Κάθε μέρα που περνάει γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα επεισοδίου με την ισλαμιστική Τουρκία του Ερντογάν σε φάση παράκρουσης και όλο το εκεί κυβερνητικό στρατόπεδο να έχει ρίξει όλο το βάρος της στην έγκριση του ερωτήματος για τη μετατροπή του πολιτεύματος από προεδρευόμενη σε προεδρική Δημοκρατία, καθιστώντας τον Ερντογάν απόλυτο άρχοντα.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Στο πλαίσιο αυτό, βασικός στόχος είναι η προέλκυση της ψήφου των Τούρκων του εξωτερικού, οι οποίοι στο ευρωπαϊκό έδαφος μετριούνται σε εκατομμύρια, με αποτέλεσμα να αποτελούν κρίσιμη εκλογική μάζα, στην οποία έχει στρέψει το ενδιαφέρον του ολόκληρο το «σύστημα Ερντογάν».
Σοβαρή συζήτηση στην Τουρκία για το αν θα πρέπει να αλλάξει το πολίτευμα δεν γίνεται, αφενός διότι όλα τα ΜΜΕ… «τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», ενώ όλη η συζήτηση δεν θα είχε καν νόημα εάν δεν υπήρχε ένα κεντρικό πρόσωπο που έχει ήδη συγκεντρώσει τεράστια ισχύ στα χέρια του, ο Ερντογάν, την οποία απλώς επιθυμεί να τη νομιμοποιήσει εκ των υστέρων, αφού το σύστημα στην Τουρκία είναι ήδη, de facto, προεδρικό.
Το άγχος των ισλαμιστών της Τουρκίας να προσελκύσουν φανατίζοντας το ακροατήριο εκτός Τουρκίας, με έμφαση το ευρωπαϊκό έδαφος, έχει κυριολεκτικά τρομάξει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ενώ ο τρόπος συμπεριφοράς των Τούρκων δεν έχει προηγούμενο στα σύγχρονα διπλωματικά χρονικά.
Μοιάζουν ακόμα και σε ανώτατο επίπεδο βαρύτατες προσβολές, όπως για παράδειγμα οι Γερμανοί και οι Ολλανδοί… Ναζί (απορούμε πως γλίτωσαν ακόμη τον χαρακτηρισμό οι Αυστριακοί), επιδεικνύοντας μια συμπεριφορά που τείνει να ξεφύγει ακόμα και από τα όρια που ορίζει το «erratic behavior» (σε ελεύθερη μετάφραση «απρόβλεπτη κι εκτός κανονικότητας» συμπεριφορά) της ψυχολογίας.
Στην πράξη αμφισβητείται η δυνατότητα ενός ευρωπαϊκού κράτους και της κυβέρνησής του να μην επιθυμεί τη μεταφορά του τουρκικού πολιτικού προβλήματος εντός της εκάστοτε χώρας, αλλά και το να έχει λόγο και να καθορίζει ποιος θα μπει στη χώρα και ποιος όχι!
Οι ίδιες σχεδόν χώρες ψέγονται επειδή δεν εκδίδουν μεγάλο αριθμό Τούρκων στρατιωτικών , οι οποίοι υπηρετούσαν σε θέσεις εξωτερικού και αρνούνται να γυρίσουν στη χώρα τους έχοντας δει την υποδοχή που επιφύλαξαν οι αρχές σε συναδέλφους τους, καθώς όποιος είχε οποιαδήποτε σχέση με τον Γκιουλέν – λες και δεν είχε και ο ίδιος ο Ερντογάν – ονομάζεται αυτομάτως πραξικοπηματίας.
Παράλληλα, όσοι θα ξεφύγουν από τις πολυετείς φυλακίσεις που μεθοδεύονται – πέραν του αιτήματος για επαναφορά της θανατικής ποινής – θα έχουν προβεί σε δηλώσεις μεταμέλειας που όμοιες μπορεί αν αναζητήσει κανείς την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και του «κομουνιστικού κινδύνου». Κάτι σαν ένα «πολιτικό αποτάσσομαι τον Σατανά»… που ακούγεται στις βαπτίσεις της Ορθοδοξίας…
Τις εξελίξεις αυτές η ενωμένη Ευρώπη τις παρατηρεί με ανησυχία και φανερή αμηχανία, παρά την οργισμένη καταδίκη των αναφορών περί «ναζιστικών συμπεριφορών» από την πλευρά του προέδρου της Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ενώ αποτελεί φωτεινή εξαίρεση η επίδειξη αυτοεκτίμησης των Ολλανδών που μόλις άρχισαν τους εκβιασμούς και τις απειλές οι Τούρκοι, έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα ότι άλλος κάνει κουμάντο στην Ολλανδία και πως θα πρέπει να το έχει με σαφήνεια υπόψη του κάθε ενδιαφερόμενος.
Πρόκειται για μια θετική εξέλιξη, διότι ίσως βοηθήσει στο να λάβει ένα τέλος η πολιτική κατευνασμού απέναντι στην ανεξέλεγκτη Τουρκία, η οποία θα πρέπει να μάθει με κάποιον τρόπο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι το να απειλεί κάθε μέρα που περνάει να πλημμυρίσει με πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες τις ευρωπαϊκές χώρες, είναι απλώς μη αποδεκτό και θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολύ σοβαρές περιπλοκές τις σχέσεις.
Αν το ίδιο γινόταν ακριβώς αντίστροφα, είναι σχεδόν νομοτελειακά βέβαιο ότι θα είχαμε στην καθημερινή συζήτηση την έννοια του casus belli (αιτία πολέμου), αν και ο αντίλογος θα προέβαλε ότι η Τουρκία… δεν είναι και τόσο ανεξέλεγκτη εάν καταλάβει ότι η ισορροπία δυνάμεων, όχι μόνο των στρατιωτικών, δεν είναι και απόλυτα ευνοϊκή, όπως άλλωστε φαίνεται και στην περίπτωση των σχέσεων με τη Ρωσία.
Πόσο καιρό άραγε θα πάρει στη Δύση να αντιληφθεί, ότι η όλη συμπεριφορά της Τουρκίας έχει ακυρώσει στην πράξη την Ατλαντική Συμμαχία και ότι το θέμα δεν είναι μόνο η κατάργηση κάθε έννοιας δημοκρατίας στη χώρα του Ερντογάν; Δεν αρκεί στο διηνεκές ο παρασκηνιακός χαρακτηρισμός της ως «troublemaker» (αυτός που δημιουργεί προβλήματα), αλλά πρέπει να ληφθούν ουσιαστικότερα μέτρα που θα επιβάλλουν κόστος σε συγκεκριμένες συμπεριφορές.
Δεν είναι δυνατό να λες στον ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου ότι δεν θέλεις να φανατιστεί η τουρκική παροικία στη χώρα σου με τα δικά τους προεκλογικά και ως δεν επιθυμείς να έρθει και να μιλήσεοι και αντί να ψάξει να βρει έναν τρόπο μετάβασης εκεί, μερικές συναντήσεις και κάποιες δηλώσεις που θα περάσουν το μήνυμα που θέλει, να σου απαντάει «όχι εγώ θα έρθω ό,τι και να κάνεις» και μόλις του λένε «όχι δεν θα έρθεις διότι δεν έχει άδεια το αεροπλάνο σου να προσγειωθεί», να απειλούν Θεούς και δαίμονες, μιλώντας για σκληρότατες πολυεπίπεδες κυρώσεις.
Η Δύση θα πρέπει να αντιληφθεί ότι τα σύνορα του κόσμου που συμμερίζεται τις αρχές και τις αξίες της βρίσκονται στο Αιγαίο. Κι αν υπήρχε απροθυμία όλες αυτές τις δεκαετίες να κατανοήσει την ελληνική επιχειρηματολογία, σήμερα φαίνονται τα όρια αυτής της στάσης, ενώ αν μη τι άλλο, οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να αφήσουν ακάλυπτους και απροστάτευτους τους Ολλανδούς.
Ας ελπίσουμε ότι η Ευρώπη που διαθέτει πλούσια ιστορική εμπειρία για το που οδηγεί όταν επιμέρους χώρες αισθάνονται απειλούμενες, θα αντιληφθεί ότι η Τουρκία του Ερντογάν της διδάσκει ένα μεγάλο μάθημα. Το ότι το μέλλον δεν μπορεί παρά να είναι κοινό και χωρίς απεμπόληση της εθνικής ταυτότητας, η αποτελεσματική εξουδετέρωση των απειλών περνάει μέσα από «περισσότερη Ευρώπη», ταυτόχρονα όμως και σοβαρότερη.
Τα προβλήματα δεν λύνονται κρύβοντάς τα «κάτω από το χαλί», ούτε κατευνάζοντας τον παράλογο χωρίς όρια. Η Ευρώπη έχει μια τεράστια ευκαιρία – κίνητρο να σοβαρευτεί και να συζητήσει με ψυχραιμία και ορθολογισμό το μέλλον της. Διότι οι παραλογισμοί από την Τουρκία του Ερντογάν έρχονται αμέσως μετά τη μεγάλη ανησυχία που έχουν προκαλέσει οι εξελίξεις στις ΗΠΑ. Ακόμα και χρόνος για την αναστροφή του Brexit μπορεί να υπάρχει…
defence-point
