Είναι η θέση της Ελλάδας στον χάρτη στην οποία οφείλουμε όλα τα καλά και όλα τα δεινά μας.
Εξαιτίας αυτής της ιδιαίτερης χερσονήσου, που είναι το σπίτι μας από την αρχή της ανθρωπότητας, οι πρόγονοί μας αναγκάστηκαν να εξελιχθούν σε έναν περιπετειώδη και ανήσυχο λαό, που ταξίδεψε, γνώρισε, εξερεύνησε, εμπορεύθηκε, πολέμησε, ανακάλυψε και δημιούργησε τον κορυφαίο ανθρώπινο πολιτισμό.
Και αναγνωρίζεται ως κορυφαίος ο ελληνικός πολιτισμός διότι ήταν ο μόνος που αμφισβήτησε.
Η υπεροχή των Ελλήνων δεν έγκειται στο ύψος των οικοδομημάτων τους, εάν μετριόταν εκεί σαφώς και η πρωτιά θα ήταν των Αιγυπτίων, των Περσών ή των Βαβυλωνίων, αλλά στη φιλοσοφία τους και στον Ορθό τους Λόγο.
Η ίδια θέση στον χάρτη, που της οφείλουμε κάθε μεγαλείο, είναι που μας βάζει συνεχώς και σε μπελάδες.
Δεν υπήρξε στην ιστορία βάρβαρος επιδρομέας ή ιμπεριαλιστής που να μην μας την «έπεσε».
Όποτε νικάγαμε ως συνέπεια σωζόταν και ο πολιτισμός. Όποτε χάναμε «έπεφτε» το σκοτάδι.
Έτσι πορευτήκαμε στους παρελθόντες αιώνες και έτσι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε στους επόμενους ενιαυτούς της ιστορίας.
Είμαστε «καταδικασμένοι» από τη θέση μας στον χάρτη να μην έχουμε την πολυτέλεια της απομόνωσης και η γεωπολιτική οφείλει να είναι η ύψιστη επιστήμη και μάθηση για όλους τους Έλληνες, γιατί από αυτή εξαρτάται η ευημερία ή η δυστυχία μας.
Οι Έλληνες αν και είχαμε μάτια παντού ολόγυρά μας ήταν η ανατολή που περισσότερο μας έλκυε.
Από τη μυθική εκστρατεία του Διονύσου στην Ινδία, τα Τρωικά και τον Αλέξανδρο, η ανατολή με τα πλούτη, τις ηδονές και τους πειρασμούς της, ήταν που προκαλούσε τον μεγαλύτερό μας ενθουσιασμό.
Εξάλλου ήδη από τα μινωικά χρόνια, όταν πρωτεύουσά μας ήταν η Κνωσός, είχαμε φροντίσει να «ενοποιήσουμε» την ανατολική Μεσόγειο. Και από τότε, για ανάλογους γεωπολιτικούς λόγους με σήμερα, είχαμε σφυρηλατήσει ισχυρή συμμαχία με την Αίγυπτο.
Οι Έλληνες ανάλογα με τις συνθήκες και τις εποχές χρησιμοποιούσαμε άλλοτε την «ήπια ισχύ», άλλοτε τη «σκληρή ισχύ» και άλλοτε -με τη μεγαλύτερη συνήθως επιτυχία- την «έξυπνη ισχύ» που είναι ο συνδυασμός των δύο άλλων.
Ο Νίκος Κοτζιάς έχει ως εργαλείο του την «έξυπνη ισχύ». Το λέει δημόσια, δεν το κρύβει. Το πόσοι καταλαβαίνουν τι λέει είναι άλλο θέμα.
Η Ελλάδα όπως γνωρίζετε, εάν δεν το γνωρίζετε να το μάθετε, έχει αναγνωριστεί ως «περιφερειακός ηγέτης» -αυτή είναι η ακριβής φράση του Αμερικανού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ-, αλλά και «πυλώνας σταθερότητας», «προμαχώνας της Δύσης» και «πάροχος ασφάλειας» σε ένα μεγάλο χώρο που ξεκινά από τον Δούναβη και φτάνει μέχρι τις ακτές του Λεβάντε (Μέση Ανατολή) και του Μάγκρεμπ (βόρεια Αφρική). Στην ίδια «σφαίρα» της Ελλάδας περιλαμβάνεται και μέρος του Εύξεινου Πόντου.
Ως «περιφερειακός ηγέτης» η Ελλάδα οφείλει να συζητά με όλους εντός της επικράτειας ευθύνης της για να διαφυλάττει την ειρήνη και την ασφάλεια.
Δώστε τώρα προσοχή στο τι γίνεται. Ορισμένοι βόρειοι γείτονες της Ελλάδας δημιουργούν προβλήματα υποκινούμενοι από τρίτους. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα δεν τους δημιουργεί κανένα πρόβλημα, διότι όπως προαναφέραμε τα μάτια των Ελλήνων είναι στραμμένα παραδοσιακά προς την ανατολή διότι από εκεί μας έρχονται -εκτός από τα πλούτη- συνήθως και οι μεγαλύτερες «μπόρες».
Αυτά όμως το βόρεια κρατίδια, με σημαντικά συμπλεγματικά, υπαρξιακά, πολιτιστικά και ταυτοτικά ζητήματα, όλο και ξύνονται στη γκλίτσα του τσοπάνη και έχουν υπάρξει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν επιρρεπείς σε όποιον επιδίωκε αποσταθεροποίηση.
Στην εύλογη απορία γιατί συμπεριφέρονται έτσι αντί να είναι κανονικά κράτη σε έναν κανονικό δυτικό κόσμο, η απάντηση είναι απλή.
Δεν είναι κανονικά κράτη, δεν είναι καν έθνη κράτη, είναι αποτυχημένα κράτη που προέκυψαν από αυθαίρετα σύνορα που χάραξαν οι μεγάλοι μπαχαλάκηδες της ιστορίας, οι ίδιοι που τράβηξαν τα σύνορα και στη Μέση Ανατολή. Επίσης τα κρατίδια αυτά έχασαν πολλές δεκαετίες ευρωπαϊσμού όταν βρέθηκαν πίσω από το παραπέτασμα.
Αυτούς τώρα τους ταλαιπωρημένους από την ιστορία και τις τυραννίδες, τους στερημένους από λαμπρό παρελθόν, τους «φτωχοδιάβολους» των Βαλκανίων, υπάρχει μια συμφωνία να τους εντάξουμε κανονικά στον δυτικό κόσμο. Η Ελλάδα έχει την ευθύνη τους αλλά, όπως σωστά λέει η Ελλάδα, πρώτα θα λύσουμε τα διμερή προβλήματα που αυτοί μας δημιούργησαν.
Και αυτοί προσέρχονται και συζητούν, με την Ελλάδα να βάζει την ατζέντα, γιατί πρέπει να πάρουν το «ΟΚ» από την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι ο πορτιέρης του «παραδείσου».
Κάποιοι ντόπιοι παλικαράδες, που φαίνεται ότι ξέχασαν τη δυσμενή θέση της χώρας μας τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια αλλά και τη μίζερη εξωτερική πολιτική της «ελλαδίτσας» των εκσυγχρονιστάδων και των ντοραίων, βλέπουν τώρα την Ελλάδα που έχει ανακάμψει και παριστάνουν τους στρατηλάτες και κάνουν και αυστηρές υποδείξεις στον Κοτζιά ζητώντας «σκληρή ισχύ», λες και η χώρα δεν ανέκτησε τον ρόλο της χάρη στον Κοτζιά αλλά σε εκείνους, που π.Κ. (προ Κοτζιά) εκτόνωναν τον καταπιεσμένο πατριωτισμό τους μεταξύ φραπέ και ουζομεζέ πριν τον βάλουν για ύπνο.
Θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει στους παλικαράδες ότι η Τροία δεν αλώθηκε από τα μπράτσα του Αχιλλέα αλλά από το μυαλό του Οδυσσέα.
Και να τους υπενθυμίσει ότι η ανατολή δεν κατακτήθηκε από τον Αλέξανδρο αλλά απελευθερώθηκε από τον Αλέξανδρο, που ελευθέρωσε τους λαούς της από την περσική τυραννία.
Και θα μπορούσα να επικαλεστώ πλείστα παραδείγματα από τη δική μας ιστορία, που αποτελούν διδαχές προς το μεγαλείο, αλλά στα αυτονόητα δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ιδιαίτερα όταν μιλάμε δημόσια και δεν μας διαβάζουν μόνο φίλοι.
Προσωπικά θεωρώ τους οπαδούς της «σκληρής ισχύος» πατριώτες και έχω σε πραγματική υπόληψη ορισμένους από αυτούς για σημαντικά κείμενά τους που έχω διαβάσει στο παρελθόν.
Για αυτό και αγανακτώ με τις απλοϊκές κραυγές που ζητούσαν να βάλουμε κάτω τον Μπουσάτι και να τον τραμπουκίσουμε. Γιατί να τον τραμπουκίσουμε; Επειδή είναι αδύναμος; Και τι θα καταφέρουμε με αυτό; Να του επιβεβαιώσουμε απλά ότι πρέπει να συνεχίσει να είναι σκυλάκι της Τουρκίας ή του Σόρος; Γιατί, όπως περίπου κάπου διάβασα, οι Αλβανοί δεν καταλαβαίνουν αλλιώς παρά μόνο με μαστίγιο; Ή μήπως γιατί έτσι απλά θα ξεσπάσουμε τα νεύρα μας και θα βγάλουμε και μερικά απωθημένα μας, τώρα που έχουμε τον Κοτζιά να μοιράζει για λογαριασμό μας φάπες;
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο Κοτζιάς δεν είναι ο τραμπούκος του καταπιεσμένου μας πατριωτισμού. Ο Κοτζιάς είναι ο στρατηγός του πατριωτισμού μας. Και μέχρι τώρα απέδειξε ότι δεν πουλά πατρίδα.
Να θυμηθώ τι έγραφαν ορισμένες πένες για το Κυπριακό; Προεξοφλούσαν ότι θα πάει, θα κάνει μια διαπραγμάτευση για τα μάτια του κόσμου και θα υποκύψει. Ο Κοτζιάς όμως δεν υπέκυψε. Η Κύπρος δεν έγινε τουρκικό προτεκτοράτο. Δεν είδα κάποιον από τους ευέξαπτους που προεξοφλούσαν τη συνθηκολόγηση του να παραδέχονται μετά το λάθος τους. Συνεχίζουν το ίδιο μίζερα το ίδιο τροπάρι και για τα άλλα θέματα.
Έως ένα βαθμό τους καταλαβαίνω. Συνηθισμένοι από το 1996 και μετά στις «φάπες» δεν το χωρά ο νους τους ότι ο Κοτζιάς δεν είναι της φάπας. Ώρα να το συνηθίζουμε λοιπόν ότι ο Κοτζιάς δεν είναι της φάπας.
Ομολογώ ότι δεν είναι εύκολο, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αδύνατο, να «μεταφράσει» κανείς ή να αποκωδικοποιήσει τι έχει στο μυαλό του ο Κοτζιάς.
Αλίμονο όμως εάν τον Κοτζιά μπορούσε να διαβάσει ο καθένας. Τότε θα είχαμε χάσει από χέρι.
Πολλοί με ρωτάνε τι θα κάνει ο Κοτζιάς και τους απαντώ «δεν ξέρω». Δεν είναι ντροπή να μην ξέρω.
Είναι όμως αλαζονικό επειδή δεν ξέρω ή δεν καταλαβαίνω να εξαπολύω κριτική «ούγκανου».
Ως πλατωνικός που είμαι μιλώ μόνο για ό,τι γνωρίζω. Θεωρώ ότι όλοι πρέπει να γίνουμε λίγο πλατωνικοί και να βουτάμε τη γραφίδα ή τη γλώσσα μας διπλά στο μυαλό. Και να εμπιστευόμαστε τον στρατηγό που φέρνει νίκες. Γιατί πριν τον Κοτζιά οι Έλληνες μόνο ήττες γνώριζαν και αυτό να το θυμάστε όλοι…
tribune/
Αρθρογράφος, Συγγραφέας
