Του συνεργάτου μας κ. Δημήτρη
Κωνσταντάρα
Μέσα στις
φωνές και τις κραυγές απόγνωσης και τις διαμαρτυρίες για τα χιλιάδες λάθη στα
αναδρομικά των συνταξιούχων, με το παλιό
αριστερό σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» να έχει γίνει « Δεν θα
μείνει σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη», με το Ειρηνοδικείο να έχει μεταβληθεί από τα
χημικά και τα ΜΑΤ σε «Εξάρχεια», με την τραγωδία της Μάνδρας να διαιωνίζεται
μέσα στις λάσπες από το ενεργό «τέρας
της γραφειοκρατίας», με τους φοιτητές να
τρώνε ξύλο και δακρυγόνα επειδή ζητούσαν θέρμανση , ζεστό νερό και καθαριότητα στις Φοιτητικές εστίες, με την
Υπόθεση Καμένου να έχει αναστατώσει την κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο και την
Κοινωνία, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας
είναι πλέον απ΄ ευθείας αντιμέτωπος με τα ψέματά του, τις συμπεριφορές του, την
αμέλειά του, τις λανθασμένες προτεραιότητές του και πρέπει να αποφασίσει.
Θα μου πεις,
«τι να αποφασίσει πρώτο»! Και σωστά. Και θα απαντήσω: « Όλα ΤΩΡΑ». Ούτε ο ίδιος
έχει χρόνο, ούτε η κυβέρνησή του, ούτε η χώρα αλλά και η υπομονή της
κοινωνίας έχει εξαντληθεί. Πολλά
περιθώρια δεν έχει και πονηρές μέθοδοι του τύπου «Θα καταλαγιάσει ο θόρυβος»
και «τη Δευτέρα θα είναι μια άλλη μέρα» δεν αποδίδουν πια. Ναι, συμφωνώ, τη Δευτέρα
θα είναι μια άλλη μέρα και τα βλήματα
για τη Σαουδική Αραβία ίσως έχουν –
μερικώς- αφοπλιστεί, αλλά κάτι άλλο, πιθανότατα χειρότερο, θα έχει εμφανιστεί.
Αν θέλει –
που σίγουρα θέλει- να επιβιώσει, τουλάχιστον αξιοπρεπώς, θα πρέπει να
ξεμπερδέψει το κουβάρι που ο ίδιος και οι περί αυτόν «εκλεκτοί του»
δημιούργησαν από άγνοια, αδιαφορία και επιπολαιότητα.
Θα μπορούσα να αναφέρω
δεκάδες ρητά, αποφθέγματα και αφορισμούς που ανήκουν σε σπουδαίες
προσωπικότητες του παρελθόντος αλλά δεν χρειάζεται γιατί αυτό το στάδιο, το
έχουμε ξεπεράσει προ πολλού.
Τώρα, πρέπει απαρεγκλίτως να διορθώσει τα 3-4 σοβαρότερα προβλήματα που δημιούργησε
και να δώσει –έστω- την εικόνα του ηγέτη που αντιλαμβάνεται πού έχει φτάσει η
ανερμάτιστη πολιτική του. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αισθανθεί
«ηγέτης».
Που –δυστυχώς για όλους τους Έλληνες- δεν είναι. Αλλά όχι μόνον αυτό:
θα πρέπει να δρομολογήσει αξιοκρατικά τις προτεραιότητές του. Και το
σπουδαιότερο: θα πρέπει να «βγει» και να το παραδεχτεί.
Δημόσια. Μπορεί; Θέλει;
Μάλλον όχι.
Συνεπώς,
τώρα που σίγουρα δεν έχει πια συνομιλητή για να κάτσουν σ΄ ένα τραπέζι και να
προσπαθήσουν να βρουν μια λύση ( ο Μητσοτάκης του είχε δώσει κάποια τέτοιου
είδους διέξοδο προ μηνών αλλά τον λοιδώρησε.
Το ίδιο και ο Βασίλης Λεβέντης, έστω σε πολύ μικρότερη κλίμακα
επιρροής και δυνάμεως αλλά πάντως το είχε κάνει) η απόφαση είναι αποκλειστικά
δική του.
Σώζεις ο,τιδήποτε αν σώζεται, που λέει και το τραγούδι; Ή βουλιάζεις
σαν την «Αγία Ζώνη ΙΙ»;
