Του Στέλιου Παπαθεμελή*
Το μόνο έργο του Στάλιν που η αποσταλινοποίηση και, μετά την κατάρρευση του Τείχους η Δύση κράτησε άθικτο, άχρι καιρού, είναι η ψευδώνυμη «Μακεδονία» των Σκοπίων.
Ήδη μετά και την κωμικοτραγική περιπέτεια εξαρχαϊσμού του μορφώματος που προέκυψε από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας βρίσκεται αυτό στα πρόθυρα αποσύνθεσης. Προφανώς εξήντλησε τη χρησιμότητα εξυπηρέτησης των ατλαντικών συμφερόντων. Τον Φεβρουάριο υπήρξε μία prima facie περίεργη δήλωση του προέδρου της Υποεπιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Αμερικανικής Βουλής Dana Rohrabacher. «Η δημιουργία του κράτους των Σκοπίων», είπε, «τελικά απέτυχε και αυτή τη στιγμή υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να διαλυθεί και τα εδάφη του να μοιραστούν…». Μνημόνευσε ονομαστικά τους επίδοξους κληρονόμους: Αλβανία και Βουλγαρία και κάποιους μη κατανομαζομένους άλλους μεριδούχους. Η δήλωση έγινε στο… πόδι, αλλά σίγουρα δεν είναι δουλειά του… ποδαριού. Προϊδεάζει για κάτι που καταλαμβάνει την Ελλάδα ανυποψίαστη. Μακροχρόνια διακομματική εμμονή μας στο δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτε» μάς οδήγησε να έχουμε παραιτηθεί de facto από κάθε επιβεβλημένη και απολύτως τεκμηριωμένη διεκδίκηση. Και σε ζητήματα που άπτονται του σκληρού πυρήνα της εθνικής μας ασφάλειας. Το τι θα γίνει με τα Σκόπια δεν μπορεί να ενδιαφέρει τον Ράμα, τον Μπορίσοφ και τον Ερντογάν και να μην ενδιαφέρει εμάς. Ο Ερντογάν το παίζει περιφερειάρχης - ανθύπατος, ο Ράμα και ο Μπορίσοφ θέλουν να προστατεύσουν τους ομοεθνείς τους. Και ο καθένας τους επιδιώκει να οικειοποιηθεί, όσο γίνεται, μεγαλύτερο κομμάτι του διαλυόμενου κράτους.
Εμείς δεν θέλουμε, αν μη τι άλλο, να προστατεύσουμε τους δικούς μας ομοεθνείς; Μήπως, όπως ανοήτως ισχυρίζονται κάποιοι, δεν διαθέτουμε στα Σκόπια ομοεθνείς; Τότε τι απέγιναν όλοι εκείνοι οι γόνοι του βλαχόφωνου Ελληνισμού βορείως των συνόρων μας που παρέμειναν στην πρώην Γιουγκοσλαβία; Αυτοί είναι τουλάχιστον 300.000 –ακόμη και ο Γκληγκόροφ τους υπολόγιζε σε 200.000.
Ασφαλώς υπάρχουν. Και κάνουν εκκλήσεις να επιδειχθεί άμεσο και έμπρακτο το ενδιαφέρον της Ελλάδος. Οι εξελίξεις όπως τρέχουν εγκυμονούν σοβαρό πρόβλημα εθνικής ασφαλείας για μας. Είναι εμφανής η ένοπλη παρουσία της Αλβανίας στο Τέτοβο, τα στίφη των Ουτσεκάδων που αλωνίζουν την περιοχή και μαζί με όλους αυτούς η Τουρκία, η οποία παρέχει άφθονη και αδιάκριτη «προστασία» και μέσα θέτοντας υπό έλεγχο ζωτικό χώρο ασφάλειας του Ελληνισμού.
Αν ο ελληνογενής γενίτσαρος Γκρουέφσκι συνειδητοποιήσει έστω στο παρά 5΄ της προσωπικής και κρατικής του εξαφάνισης ότι ο μόνος ανιδιοτελής γείτων του είναι η Ελλάδα και μόνο σ’ αυτήν μπορεί να στηριχθεί, θα έκανε μία στροφή προς τα εδώ, θα αποτάσσονταν το παραμύθι τού «Μακεδονισμού», θα αναγνώριζε την ιστορική αλήθεια για την αιώνια ελληνικότητα των Μακεδόνων και θα αντλούσε οφέλη.
Σοβαρότατη ελληνική απουσία καταγράφεται στα διαδραματιζόμενα ιδίως αυτή την περίοδο στην Αλβανία, όπου το πολιτικό σύστημα, και κατεξοχήν ο Ράμα, θύει και απολλύει παν το ελληνικόν. Η Ομογένεια έχει εγκαταλειφθεί ακαθοδήγητη και η πολυδιάσπαση του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, ενόψει και των επικείμενων εκλογών, οδηγεί στην έσχατη αποδυνάμωσή του και στην απόλυτη αδυναμία του να αποτρέψει δεινά που μηχανεύεται το καθεστώς, ή να επιβάλει μέτρα προστασίας των ομοεθνών μας. Πρόκειται για τον στοιχειώδη σεβασμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πού να καταπιαστούμε και με πιο σύνθετα όπως π.χ. το ξεχασμένο από όλες τις κυβερνήσεις μας, αγρίως ποδοπατούμενο από τους Αλβανούς Πρωτόκολλο της Κέρκυρας.
Οι Τούρκοι, έπεισαν τους περιοίκους ομοεθνείς τους να έχουν στις γύρω χώρες ενιαία κομματική έκφραση και μέσω αυτής ελέγχουν όσο μπορούν τις κυβερνήσεις τους.
Ο Ερντογάν πουλάει Ισλάμ στην Αλβανία, κτίζει τζαμιά, κατασκευάζει μικρά κοινωφελή έργα και έχει μετατρέψει τη γείτονα σε τουρκική επαρχία υφαρπάζοντας ναυστάθμους και κρίσιμες στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Η Ελλάς έχει δαπανήσει και εξακολουθεί να δαπανά για το κράτος και τους πολίτες της Αλβανίας πολλαπλάσια, αλλά για στρατηγικό τους σύμμαχο προτίμησαν τον εχθρό της Ελλάδος. Αυτό δείχνει από μέρους τους αγνωμοσύνη, αλλά από μέρους μας έσχατη πολιτική αφέλεια.
Ο επιθετικός τουρκικός επεκτατισμός, εσωτερικά σύσσωμος (Ερντογάν και αντιπολίτευση ταυτίζονται στον ανθελληνισμό) προσκτά εσχάτως επιπρόσθετη επιτάχυνση. Στόχος τους ο ενεργειακός πλούτος Αιγαίου και Ανατολικής Μεσογείου, δηλαδή η ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου.
Η Άγκυρα τερατουργεί στην Κυπριακή ΑΟΖ με το Barbaros, το Ορούτς Ρέις, ενώ εξαγγέλλει ότι ήδη ναυπηγεί γ΄. Και κλιμακώνει την επιθετικότητά της, δεσμεύοντας - καταλαμβάνοντας τεράστιες θαλάσσιες περιοχές με το πρόσχημα ασκήσεων.
Οι μεγάλοι μας «σύμμαχοι» συνταυτίστηκαν πάντοτε με τους απέναντι. Οι ηγεσίες μας επικαλούμενες εύκολα το επιχείρημα σωφροσύνης κατάπιαν το casus belli του εχθρού, δεν προχώρησαν στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ., ούτε διεκήρυξαν, ούτε οριοθέτησαν την ΑΟΖ. Αλλά όπως γράφει ο Θουκυδίδης «περιέστηκεν η δοκούσα ημών πρότερον σωφροσύνη […] νυν αβουλία και ασθένεια φαινομένη» (Α, 32, 4). Αυτό δηλαδή που προηγουμένως λογιζόταν δική μας σωφροσύνη αποδεικνύεται τελικά απερισκεψία και αδυναμία μας!
Ο εχθρός με απειλές, διπλωματικές πιέσεις, την αδρή αμερικανική στήριξη και ωμό στρατιωτικό εκβιασμό κερδίζει στα σημεία και καλπάζει. Κατασκευάζει πάντοτε τουρκολομπίστες τύπου Άιντα, ο οποίος με πλήρη αγγλοαμερικανική συνδρομή «καπέλωσε» τα δύο κυπριακά συμπολιτευόμενα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ «νεοανανικότερα» του Ανάν.
Επιβάλλεται να αντισταθούμε. Να αντιστεκόμαστε εσαεί διότι «το μεν είξαι ευθύς ανέλπιστον» (= η υποχώρηση σκοτώνει εξαρχής την ελπίδα) «μετά δε του δρωμένου έτι και στήναι ελπίς ορθώς» (= με την αντίσταση όμως γεννάται ελπίδα να εξελιχθούν κατ’ ευχήν τα πράγματα), [Θουκυδίδης βέβαια Ε΄, 102].
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
