28 Μαΐου 1979: Η νέα Κερκόπορτα ανοίγει προς τα έξω. Το χερούλι της κρατάει ο κάθε Έλληνας, ύστερα από την καθοδήγηση της πολιτικής του ηγεσίας. Το τοπίο πέρα απ’ την Κερκόπορτα διαγράφεται πολύ ελκυστικό, ενώ λέγεται πως εσωτερικά της Κερκόπορτας επικρατεί μιζέρια, υπανάπτυξη και έλλειψη προοπτικής. Από το 1974 ένα έθνος γεννιέται και ο εθνάρχης του λέγεται Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όσο για τον αντίπαλό του -όπως προβλέπεται στην δημοκρατία- αυτός λέγεται Ανδρέας Παπανδρέου και αποδεικνύεται όχι απλώς σύμμαχος, αλλά και δημοκρατικότερος του δημοκράτη.
Στο διάστημα 1974-78 ακυρώθηκε προσωρινά η σημασία του 1830, ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να γίνει (και πάλι) «Ανεξάρτητη». Όσο για την «ισοτιμία με τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη»… κάτι σχετικό είχε πει ο Καποδίστριας πριν το α’ δάνειο. Ο συνταγματάρχης Στάνχοπ (επίσημος απεσταλμένος του Λονδίνου μαζί με τον Μπάιρον) κατέγραψε τι του είχε πει ο Καποδίστριας στην Ελβετία, απ’ όπου πέρασε ο Στάνχοπ πριν φτάσει στο Μεσολόγγι. Ότι επιθυμία του πρώην ΥπΕξ της Βρετανίας ήταν να καταστήσει την Ελλάδα όσο το δυνατόν πιο ασήμαντη και ανίσχυρη, και τους Έλληνες χωρίς φρόνημα, όπως οι γηγενείς Ινδοί [Londonderry’s desire was to render Greece as insignificant and harmless as possible and to make her people like the spiritless natives of Hindostan]. Η ιστορία κατέγραψε ότι τον κακό Londonderry διαδέχθηκε ο καλός Canning, όμως αυτά ήταν ψεύδη για κατανάλωση εντός και εκτός Βρετανίας. Το 1974 ο Καραμανλής θα μιλήσει για το όραμα μιας Ελλάδας χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας και χωρίς σύνδρομα υποαναπτύξεως. Δίκαια δεν πανηγύριζε την 1-1-1981 η Καθημερινή την έναρξη ισχύος της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ; Σύμφωνα με τον Καραμανλή, την πρωτοχρονιά του 1981 η Ελλάδα «βγήκε από την αιώνια απομόνωσή της». Δέκα μήνες μετά ήρθε η «Αλλαγή». Άρα, ολόκληρη την πρώτη οκταετία της Ελλάδας στην Ευρώπη διαχειρίστηκε μόνο του το «αντιδυτικό» κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα που δήλωνε συνεχιστής όχι μόνον του Κολοκοτρώνη, αλλά και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Σήμερα λέγεται καθαρά ότι ο Κ. Καραμανλής υπήρξε ένας βασικός ιδρυτικός παράγων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ότι πάντα πίστευε στην πολιτική ενοποίηση και σε μια κεντρική ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Δεν ήταν απαραίτητη η υπενθύμιση. Απαραίτητη είναι η κατανόηση της φράσης «Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα, διατηρώντας [όμως] την εθνική της ταυτότητα» που είπε ο Καραμανλής στο Ζάππειο την 28η Μαΐου 1979 όταν υπέγραφε την συνθήκη ένταξης στην ΕΟΚ. Ο Καραμανλής δεν ήταν διαφορετικός από τον Μονέ, τον Τσώρτσιλ, τον Σούμαν ή τον ντε Γκάσπερι και δεν πήρε το βραβείο Καρλομάγνου (το οποίο πήραν επίσης οι Κίσιντζερ, Κλίντον, Μέρκελ, Σόιμπλε και Σούλτς) μόνον για κάτι που έκανε στην δεκαετία του 1970. Πίστευε πάντα ότι ο ελληνικός πολιτισμός ανήκει στην Δύση. Πίστευε στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, η οποία δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς την νομισματική ένωση.
Αν και τόσο «λαοφιλής», έχασε γρήγορα την αίγλη του από τον λαοφιλέστερο Ανδρέα. Μεταπήδησε στην Προεδρία για να προστατέψει -όπως έλεγε- την ένωση Ελλάδας-Ευρώπης που «απειλούσε» ο Ανδρέας. Όμως δεν ήταν τόσο χαζός ώστε να πιστεύει πως το εξ ΗΠΑ χρηματοδοτημένο ΠΑΣΟΚ θα έβγαζε την Ελλάδα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ. Ο Καραμανλής δεν πήρε τυχαία τα πρώτα μέτρα συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας (κρατικοποιήσεις υγιών ιδιωτικών επιχειρήσεων) ούτε έχασε τυχαία τη λαλιά του, όταν είδε τον Ανδρέα να συνεχίζει με πολλαπλάσια ορμή το έργο του, αφήνοντας και τα χρήματα του ευρωπαϊκού ταμείου να γίνουν αυτοκίνητα, ακίνητα, ταξίδια, χωματερές.
Πώς παγιδεύτηκαν οι Έλληνες; Αντίθετη φωνή στο ανιστόρητο δόγμα «η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν» ήταν η λαϊκίστικη μπούρδα «η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες«. Ποιο ήταν το πρόβλημα; Ότι μετά την περίοδο 1862-1949 όπου μεταλλάχθηκε το νόημα της Φιλικής Εταιρείας σε Μεγάλη Ιδέα, μετά τον αιματηρότερο εμφύλιο των Ελλήνων, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να εξηγήσει κάποιος «τι είναι ο ελληνικός πολιτισμός, ποιο είναι το Ελληνικό έθνος». Ευτυχώς, οι λοιποί αποπροσανατολισμοί περιορίστηκαν στην επίσης άστοχη φράση «Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Δύση, ούτε Ανατολή». Λίγοι ήξεραν και ήταν πια πολύ δύσκολο να εξηγήσουν ότι ο ελληνικός πολιτισμός δεν μπορούσε να ανήκει στην Ανατολή επειδή ήταν η Ανατολή. Εξαιτίας του αναπτύχθηκε ο αντίπαλος πολιτισμός της Δύσης, που, αναγκαστικά, εκφράστηκε ως «ορθός χριστιανισμός».
Υπάρχει εμμονή της Δύσης στην ημερομηνία της 2ης (ισλαμικής) άλωσης της ορθόδοξης αυτοκρατορίας; Οι κακές γλώσσες λένε πως η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ είχε αρχικά προγραμματιστεί για την 29η Μαΐου 1979 και λόγω αντίδρασης από την ελληνική πλευρά, μεταφέρθηκε μια μέρα πριν. Αν αυτό είναι μόνον μια φαντασία, τότε πώς εξηγείται η ύψωση της Ευρωπαϊκής Σημαίας στις Βρυξέλλες την 29η Μαΐου 1986; Για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, ας θέσουμε δυο απλά ερωτήματα:- Έναντι ποιου εχθρού ενώνεται η Ευρώπη;
- Γιατί ένα τόσο παλιό και μεγαλεπήβολο όραμα χρειάζεται τόσης έκτασης εξαπάτηση;
Το δεύτερο είναι ευκολότερο να το παρακολουθήσει κανείς, αν και τα ανακλαστικά είναι αποτρεπτικά. Έχει επικρατήσει ένας παραλογισμός που συνοψίζεται στο ερώτημα-δίλημμα: «δικαιοσύνη ή δημοκρατία;» Στο περίεργο αυτό ερώτημα η πλειοψηφία απαντά· και μάλιστα απαντά «δημοκρατία», θεωρώντας ότι η περιγραφή της εξασφαλίζει όχι μόνον την δικαιοσύνη και άλλα πολλά θετικά. «Η δημοκρατία επιβλήθηκε στην Δύση γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Είναι δομικά (εξ αρχής) εικονική*. Δεν εξέπεσε στην διαδρομή. Παραπλανά τον κυβερνώμενο, που κολακεύεται να πιστεύει ότι ασκεί εξουσία μέσω της ψήφου του. Το κοινοβούλιο είναι -στην περίπτωση αυτή- «το όπιο του λαού», η διάκριση των εξουσιών είναι ένα καταπληκτικό αστείο, η ισονομία λειτουργεί τόσο, ώστε να μην μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως είναι ανύπαρκτη.
Σύμφωνα με την παραίσθηση του ψυχολογικώς προσλαμβανόμενου όρου «δημοκρατία» στον δυτικό πολιτισμό, οποιοσδήποτε μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα. Ισχύει; Όχι βέβαια. Οποιοσδήποτε ψηφίζει; Αυτό όντως γίνεται, όμως γιατί; Για να νομιμοποιήσει έναν από τους δυο προεπιλεγμένους.
Η πραγματική εξουσία της γνωστής μας δημοκρατίας βρίσκεται στον κρατικό δανεισμό, στο χρηματιστήριο και στον χώρο κοπής του νομίσματος. Ενός νομίσματος που παλιότερα είχε την δυνητική εξαπάτηση μέσα από την παραβίαση του κανόνα του χρυσού (τυπώνω χαρτονομίσματα που αντιστοιχούν σε κοπανιστό αέρα), σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα, αφού το ευρώ δεν είναι καν αξιόγραφο, αλλά χρεόγραφο. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει το σύστημα πλύσης εγκεφάλου και διαμόρφωσης της ψυχολογίας της μάζας. Λέγεται ΜΜΕ & εκπαιδευτικό σύστημα. Βασικός του στόχος είναι να πείσει τον άνθρωπο ότι είναι ελεύθερος. Η ελευθερία έγκειται στην επιλογή ιδεολογίας και κόμματος και επιτυγχάνεται με την πλήρη παραποίηση της ιστορίας, την κατασκευή δογμάτων, εικονικών εχθρών και εικονικών λύσεων στα προβλήματα. Βασικό σημείο εντοπισμού της απάτης είναι αυτό: ο «πολίτης» κρίνεται αρκούντως ικανός να αποφασίζει ποιος θα τον εκπροσωπήσει, όταν όμως ο ίδιος διατυπώσει δημόσια γνώμη «δυσάρεστη» η οποία θα καταφέρει να τύχει απάντησης, ακούει το επιχείρημα «δεν είσαι ειδικός, δηλ. νομικός, συνταγματολόγος, οικονομολόγος» κ.λπ. κ.λπ.
Τότε, με ποιο κριτήριο ψήφισα; Και ο βουλευτής που ψήφισα, τι είναι; Ειδικότερος εμού σε όλα όσα ψηφίζει; Εγώ τον επέλεξα για να μου κάνει ένα-δυο ρουσφέτια, πράγμα που δεν θα το έκανα, αν η ευθεία οδός ήταν εφικτή. Δεν μπορώ να γίνω ο ίδιος υποψήφιος, αφού δεν διαθέτω περιουσία.
Η μεγάλη παγίδα βρίσκεται στην ψυχική κατάσταση που εμπεδώνει η θεοποιημένη δημοκρατία. Ότι όλα τα δένει (άρα) και όλα τα λύνει ο πολίτης, άρα ο [κυρίαρχος] λαός. Ότι ο λαός κάνει (πάντα έκανε, μπορεί να κάνει) τις Επαναστάσεις, κινούμενος αυτόβουλα. Όσο μεγάλα είναι τα αδιέξοδα που δημιουργούνται μέσω της ψήφου, άλλη τόση είναι η αδυναμία να βρει κάποιος ή -ακόμα χειρότερα- να εφαρμόσει τις πολιτικές λύσεις μέσα από την δημοκρατία. Δεν είναι βέβαια αδύνατο. Αλλά δεν είναι αυτόματη λύση και η ενός ανδρός αρχή. Σημασία έχουν τα κριτήρια άσκησης της εξουσίας όχι η ποσότητα των συμμετεχόντων στην λήψη αποφάσεων. Και τα κριτήρια αυτά διολισθαίνουν σταθερά από το συνειδησιακό «πρέπει» στο αισθητικό «επιθυμώ».
Σήμερα ο εχθρός της Ευρώπης είναι η τρομοκρατία και ο υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι η δημοκρατική ποικιλομορφία που περιέχει το (καλοδεχούμενο) μεταναστευτικό Ισλάμ. Περίεργο; Και ο ιστορικός εχθρός της (δυτικής) Ευρώπης; την εποχή του Καρλομάγνου ήταν το επεκτατικό Ισλάμ (οι Άραβες), όμως ο εχθρός εκείνος απέδειξε την εικονική σύμπραξη των Ρωμαίων moz-arab της Ιβηρικής με τους χριστιανούς Φράγκους. Όπως σήμερα το ευρώ είναι ο φαινομενικός αντίπαλος του δολαρίου, έτσι και τότε, φαινομενικά ο Καρλομάγνος ήταν χριστιανός. Ο μόνιμος εχθρός του Καρλομάγνου και των προ αυτού Φράγκων και Γότθων ηγεμόνων ήταν η «Ρώμη». Η Ρώμη που είχε προ πολλού γίνει χριστιανική και ο μοναδικός τρόπος για να ξεγίνει ότι έγινε (μετά τις αποτυχίες των Αρειανών Γότθων), ήταν να βαπτιστούν οι Γερμανοί και να δηλώσουν Ρωμαίοι οριτζινάλ έναντι των ψευδορωμαίων της Κωνσταντινούπολης. Η αυθεντικότητα εκφράστηκε στο δόγμα ενός «αληθινού» χριστιανισμού όπου το Άγιο Πνεύμα εκπορευόταν ΚΑΙ εκ του Υιού. Η Ρώμη επιλέχθηκε ως βιτρίνα μιας αντίθεσης που βρισκόταν στο Άαχεν (πρωτεύουσα των Φράγκων). Το μόνο που έμενε ήταν ένα όνομα για τους «αιρετικούς της Ανατολής». Και το όνομα αυτών: «ΓΡΑΙΚΟΙ», που -για κακή τύχη της Δύσης- το 1821 επαναστάτησαν μόνον ως «Έλληνες». Μέσω London Stock Exchange, Μαυροκορδάτου και Κουντουριώτη ο «λαός» έκανε μεταξύ 1823-25 την ζημιά που ξεκίνησε να αποκαθιστά ο αρχηγός της Επανάστασης Καποδίστριας. Όταν όμως ο πείσμων Ιωάννης όχι μόνον δεν έπεσε από έλλειψη εσόδων της επαναστατημένης «αντιπολίτευσης» (που ίδρυσε δικό της κράτος εντός του κρατιδίου), αντίθετα, τύπωσε και χάρτινο -άνευ αντικρίσματος- χαρτονόμισμα, τότε εδόθη εκ Λονδίνου εντολή να κλείσει η υπόθεση με ανθρωποκτονία και να φανεί το πράγμα ως «λαϊκή οργή παρισινού δημοκρατικού αρώματος και ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών» (να τραβήξη το χέρι από αυτό και θα γένη διαφορετικό το πράμα, μήνυσαν στον Μακρυγιάννη που ανεκλήθη από την εξαγορά της φρουράς του Ναυπλίου).
Μεσολάβησαν οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι που πέτυχαν όσα δεν μπόρεσε και όσα ήταν αδύνατον να πετύχει ο Ναπολέων-Καρλομάγνος. Η ιδρυτική συνθήκη της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης έγινε το 1957 -πού αλλού;- στην Ρώμη. Όμως ο Καραμανλής το 1978 μας ενημέρωσε πως οι διαπραγματεύσεις ένταξης της Ελλάδας έτρεχαν από το 1953. Έτσι εξηγούνται και μερικά άλλα «περίεργα» περί του Καραμανλή, τόσο για την δεκαετία του 1950 όσο και για την δεκαετία του 1970 (ανάδειξή του στην πολιτική, κατοχικό δάνειο, ναζιστικές διεκδικήσεις, Κυπριακό, Καραμανλής ή τανκς κλπ). Έτσι εξηγείται και γιατί ο πρόεδρος των σύγχρονων Φράγκων διέθεσε στον Καραμανλή το αεροπλάνο του τον Ιούλιο του 1974 για να μεταβεί στην Ελλάδα και να ιδρύσει ένα νέο έθνος. Το νεοελληνικό. Ο εθνάρχης ονομάζεται έτσι από τους διαφημιστές του, αφού αναλαμβάνει να δημιουργήσει ένα νέο έθνος, μεταλλάσσοντας το Ελληνικό Έθνος που το συμβιβαστικό κράτος του 1833 είχε περιορίσει εντός του. Πεπεισμένος ότι η σταθεροποιημένη εδαφικά (μετά το 1922) Ελλάς κινδυνεύει να χαθεί, αναλαμβάνει να μειώσει τα παραδοσιακά στοιχεία και ενισχύσει τα νεωτερικά. Διακηρύσσει με απόλυτη αποφασιστικότητα ότι η Ελλάδα ανήκει στην Δύση. Μιλάει στους νέους προεκλογικά το 1974 για την σημασία της παιδείας, λέγοντας ότι στόχος της είναι η ανάπτυξη δημοκρατικής και όχι εθνικής συνείδησης (παρά την μαρξιστική επιδρομή «έθνος» εξακολουθεί να σημαίνει «πολιτισμική συνέχεια» και όχι «πολιτική ρήξη»). Δείχνει δηλαδή ότι δεν πιστεύει ούτε στο Σύνταγμα που θα ψηφίσει, ενώ ταυτόχρονα κάνει κηρύγματα τήρησης της νομιμότητας ως θεμέλιου της δημοκρατίας, το καλύτερο είδος της οποίας χαρακτηρίζει «προοδευτική» (μέχρι σήμερα η «δημοκρατία» αποτελεί το ψυχολογικό αντίδοτο στην πολιτισμική αλλοίωση). Με την κατάργηση των φωνηέντων, επιχειρεί να λατινοποιήσει την γραφή της ελληνικής γλώσσας. Αντιμετωπίζοντας σημαντική αντίδραση, αρκείται στην κατάργηση του πολυτονικού. Μάλλον δεν βρέθηκε κάποιος να τον ρωτήσει δημόσια, ποιοι και για ποιο λόγο εισήγαγαν τους τόνους και τα πνεύματα στον γραπτό ελληνικό λόγο. Ούτε γιατί έληξε η χρησιμότητά τους το 1979.
Η εξήγηση είναι αυτή που μας οδηγεί στην απάντηση του πρώτου ερωτήματος: ο Καραμανλής πίστευε ότι το 1821 ο Έλληνας απελευθερώθηκε όχι μόνον από τον Οθωμανό, αλλά και τον «Βυζαντινό», ο οποίος συνέχισε να τον δυναστεύει στην οθωμανική περίοδο. «Ανεξαρτησία» του 1830 σήμαινε «από το Πατριαρχείο» και αυτή μπορούσε να ισχύσει ουσιαστικά μόνον μετά τον Καποδίστρια και τον Όθωνα. Έχουμε εδώ τον νεωτερικό ορισμό της ελευθερίας. Αυτής που απελευθερώνει τον υλικό άνθρωπο από τις ψευδαισθήσεις του πνεύματος και την πεποίθηση περί της αθανασίας του. Ο νεωτερικός άνθρωπος φέρει προσωρινό πνεύμα εντός της ύλης του, άρα ρέπει στην ικανοποίηση των αναγκών της. Ο παραδοσιακός άνθρωπος θεωρείτο πνεύμα αιώνιο, που όσο ζούσε εντός της προσωρινής του ύλης, πάλευε να απελευθερωθεί από τις ανάγκες της οι οποίες μπορούσαν να τον καταστρέψουν. Ο Θεός της παράδοσης λατρευόταν στην Εκκλησία (Κοινωνία) που κάποια στιγμή στεγάστηκε στον Ναό που οι άνθρωποι έκτισαν. Ο νόμος του Θεού είχε σταθερές βάσεις. Ο Θεός της νεωτερικότητας λατρεύεται στην Εκκλησία του λαού (Ναό της Δημοκρατίας) και ο νόμος που εκεί δημιουργείται, διαμορφώνεται κάθε φορά από την πλειοψηφία, αλλά στρέφεται πάντα ενάντια στον νόμο του Θεού. Αντίπαλος της πλειοψηφίας είναι η μειοψηφία, η οποία διαφωνεί σε όλα μαζί της και όταν γίνει πλειοψηφία, εκπληρώνει την χεγκελιανή διαλεκτική, κάνοντας νόμους μερικά από όσα δεν έκανε η προηγούμενη πλειοψηφία. Ο κύκλος επαναλαμβάνεται αδιάκοπα, ώστε κάποια στιγμή να καταστραφεί εντελώς ο Νόμος του Θεού.
Η Ευρώπη που μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο επιθυμεί να ενωθεί, ήταν παλιότερα ενωμένη. Χωρίστηκε από την δύναμη που θέλει να την επανενώσει υπό νέους όρους. Η επανένωση αυτή περνάει μέσα από την 28.05.1979, αλλά το αποτέλεσμά της δεν αφορά μόνον στο κράτος «Ελλάδα». Αφορά σε όλο τον δυτικό κόσμο, σε όλους τους ανθρώπους.
Στέργιος Ζυγούρας
