζόραν Ζάεφ να υπογράψει ότι θα ξεχάσει η χώρα του.
Επίθεση κατά Ελλάδας
Των ελληνικών αντιδράσεων, ακολούθησε ένα μπαράζ, εμφανώς στημένων δημοσιευμάτων στον βουλγαρικό Τύπο, με στόχο την Ελλάδα.
Είναι εμφανές ότι ορισμένοι κύκλοι στη Σόφια, προσπαθούν να αναζωπυρώσουν ανθελληνικά αντανακλαστικά και να ρίξουν λάδι στη φωτιά των βαλκανικών εθνικισμών.
Άραγε, οι Βρυξέλλες τα βλέπουν όλα αυτά;
Οι πρεσβείες των χωρών – μελών της ΕΕ στη Σόφια δεν πληροφορήθηκαν το εθνικιστικό παραλήρημα του υπουργού Άμυνας της Βουλγαρίας, Κ.Καρακατσάνοφ, ο οποίος, κατά τα αποκαλυπτήρια του λέοντα προέβη σε ευθείες αναφορές για σημερινά τμήματα της ελληνικής επικράτειας και άλλων κρατών των Βαλκανίων;
Βέβαια, ο βουλγαρικός λαός έδειξε μάλλον αδιάφορος απέναντι σε αυτές τις αθλιότητες.
Ωστόσο, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι στρατευμένοι καλοθελητές – αναλυτές, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί- που ύψωσαν τους τόνους ειδικά κατά της Ελλάδας.
Κόμπλεξ ή συστηματική προσπάθεια αναζωπύρωσης του εθνικισμού στην γείτονα χώρα;
Κι όλα αυτά, όταν οι μνήμες της βουλγαρικής κατοχής στη Βόρειο Ελλάδα είναι ακόμη νωπές.
Μιας κατοχής, η οποία θεωρείται από τις σκληρότερες. Το ίδιο σκληρή –ή και παραπάνω- από τη γερμανική.
Η πλέον ενδεικτική περίπτωση είναι η ονομαζόμενη «σφαγή του Δοξάτου».
Ήταν στις 29/9/1941, όταν οι Βούλγαροι σύμμαχοι των Ναζί δολοφόνησαν 2.140 ανθρώπους στην ευρύτερη περιοχή της Δράμας.
Στο Δοξάτο υπήρχαν τα περισσότερα θύματα, αλλά επεκτάθηκε στην πόλη της Δράμας και σε 22 χωριά.
Κι’ όμως, μερίδα βουλγαρικών ΜΜΕ, με αφορμή την επανατοποθέτηση του «Λέοντος του Αγίου Στεφάνου», εξαπολύοντας υβριστικές επιθέσεις κατά της Ελλάδας, έφτασε στο σημείο να αναφέρουν ότι και στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου στο Σύνταγμα, υπάρχουν ονομασίες με περιοχές που δεν ανήκουν στην Ελλάδα.
Λες και είναι το ίδιο να υπάρχουν ονομασίες περιοχών όπου έπεσαν Έλληνες στρατιώτες, και το ίδιο να υπάρχουν χάρτες όπου απεικονίζουν τα όρια της «μεγάλης Βουλγαρίας».
Με την τετραπέρατη «λογική» των Βούλγαρων αναλυτάδων, θα’ πρεπε τότε να διεκδικεί η Ελλάδα εδάφη στην Κορέα και στο Ελ Αλαμέϊν.
Ονομασίες, άλλωστε, οι οποίες αναγράφονται στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτου.
Η κίνηση της βουλγαρικής κυβέρνησης να ξαναβγάλει τα μεγαλοϊδεατικά φαντάσματα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, μόνο καλά μηνύματα δεν στέλνει στην … πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων.
Να σημειωθεί πως ο συγκεκριμένος λέων βρισκόταν μπροστά από ένα μνημείο για πεσόντες Βούλγαρους στρατιώτες, που εγκαινιάστηκε το 1934.
Ένα τμήμα του καταστράφηκε από τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς το 1944 (ως γνωστόν, η Σόφια ήταν σύμμαχος των ναζί) και στο μέσον του 1980 όσα τμήματά του είχαν σωθεί, απομακρύνθηκαν και αποθηκεύτηκαν στο Εθνικό Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας.
Η ακροδεξιά στην εξουσία
Αυτός που φαίνεται να καπηλεύθηκε πολιτικά το θέμα, είναι ο υπουργός Άμυνας (χώρας – μέλους του ΝΑΤΟ), Κ.Καρακατσάνοφ.
Ο ίδιος, πολιτικός ακραίων εθνικιστικών πεποιθήσεων, είχε συμμαχήσει πρόσφατα με το ακροδεξιό NFSB (Εθνικό Μέτωπο για τη Σωτηρία της Βουλγαρίας), καθώς και την άλλοτε φασιστική οργάνωση «Ataka».
Παλαιότερα, ήταν πασίγνωστος, όχι μόνον για τις ακροδεξιές θέσεις του, αλλά και για τον αντισημιτισμό του.
Ήταν πρωτεργάτης και πρώτος πρόεδρος της -επανασυσταθείσας στην αρχή της δεκαετίας του 1990- «Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης» (VMRO) και του βουλγάρικου Εθνικού Κινήματος (BNM), με το οποίο η πρώτη συγχωνεύθηκε αργότερα.
Το βουλγάρικο VMRO υποτίθεται ότι διεκδικεί την «εθνικιστική αυθεντικότητα», έναντι του «ιμμιτασιόν» VMRO των Σκοπίων, του πρώην πρωθυπουργού της γείτονος, Νίκολα Γκρουέφσκι. Και, βέβαια, είναι γνωστό για τις παλαιότερες (;) θέσεις του ότι τα Σκόπια ανήκουν στην Βουλγαρία.
Να σημειωθεί πως οι ακραίοι εθνο-λαϊκιστές, «Ενωμένοι Πατριώτες», μετέχουν στη νέα βουλγαρική κυβέρνηση με τέσσερις υπουργούς (δυο είναι αντιπρόεδροι της κυβέρνησης): Τον Καρακατσάνοφ, ο οποίος είναι υπουργός Άμυνας και αντιπρόεδρος με αρμοδιότητες στον τομέα της Δημόσιας Τάξης και της Ασφάλειας, και τον Σιμεόνοφ, που είναι αντιπρόεδρος με αρμοδιότητα στην οικονομική και τη δημογραφική πολιτική.
Ένας ακόμη ανέλαβε το υπουργείο Οικονομίας (Καρανικόλοφ), και ο τέταρτος (Ντίμοφ) το υπουργείο Περιβάλλοντος και Υδάτων, άμεσου ενδιαφέροντος για την Ελλάδα.
Πάντως, οι «Ενωμένοι Πατριώτες», ενόψει της συμμετοχής τους σε κυβερνητικά σχήματα, έβαλαν νερό στον ακροδεξιό, αντισημιτικό, εθνικιστικού ακτιβισμό τους, και θέλουν τώρα να περνιούνται για … «Ευρωπαίοι» ακροδεξιοί (!).
