Γράφει ο Πολυδεύκης
Πολλοί ασχολούνται τελευταία με τις προκλήσεις της Τουρκίας στην Ολλανδία και χαίρονται για την «διαπίστωση» της Ε.Ε. πως η Τουρκία είναι η «Β. Κορέα της Μεσογείου». Ωστόσο αυτή η αλήθεια είναι μόνο η επιφάνεια στην διπλωματική πραγματικότητα και την τουρκική σπέκουλα.
Η αλήθεια είναι πως η Ολλανδία αποτελεί μόνο ένα επεισόδιο της τουρκικής σειράς του δημοψηφίσματος για την πολιτειακή αλλαγή που ο «σουλτάνος» ERDOĞAN επιχειρεί. Άλλωστε ήταν γνωστό πως η πολιτειακή αλλαγή για την Τουρκία θα ερχόταν από το εξωτερικό, προκειμένου ο τουρκικός λαός να συσπειρωθεί πίσω από ένα εθνικό σκοπό και κυρίως προκειμένου να στηρίξει την επόμενη ημέρα στο νέο πολιτειακό σύστημα. Όπως ο Kemal στήριξε το κεμαλικό σύστημα μέσω της στρατιωτικής επιτυχίας έναντι της Ελλάδας αναδεικνύοντας τον στρατό σε θεματοφύλακα του τουρκικού πολιτεύματος, ο ERDOĞAN επιχειρεί να αναδείξει εαυτόν θεματοφύλακα του νέου συστήματος, το οποίο έτσι κι αλλιώς θα είναι προσωποκεντρικό.
Το τελευταίο επεισόδιο με την Ολλανδία δεν έπρεπε να μας εκπλήσσει. Είναι ένα καλά οργανωμένο διπλωματικό σχέδιο, το οποίο επιχειρήθηκε ξανά στο παρελθόν. Δεδομένου ότι η εμπλοκή του ERDOĞAN στην Συρία δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς στρατό, οι πόντοι που ο Τούρκος Πρόεδρος θα λάμβανε από την επιτυχία ήταν περιορισμένοι. Εξάλλου ο πραγματικός πρωταγωνιστής θα ήταν οι ΤΕΔ και οι ήρωες που θα έπεφταν στο πεδίο της μάχης. Η Συρία δεν προσφερόταν για πολιτικά οφέλη, ως πεδίο μάχης, ωστόσο είχε ιδιαίτερη αξία για τον λαϊκισμό του «Σουλτάνου».
Ο ERDOĞAN γνώριζε πως οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να του δώσουν ότι ζητούσε, δηλαδή τον ιμάμη GULEN και τους Κούρδους στο πιάτο. Μάλιστα όσο κρατείται ο ιμάμης στις ΗΠΑ, τόσο περισσότερο εξυπηρετείται ο ERDOĞAN, o οποίος διαθέτει ένα μπαμπούλα για τον οποίο μπορεί να κλαφτεί στον λαό του. Ωστόσο, το ζήτημα των Κούρδων της Συρίας είναι πολύ πιο γεωστρατηγικό για ΗΠΑ και Τουρκία. Η μεν Washington επιθυμεί τη συνεργασία με τους Κούρδους, λόγω της εγγύτητάς αυτών με την RAQQAH και του αξιόμαχου των δυνάμεών τους, ενώ η Άγκυρα επιθυμεί την εξάλειψη ενός στρατηγικού κινδύνου στο μαλακό υπογάστριό της.
Γνωρίζοντας η Τουρκία ποια είναι τα όρια διπλωματικών ανοχών των ΗΠΑ, καθώς και τις δικές τους δυνατότητες οι οποίες υστερούν αρκετά από έναν ευθύ πόλεμο εναντίον τζιχάντιστών στη RAQQAH, δικαιολόγησαν εσωτερικά την αδυναμία τους, ως εχθρότητα της κακής Δύσης προς τον καλό «Σουλτάνο» ! Ήταν η αρχή της δυτικής δαιμονοποίησης προς τον τουρκικό λαό, ο οποίος εν πολλοίς θυμίζει τη νατοϊκή Ελλάδα, η οποία τάσσεται υπέρ των Ρώσων… Η κοινωνιολογική ανάλυση απλά δίνει ένα πολύ εύκολο παιχνίδι πολιτικής σπέκουλας.
Στη συνέχεια είχαμε τα επεισόδια μεταξύ των ΥΠΑΜ Τουρκίας και Ελλάδος, καθώς και πλήθος ευφάνταστων και σε κάποιες περιπτώσεις αστείων δημοσιευμάτων που κατέκλυζαν καθημερινά τα τουρκικά ΜΜΕ. Αυτό δεν είναι δύσκολο, από τη στιγμή που ολόκληρη η 4η εξουσία στη Γείτονα ελέγχεται από το «σουλτανικό καθεστώς». Όσο η ελληνική πλευρά απαντούσε στις τουρκικές προκλήσεις, τόσο ο ERDOĞAN κέρδιζε πόντους, ιδίως στα παράλια της χώρας που τα ποσοστά του ΟΧΙ είναι υψηλότερα.
militaire
