 |
| Γράφει η Σοφία Βούλτεψη |
Όλοι γνωρίζουν πια πως για να βρεθεί στην εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε στο ψέμα και την εξαπάτηση.
Και όλοι γνωρίζουν – οπωσδήποτε και ο κ. Τσίπρας – πως μπορείς να εξαπατάς όλους για μια φορά, μπορείς να εξαπατάς λίγους για πάντα, αλλά δεν μπορείς να τους εξαπατάς όλους και για πάντα.
Επίσης, όλοι γνωρίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας βρέθηκε στην εξουσία κλέβοντας τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και τα συνθήματα του ΚΚΕ.
Τώρα που τα ψέματα αποκαλύφθηκαν, αναζητεί τρόπους να κρατήσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
Και για να το πετύχει – όπως έχω ξαναγράψει – τον τελευταίο καιρό τέθηκε σε εφαρμογή το Σχέδιο Β, δηλαδή η «επιχείρηση ΠΑΣΟΚ». Δηλαδή η επιχείρηση «αντιδεξιό μέτωπο».
Η συζήτηση περί ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου και γενικώς περί των «οραμάτων» της πρώτης «ηρωικής» σοσιαλιστικής (ου μην αλλά και «νασερικής») ελληνικής περιόδου άνοιξε με τις παρεμβάσεις Κουρουμπλή (που συνεχίζονται σε καθημερινή βάση).
Για την ακρίβεια, η συζήτηση είναι παλιά. Είχε ξανανοίξει το 2008, όταν όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν αντίθετες σε κάθε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Σε έρευνα που είχε γίνει τότε («Κόσμος του Επενδυτή», 25-26 Οκτωβρίου 2008), υπήρξαν οι ακόλουθες αντιδράσεις:
Ενεργοί Πολίτες (Γλέζος): Δεν μας επιτρέπεται, το Πασόκ θέλει να κυβερνά το λαό, εμείς πιστεύουμε ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και του ανήκουν.
Ανένταχτοι Αριστεροί του Χώρου Διαλόγου (Αναστασία Χριστοδουλοπούλου): Δεν προσφέρουμε δεκανίκια.
Κόκκινο (Γ. Σαπουνάς): Ο ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται διαφορετικά.
ΔΗΚΚΙ (Παναγιώτης Μαντάς): Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απευθύνεται στο ΚΚΕ, στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, στους ανένταχτους, διότι το Πασόκ έχει μεταλλαχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό.
Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (Ρούντι Ρινάλντι): Ούτε στήριξη, ούτε ανοχή.
Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά (Γ. Μπανιάς): Αρνητικές οι εμπειρίες κεντροαριστερών κυβερνήσεων.
Ομάδα Ρόζα (Κ. Αθανασίου): Δεν απογοητεύουμε την Αριστερά.
Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (Γ. Θεωνάς): Μακριά από τον δικομματισμό. Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις καμιάς κυβερνητικής συνεργασίας με κανένα από τα κόμματα του δικομματισμού.
Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (Αντ. Νταβανέλος): Δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία και πολύ περισσότερο κυβερνητική συνεργασία με το Πασόκ.
Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας (Τάσος Πανταζίδης, γρ. Εκτελεστικής Επιτροπής): Κάθετα αντίθετοι, έχουμε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις, όπως το άρ 16, οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, εισοδηματική και εξωτερική πολιτική.
Φυσικά, από τότε έτρεξε πολύ νερό κάτω από τα γεφύρια τους. Οι περισσότεροι από τους παραπάνω έχουν αποχωρήσει και όσοι έχουν μείνει γνωρίζουν πολύ καλά πως εξουσία χωρίς τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ δεν θα έβλεπαν ούτε με το κυάλι.
Τον Σεπτέμβριο του 2009, η Αλέκα Παπαρήγα είχε δηλώσει στη Real News ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όμορος χώρος με το ΠΑΣΟΚ, όχι με το ΚΚΕ».
Λίγο αργότερα αποδεικνυόταν ότι υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ προτίμησαν φυσικά να μεταπηδήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ – και όχι βέβαια στο ΚΚΕ.
Τον Ιούνιο του 2014, όταν πια όλοι αυτοί είχαν περάσει στον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας τις δικές τους «τάσεις», άρχισαν να καταθέτουν τα δικά τους κείμενα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Μητρόπουλος με τους «58», οι Μιχελογιαννάκης, Κουρουμπλής, Κοτσακάς, Χρυσόγονος και Τσουκαλάς της «Σοσιαλιστικής Τάσης», που ζητούσαν τη «συγκρότηση μιας πλατιάς Δημοκρατικής και Πατριωτικής κοινωνικής συμμαχίας όσων έχουν πληγεί από τις μνημονιακές πολιτικές, που θα ξεκινά από το χώρο του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα φτάνει στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας που τοποθετείται ξεκάθαρα απέναντι στην πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας» και ζητούσαν να μπει τέρμα στον «εμμονικό ταξισμό που οδήγησε στη συρρίκνωση της παραδοσιακής αριστεράς μετά το 1974 και επέτρεψε στον Ανδρ. Παπανδρέου να ενσωματώσει με επιτυχία την πατριωτική παράδοση της αριστεράς και του ΕΑΜ»
Στις 20 Οκτωβρίου 2013, με την Πολιτική της Απόφαση, η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ έριχνε στο πυρ το εξώτερον τα περί ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, αποκαλώντας τη «εναλλακτική επιλογή του αστικού μπλοκ εξουσίας», που «δεν έχουν περιθώρια να ευδοκιμήσουν κι αυτό, όχι μόνον εξαιτίας της καθαρής και σταθερής επιλογής του ΣΥΡΙΖΑ να μείνει αταλάντευτος στο πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο των δεσμεύσεων και επιλογών του, όπως έχει διατυπωθεί από τις προηγούμενες εκλογές μέχρι σήμερα και επικυρωθεί από το 1ο του Συνέδριο και τις μετέπειτα αποφάσεις της Κ.Ε. του».
Και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας σε συνεντεύξεις του τασσόταν κατά της Κεντροαριστεράς – που σήμερα επικαλείται, αλλά με τον ίδιο επικυρίαρχο.
Μάλιστα, στη συνέντευξή του στο «Έθνος της Κυριακής» (15 Δεκεμβρίου 2013)- όταν μας είχε διαβεβαιώσει πως «η πολιτική της Ευρώπης θα αλλάξει και θάναι ντάλα μεσημέρι – είχε μιλήσει για προσπάθεια κατασκευής Κεντροαριστεράς «από τα πάνω» και την είχε καταδικάσει.
Μετά, αφού βρέθηκε (όπως βρέθηκε) στην εξουσία, άρχισε να σκέπτεται πώς θα εγκλωβίσει (ιδεολογικά) τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
Έφερε την απλή αναλογική και δημιούργησε συνθήκες αναγκαίων συνεργασιών.
Τότε ξεκίνησε και ο Κουρουμπλής τα περί διαχωριστικών γραμμών:
«Η απλή αναλογική δημιουργεί ένα νέο πολιτικό περιβάλλον συνεργασιών. Σε αυτό το περιβάλλον, η ΝΔ βρίσκεται στο επίκεντρο της Κεντροδεξιάς και ο ΣΥΡΙΖΑ στο επίκεντρο της Κεντροαριστεράς. Μία σύγκλιση σαν και αυτήν, εκτός του ότι θα ήταν μία παρά φύσιν πολιτική συνεργασία, θα έθετε σε κίνδυνο την ίδια τη Δημοκρατία αναγορεύοντας, ενδεχομένως, στον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης πολιτικές δυνάμεις που όλοι μπορούμε να φανταστούμε ποιες, αλλά δεν θέλουμε». (Real News, 13 Αυγούστου 2016).
Τώρα, με αφορμή την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ (3 του Σεπτέμβρη και τα λοιπά), διαπιστώνουμε πως για τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ της περιόδου εκείνης περισσότερα άρθρα γράφτηκαν, περισσότερες δηλώσεις έγιναν και περισσότερες συνεντεύξεις δόθηκαν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παρά από στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Πρωτοστάτησε – πρωτοστατεί εδώ και καιρό – ο κ. Κουρουμπλής που περίπου μας λέει ότι… παραμένει ΠΑΣΟΚ! Έφθασε στο σημείο (Σκάι, 3 Σεπτεμβρίου 2017) να μας πει ότι «ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι μια υπόθεση που την κληρονομούν κάποιοι. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι μια εθνική υπόθεση. Ήταν ο μεγαλύτερος ηγέτης της μεταπολεμικής Ελλάδος».
Δηλαδή, οι κληρονόμοι του βρίσκονται και στον ΣΥΡΙΖΑ!
Την ίδια μέρα, ο Π. Σκουρλέτης, μιλώντας στην «Κόντρα Νιους», δήλωνε πως «δυστυχώς η κ. Γεννηματά είναι όμηρος ενός πολιτικού προσωπικού που έχει πάρει διαζύγιο από τα ιστορικά χαρακτηριστικά του χώρου που θέλει να εκπροσωπεί».
Δηλαδή, τον συγκεκριμένο χώρο τον εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ!
Την ίδια μέρα (3 του Σεπτέμβρη, για να μην ξεχνιόμαστε), ο κυβερνητικός εκπρόσωπός Δ. Τζανακόπουλος, σε συνέντευξή του στην «Εποχή» μιλούσε για «δύο πολιτικά σχέδια που συγκρούονται και θα εκφραστούν στη ΔΕΘ».
Δηλαδή, αντιδεξιό μέτωπο!
Και βέβαια, την ίδια πάντα μέρα, ο προερχόμενος από το βαθύ ΠΑΣΟΚ Χρήστος Σπίρτζης έκανε ολόκληρη δήλωση για να μιλήσει για τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς που «είναι μία από τις βαριές παρακαταθήκες της πολιτικής κληρονομιάς του Αντρέα». Και δακρύβρεχτα δήλωνε πως θεωρούν αδιανόητη τη συμπόρευση με τη Νέα Δημοκρατία «όσοι από εμάς, από μικρά παιδιά έως και την ηλικιακή και πολιτική μας ενηλικίωση, διδασκόμασταν τον ριζοσπαστισμό και την προοδευτική πορεία της Παράταξης κάτω από τα μπαλκόνια των ομιλιών του Ανδρέα, όσοι από εμάς ξενύχτησαν ως μαθητές και φοιτητές στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, περιφρουρώντας τα από τη δράση των Κενταύρων της ακροδεξιάς, όσοι από εμάς λειτούργησαν στο αμφιθέατρο, στους μαζικούς χώρους και τους κοινωνικούς αγώνες, όσοι από εμάς έβαζαν τη διαχωριστική γραμμή από τα δεξιά και όχι από τα αριστερά, όσοι από εμάς φώναζαν και φωνάζουν το σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά", όσοι είχαν την αφίσα και τη φωτογραφία του Ανδρέα στο φοιτητικό τους δωμάτιο, στο γραφείο τους, στην καρδιά τους, όσοι συγκρούστηκαν με τις συντηρητικές δυνάμεις, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ, που επιχειρούσαν την αποδόμηση του έργου του Ανδρέα, του ριζοσπαστισμού του, του τριπτύχου και της πολιτικής και ιδεολογικής κατεύθυνσης της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη, όσοι παρακολουθούσαν τη λάσπη της δεξιάς του Μητσοτάκη στο πρόσωπο του Ανδρέα, όσοι παρακολουθούσαν τη λάσπη της προσπάθειας σύνδεσης του Ανδρέα και στελεχών του προοδευτικού χώρου με την τρομοκρατία, όσοι πίστεψαν πραγματικά στη σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων».
Δεν μπορούσε να λείψει από το πάρτι και ο (πρώην Πασόκος και νυν Συριζαίος) Αντώνης Κοτσακάς, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που με δήλωσή του στο ΑΠΕ μας ενημέρωσε πως «γνωρίζοντας όσο λίγοι τον χώρο του ΠΑΣΟΚ- αυτούς που παραμένουν ενεργοί και αυτούς που έχουν αποστασιοποιηθεί-μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ο χώρος αυτός έχει σαφέστατα αντιδεξιά και προοδευτικά χαρακτηριστικά».
Και καλά. Όλοι αυτοί προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, κάτι πρέπει να πουν, κάπως να δικαιολογηθούν, κάποια αποστολή να φέρουν σε πέρας.
Φαίνεται, όμως, πως η αγωνία για τον εγκλωβισμό των πασοκογενών ψηφοφόρων είναι τόσο μεγάλη, που χρειάστηκε να μπει στη μάχη και το «βαρύ πυροβολικό»: Ο ίδιος ο Τσίπρας, που ήταν στον Συνασπισμό και μαζί με τους υπόλοιπους πραγματοποιούσε επιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ.
Έτσι, ανήμερα της 3 του Σεπτέμβρη κι’ αυτός, έγραψε το περίφημο άρθρο στην εφημερίδα του Βαξεβάνη. Και μάλιστα υπό τον τίτλο «Ήταν ψεύτης ο Ανδρέας;»
Η παραπομπή σαφής. Σαφής και η αναφορά στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που τον πίστεψαν και τον ψήφισαν.
Σα να τους λέει «αν ήταν ψεύτης ο Ανδρέας που τόσο πιστέψατε και τότε λατρέψατε, τότε είμαι ψεύτης κι’ εγώ»!
Πάντοτε επιχειρούσε να ταυτιστεί με τον Ανδρέα, αλλά αδιόρατα, μιλώντας στο υποσυνείδητο, με κινήσεις και ανάλογη χροιά στη φωνή.
Τώρα επιχειρεί απροκάλυπτα την ταύτιση μαζί του.
Έγραψε για ένα «μικρό πολιτικό κόμμα με το «στίγμα» μάλιστα του εξτρεμιστή, του βομβιστή και του φίλου της «τρομοκρατίας» εκείνης της εποχής», που «σε ελάχιστα χρόνια μεταμορφώθηκε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας, που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της μεταπολίτευσης».
Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή!
Μίλησε για τον Ανδρέα που «δέχθηκε τα σφοδρά πυρά του «κατεστημένου» της εποχής, όπως ο ίδιος το ονόμασε, ως «λαϊκιστής», «λαοπλάνος», «ψεύτης», «επενδυτής σε απάτες και αυταπάτες», αλλά «διέθετε το πολιτικό αισθητήριο να διαγνώσει την ιστορική στιγμή της Μεταπολίτευσης, τα ζητούμενα και τις μεγάλες δυνατότητες που αυτή άνοιγε».
Όπως και ο ίδιος δηλαδή!
Έγραψε για «το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘70, μικρό και σχεδόν στο περιθώριο», που κατάφερε - ακριβώς αξιοποιώντας τον ηλεκτρισμό της εποχής του - να μετεξελιχθεί ραγδαία όχι μόνο σε μεγάλο κόμμα αλλά και σε παραγωγό προοδευτικής ενέργειας για πολλά χρόνια».
Έγραψε για το πώς το ΠΑΣΟΚ «αγκαλιάστηκε» από την «προοδευτική λαϊκή πλειοψηφία» με την «ανάδειξη της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς και της νεολαίας σε προνομιακά κοινωνικά στηρίγματα του ΠΑΣΟΚ του έδωσε τον δυναμισμό και την προωθητική δύναμη να φτάσει από το 13% του 1974 στο 48% του 1981. Εκατομμύρια καταπιεσμένοι επί δεκαετίες «ΕΑΜογενείς», θύματα του φακελώματος και του μετεμφυλιακού εμπορίου εθνικοφροσύνης».
Αυτά που κάνει ο ίδιος δηλαδή!
Και έγραψε και για το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ έγινε πανίσχυρο «αγκαλιάζοντας τον μεγάλο «αντιδεξιό» κόσμο».
Το αντιδεξιό μέτωπο, δηλαδή!
Και κατέληξε λέγοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, προκαλεί φόβο στο κατεστημένο. Και πως «αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται σήμερα ως το κόμμα που έχει ξαναπιάσει το νήμα αυτών των στόχων, τότε η κατηγορία γίνεται δεκτή. Και με υπερηφάνεια»!
Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ και το Τσίπρας με υπερηφάνεια αποδέχονται τον ρόλο του συνεχιστή του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα!
Το ξέραμε πως έχουμε να κάνουμε με το ΠασοκοΣύριζα.
Τώρα, ο κ. Τσίπρας το διακηρύσσει υπερηφάνως!
