Γράφει ο Κεφαλονίτης
Ήταν σχεδόν 30 χρόνια πριν, το 1990 το καλοκαίρι, που καλύπτοντας συνάδελφο δημοσιογράφο πήγαινα στις συνεντεύξεις τύπου του Υπουργείου Γεωργίας. Καλοκαίρι ήταν και είχαμε φωτιές. Και επειδή ήθελα να μάθω τα πάντα γύρω από τη πυρόσβεση (Κεφαλονίτικη περιέργεια – όχι δημοσιογραφική) γυρόφερα όλους τους γνώστες και της Γραμματείας Δασών και της Πυροσβεστικής.
Με λίγα λόγια το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν ότι όταν φυσάει, ο μόνος τρόπος να σταματήσει το μέτωπο της φωτιάς που τρέχει είναι η μεγάλη ποσότητα νερού που μπορεί και ρίχνει στο κατάλληλο σημείο το ειδικό αεροπλάνο πυρόσβεσης Καναντέρ. Ειδικά στην Ελλάδα που λόγω του εδάφους οι δασικές εκτάσεις είναι απροσπέλαστες.
Και επειδή βέβαια η ποσότητα νερού ενός Καναντέρ είναι συγκεκριμένη και το αεροπλάνο χρειάζεται ώρα για να πάει να ξαναγεμίζει νερό και να ξανάρθει – και μέχρι τότε η φωτιά θα ξαναφουντώσει – η λύση για το γρήγορο και αποτελεσματικό σβήσιμο του μετώπου της φωτιάς είναι μία: Πολλά Καναντέρ μαζί. Ώστε όταν ρίξει το νερό του και το τελευταίο, να κοντεύει να έρθει το πρώτο που ξαναγέμισε. Οι επαΐοντες μου είχαν πει: ‘Εάν 8-9 Καναντέρ, το ένα πίσω από το άλλο, ρίξουν στο μέτωπο της φωτιάς, όσο δυνατό και να είναι αυτό, θα σβήσει.
Και μετά τα χερσαία μέσα σβήνουν τα υπόλοιπα. Με τον τρόπο αυτό καμία πυρκαγιά δεν θα μπορεί να καίει πάνω από λίγες ώρες και βεβαίως - ούτε κατά διάνοια - μέρες.
Δυστυχώς ποτέ δεν αγοράσαμε τα απολύτως απαραίτητα 30 Καναντέρ και να τα έχουμε κάθε καλοκαίρι ετοιμοπόλεμα ανά 10 σε 3 διαφορετικές περιοχές της χώρας. Εδώ και 30 χρόνια δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κάνουμε το απολύτως αυτονόητο. Ένα πλήρες Καναντέρ CL-415 κοστίζει 25 εκατ. ευρώ. Τα 20 κοστίζουν 500 εκατ. ευρώ. Πολύ-πολύ λιγότερα από τις ζημιές στο οικιστικό και δασικό περιβάλλον.
elora.gr
