του Σάββα Καλεντερίδη
Μπορεί το Παλαιστινιακό να σημάδεψε επί μισό και πλέον αιώνα την ειρήνη όχι μόνο της Μέσης Ανατολής αλλά και ολόκληρου του κόσμου, αναμφίβολα όμως η κρίση στη Συρία είναι αυτή που αποτελεί τα τελευταία χρόνια το κορυφαίο αποσταθεροποιητικό στοιχείο για την παγκόσμια ειρήνη, αφού σ’ αυτήν την ιστορική χώρα πολεμούν, άσχετο εναντίον ποίου, οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας, όπως και του Ιράν και του Ισραήλ.
Ειδικά σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, η κρίση στη Συρία και τα κύματα προσφύγων επηρεάζουν ακόμα και την πολιτική φυσιογνωμία της Γηραιάς Ηπείρου.
Η πολιτική των ΗΠΑ επί Ομπάμα στην κρίση της Συρίας, ήταν γνωστή. Πόλεμος εναντίον του ΙΚ και της Αλ Νούσρα, στενή σχέση και συνεργασία με τους Κούρδους του PYD/YPG, σχετικές αποστάσεις από τις άλλες ένοπλες ομάδες που δρουν με το «καπέλο» του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού, σχετική ανοχή στον Μπασάρ Αλ Άσαντ. Και όλα αυτά, μέσα σε ένα πνεύμα συνεννόησης και συνεργασίας με τη Ρωσία.
Όταν ανέλαβε ο Τραμπ τα ηνία της εξουσίας, έδωσε ένα χρονικό διάστημα 30 ημερών στους επιτελείς του να εξετάσουν και να επανασχεδιάσουν το επιχειρησιακό δόγμα των ΗΠΑ στη Συρία. Κατά τα φαινόμενα το νέο δόγμα δεν είχε ουσιαστικές αλλαγές – ιδιαίτερα σε ό,τι έχει σχέση με την ενίσχυση των Κούρδων και τη συνεργασία μαζί τους στον πόλεμο εναντίον του ΙΚ, και την επιχείρηση απελευθέρωσης της οιονεί πρωτεύουσάς του, της Ράκας.
Όλα πήγαιναν στην πιο πάνω κατεύθυνση, μέχρι που ήλθαν οι 59 πύραυλοι Τόμαχοκ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 7ης Απριλίου, ως απάντηση στην επίθεση με χημικά στο Ιντλίμπ, που χρεώθηκαν στον Άσαντ.
Η κίνηση αυτή αιφνιδίασε τους πάντες και κυρίως τους Ρώσους, παρότι έδειξαν να μη χάνουν την ψυχραιμία τους.
Όλοι περίμεναν αν δουν αν οι Τόμαχοκ θα άνοιγαν το δρόμο για κλιμάκωση της στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ στη Συρία. Όμως αυτό δεν έγινε, με τους επιτελείς της CENTCOM να επικεντρώνονται στην επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκας, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τους Κούρδους και να ενισχύουν τη συνεργασία τους με τις ειδικές δυνάμεις της Ιορδανίας, στα σύνορα με τη ΝΑ Συρία. Σε επίπεδο συνομιλιών, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να πετύχουν λύση στη Συρία μέσω των συνομιλιών της Γενεύης, που γίνονται εδώ και καιρό υπό την ευθύνη των ΗΕ.
Η Ρωσία από την πλευρά της, εκμεταλλευόμενη τη δυσφορία που έδειχνε η Τουρκία προς την Ουάσινγκτον, επί Ομπάμα, σχεδίασε και υλοποίησε τις συνομιλίες της Αστάνας με τη συμμετοχή της Συρίας, του Ιράν και της Τουρκίας, με στόχο την επίτευξη εκεχειρίας. Τώρα, μετά το Σότσι, όπου είδε πρώτα τη Μέρκελ και μετά τον Ερντογάν, ο Πούτιν έριξε στο τραπέζι το θέμα των τεσσάρων «ασφαλών περιοχών», το οποίο συζητείται αυτές τις μέρες στην Αστάνα.
Βλέποντας κανείς στο χάρτη τις τέσσερις αυτές περιοχές, δεν χρειάζεται να είναι στρατηγιστής για να καταλάβει ότι έχουν ως στόχο την ισχυροποίηση του Άσαντ, άρα της ίδιας της Ρωσίας στην περιοχή της δυτικής Συρίας, τουλάχιστον.
Ο εκπρόσωπος της Μέρκελ, αναφερόμενος στις «ασφαλείς περιοχές» που προτείνει η Ρωσία, τις χαρακτήρισε ως θετικό βήμα, πλην όμως εξέφρασε την άποψη της γερμανικής κυβέρνησης ότι η σταθερότητα στη Συρία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τις συνομιλίες της Γενεύης, που είναι υπό την ευθύνη των ΗΕ.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (Παρασκευή απόγευμα), και ενώ τεθωρακισμένα και στρατιωτικά τμήματα των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Αγγλίας κινούνται προς το μέτωπο της Ράκας, τρεις ενδιαφέροντες τύποι πετούν για την Ουάσινγκτον. Είναι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ, ο αρχηγός της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν, και ο βασικός σύμβουλος του Ερντογάν Ιμπραχίμ Καλίν.
Με δεδομένο ότι ο Ερντογάν θα συναντηθεί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλτ Τραμπ στις 16 Μαΐου, στην Ουάσινγκτον, αλλά και το γεγονός ότι επίκειται η τελική επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκας, το να προσπαθεί κανείς να ανακαλύψει το αντικείμενο της επίσκεψης της τουρκικής τριάδας στις ΗΠΑ είναι σαν να προσπαθεί να μαντέψει τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.
Μένει να δούμε πόσο… γάτος είναι ο Τραμπ.
pontos-news.gr
