Άρθρο
του Υποστράτηγου ε.α
Ιπποκράτη Δασκαλάκη
Συνεχόμενες και πολλαπλές πλέον οι οξύνσεις της Τουρκίας με γειτονικές και μη χώρες, μεγάλες, μεσαίες και μικρές δυνάμεις, ευρωπαϊκές, αραβικές, ασιατικές πρωτεύουσες, με πολυεθνικούς οργανισμούς, με διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις αλλά και με μεμονωμένες προσωπικότητες. Συνεχόμενα και τα διεθνή αλλά και ελληνικά ερωτήματα για τους στόχους της επιθετικής αυτής πολιτικής.
Πολλές οι ερμηνείες, που κυμαίνονται από απόσπαση της προσοχής του τουρκικού λαού από τα υπαρκτά πλέον προβλήματα που αντιμετωπίζει η Άγκυρα, προσπάθεια συσπείρωσης των οπαδών του Ερντογάν εν όψει του δημοψηφίσματος, απόκτηση status περιφερειακής υπερδύναμης μέχρι και υπερβολική αλαζονεία του ΑΚΡ και του «Σουλτάνου». Καθημερινά και ένα νέο διπλωματικό μέτωπο ανοίγεται από την Άγκυρα, ενώ παράλληλα τα τουρκικά στρατεύματα είναι επιπεπλεγμένα ή απειλούν με πολεμικές επιχειρήσεις σε όλα τα σύνορα της χώρας. Όλα αυτά σε μια χώρα όπου δεν έχει συμπληρωθεί ούτε ένας χρόνος από την απόπειρα πραξικοπήματος που την έφερε στο χείλος του εμφυλίου, ενώ οι συνέπειές του καθημερινά στοιχειώνουν την υπόστασή της.
Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, η χώρα μας αντικρίζει με ανησυχία και επιφυλακτικότητα το «θηρίο» που βρυχάται και αναρωτιέται αν πρόκειται για τον επιθανάτιο ρόγχο ή τις ωδίνες της γέννας μιας νέας, πιο επικίνδυνης εθνικοϊσλαμίζουσας ταυτότητας με τάσεις ανάδειξης σε περιφερειακή υπερδύναμη. Ίσως απλοϊκά να αισθανόμαστε ότι, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, η Άγκυρα ευρίσκεται απομονωμένη και μπλεγμένη σε περιπέτειες πέραν των δυνατοτήτων της. Συλλογισμός ορθός και μέχρι ενός σημείου καθησυχαστικός, που παραγνωρίζει όμως την πρόσφατη ιστορία, τους σημαντικούς πόρους, την ισχύ και τη θέληση αυτού του λαού αλλά και τις μεταλλάξεις των άλλων πρωτευουσών (δυτικών και μη) έναντι απόκτησης κερδοφόρων συμβολαίων, ανοίγματος της πολλά υποσχόμενης τουρκικής αγοράς και πρόσβασης στη στρατηγική της θέση.
Πραγματικά υπάρχει διαθέσιμος χώρος για κατάλληλες και μεθοδευμένες διπλωματικές (και όχι μόνο) κινήσεις της Αθήνας. Η πίστωση του χρόνου είναι αβέβαιη και απαιτούνται ταχύτατες ενέργειες σε όλα τα επίπεδα, χωρίς όμως να προσδοκούμε και απτή υποστήριξη ξένων σε περίπτωση κλιμάκωσης. Ο σκοπός της στρατηγικής μας πρέπει να είναι με τις κατάλληλες ενέργειες να αποφύγουμε μια σύρραξη, οποιοσδήποτε μεγέθους, χωρίς να απεμπολήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα. Ο στόχος φαίνεται ίσως ανέφικτος, καθώς οι ενδείξεις φανερώνουν ότι η Άγκυρα έχει αποφασίσει, με σταδιακή κλιμάκωση των προκλήσεων, να δοκιμάσει, ακόμη και να εξαντλήσει τα όριά μας. Άρα δεν αρκεί η μέριμνα για αποφυγή ή για αποκλιμάκωση ενός επεισοδίου.
Η στρατηγική μας πρέπει να στοχεύει στην ετοιμότητα για ανάληψη κατάλληλων πρωτοβουλιών και κινήσεων που θα οδηγήσουν σε επικράτησή μας σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση ή τουλάχιστον στην πρόκληση «αφόρητης» ζημιάς στον αντίπαλο. Τη βούληση αυτή αλλά και την ύπαρξη αντίστοιχων δυνατοτήτων πρέπει η Άγκυρα να γνωρίζει επαρκώς. Χωρίς την τελευταία προϋπόθεση, η αποτροπή έχει αποτύχει. Σίγουρα αποτελεί ριψοκίνδυνη επιλογή, αλλά σήμερα προβάλλει ως η μοναδική που έχει λογικά περιθώρια επιτυχίας.
(ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ-24/03/2017)
