Με άρθρο του στην κυριακάτικη «Ελευθερία του Τύπου», υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα, οι ΗΠΑ και το λόμπι», ο έγκριτος δημοσιογράφος Μενέλαος Τασιόπουλος κάνει μια ψύχραιμη προσέγγιση στον ρόλο του ελληνικού «λόμπι» στις ΗΠΑ, εξηγεί γιατί η Ελλάδα δεν χάνει μετά την παραίτηση του Ράινς Πρίμπους από τη θέση του Προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, αποσαφηνίζει ότι οι ελληνικής καταγωγής αξιωματούχοι έχουν καθήκον να υπηρετούν τις Ηνωμένες Πολιτείες και υπογραμμίζει τον σημαντικό ρόλο του Νίκου Κοτζιά, ο οποίος «προσανατόλισε τις εξελίξεις».
Η αποχώρηση του Ρέινς Πρίμπους από το αξίωμα του προσωπάρχη του Λευκού Οίκου και πλέον έμπιστου συνεργάτη του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ σίγουρα αποτελεί ένα πολύ δυσάρεστο έκτακτο γεγονός, γράφει εισαγωγικά ο Μενέλαος Τασιόπουλος και συνεχίζει:
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως καταστροφή για τις δομημένες σε στρατηγική και κοινές προτεραιότητες σχέσεις των ΗΠΑ με την Ελλάδα.
Το γεγονός, όμως, έφερε στο προσκήνιο ένα κλασικό ερώτημα. Πόσο επηρεάζουν τα πρόσωπα και τo ελληνοαμερικανικό λόμπι των ομογενών τις επιλογές και τις αποφάσεις της εκάστοτε διοίκησης στις ΗΠΑ;
Την απάντηση ουσιαστικά έδωσαν κάποιοι από τους πλέον σημαντικούς του εθνικού λόμπι στις ΗΠΑ, με απευθείας δηλώσεις τους στον ελληνικό Τύπο (σχετικά Αθ. Ελλις, Καθημερινή). Χάθηκε μια πολύ σημαντική γραμμή επικοινωνίας υπογραμμίζουν.
Κάτι πολύ λογικό, αφού σε κάθε περίπτωση δεν είναι συχνό ιστορικά το φαινόμενο ελληνικής καταγωγής αξιωματούχος είτε του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων είτε του κόμματος των Δημοκρατικών να βρίσκεται στη θέση του προσωπάρχη στον Λευκό Οίκο.
Ακόμα και αν το δούμε στο επίπεδο των θεμάτων στην ατζέντα του προέδρου ή στον καθορισμό των προτεραιοτήτων της καθημερινότητας στο Οβάλ Γραφείο, ακόμα και της υπενθύμισης μιας εκκρεμότητας που αφορά τον Ελληνισμό ή την Ορθοδοξία, είναι μια πολύ σημαντική θέση.
Αλλά η Ελλάδα και η παροικία της στις ΗΠΑ θα πρέπει να ξεφύγουν και σε μεγάλο βαθμό έχουν ξεφύγει από τον κακώς νοούμενο επαρχιωτισμό του έχω μπάρμπα στην Κορώνη και θα εξυπηρετηθώ. Στην περίπτωσή μας, τον κ. Πρίμπους στον Λευκό Οίκο. Δεν γίνεται έτσι εξωτερική πολιτική.
Ούτε, όμως, σε μια τέτοια βάση λαμβάνονται οι αποφάσεις και προωθούνται οι διεθνείς πολιτικές στις ΗΠΑ.
Διαφορετικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα πίστεψαν και επένδυσαν διπλωματικά και πολιτικά στο λόμπι των ελληνικής καταγωγής Αμερικανών.
Ξεχωρίζει η περίοδος της διακυβέρνησης από τον Κ. Μητσοτάκη και σε δεύτερο επίπεδο από τον Κ. Σημίτη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Αλλά έχει γίνει φανερό από τον χρόνο και την εμπειρία ότι η Ελληνο-ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Β. Αμερικής με έμφαση μετά την περίοδο Ιακώβου και οι δομημένες οργανώσεις των ομογενών μπορούν να καλλιεργήσουν επαφές, να εντείνουν ευαισθησίες, να υποστηρίξουν κεντρικά θέματα εθνικού ενδιαφέροντος για την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά δεν μπορούν να καθορίσουν την ατζέντα των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.
Μάλιστα, η προσπάθεια κάποιων Ελλήνων πολιτικών και κυβερνητικών να αποκτήσουν άκομψα εκλεκτικές σχέσεις στα λόμπι της εξουσίας και του βαθέος κράτους στην Ουάσιγκτον και τη Βιρτζίνια σε πολλές περιπτώσεις έχουν εκθέσει ελληνικής καταγωγής Αμερικανούς που βρέθηκαν σε υψηλά αξιώματα αποφάσεων και επιρροής, ακυρώνοντάς τους.
Ας θυμηθούμε τον τραγέλαφο της εποχής που ο ομογενής Τζ. Στεφανόπουλος βρισκόταν σε πολύ σημαντική θέση στο πλευρό του τότε προέδρου των ΗΠΑ Μπ. Κλίντον ή όταν ο καταγόμενος από τη Β. Ήπειρο ομογενής Τζ. Τένετ ανέλαβε τη διοίκηση της CIA, για να μην ανακτήσουμε παλαιότερες μνήμες, από την εποχή που ο Μ. Δουκάκης έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ.
Όπως πολύ ξεκάθαρα υπενθύμισε ο εκ των ομογενών κ. Λαρυγκάκης, που μίλησε στον έγκριτο συνάδελφο κ. Ελλις, όταν κάποιος εκ των Ελληνοαμερικανών αναλαμβάνει κυβερνητικό αξίωμα στις ΗΠΑ, αποστολή του είναι να υπηρετήσει την αμερικανική πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική σχέση Ελλάδας ΗΠΑ δεν προβλέπεται να επηρεαστεί καθοριστικά από την απομάκρυνση Πρίμπους από το αξίωμα του προσωπάρχη στον Λευκό Οίκο.
Από τις πρώτες ημέρες της εκλογής του Ντ. Τραμπ στην προεδρία, βαρύνουσα σημασία για τη διπλωματία είχαν οι αφετηριακές ανεπίσημες επαφές που είχε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας με τους επικεφαλής στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ. Αρχικά, με τον Μάικλ Φλιν και, όταν αυτός παραιτήθηκε, με το επιτελείο του αντιστράτηγου Μακ Μάστερ.
Η επιλογή Κοτζιά να χειριστεί και να ενημερώσει σε θεσμικό επίπεδο τους έχοντες τη βαρύνουσα άποψη σε θέματα διεθνούς πολιτικής των ΗΠΑ (Συμβούλιο Ασφαλείας, υπουργείο Εξωτερικών) για τις υποθέσεις όπου εμπλέκεται η Ελλάδα και, πολύ περισσότερο, για το περιβάλλον στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βαλκανική με την οπτική της Ελλάδας σίγουρα προσανατόλισε τις εξελίξεις.
Ακόμα και σε θέματα όπως το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ορθοδοξία, όπου ο Ρ. Πρίμπους είχε ιδιαίτερη ευαισθησία και είχε βασίσει τις επαφές του ο υπουργός Άμυνας Π. Καμμένος στις συζητήσεις του στις ΗΠΑ που είχε προτιμήσει πιο προσωπικές διαδρομές από το υπουργείο Εξωτερικών, οι εξελίξεις δεν εμπνέουν ανησυχία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν ταυτόχρονα με την αποχώρηση Πρίμπους από τον Λευκό Οίκο υπήρξε πολύ δυναμική παρέμβαση από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς την Τουρκία, ζητώντας της τον σεβασμό του ναού της Αγίας Σοφίας και την επαναλειτουργία της Ιερατικής Σχολής στη Χάλκη.
Ταυτοχρόνως, ο διορισμός του επιφανούς ομογενούς Μάικλ Καρλούτσου στο αξίωμα του υπεύθυνου Πρωτοκόλλου στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ δείχνει ότι το λόμπι των Ελληνοαμερικανών διατηρεί την ισχύ και την παρεμβατικότητά του στην Ουάσιγκτον, με άξιες προσωπικότητες, στηρίζοντας τις ελληνικές υποθέσεις στο πλαίσιο του δέοντος και του εφικτού., καταλήγει ο Μενέλαος Τασιόπουλος.
tribune
