Γράφει ο συνεργάτης μας κ. Γεώργ. Δημητράκης* Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Με αγωνία
παρακολουθούμε εις την χώρα μας τις ειδήσεις, τα σχόλια και τις ατέρμονες
συζητήσεις που γίνονται εις τα διάφορα
Κανάλια για την πορεία των διαπραγματεύσεων σχετικά για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης και την
αποφυγή ενός Grexit, που για
πολλούς σημαίνει το τέλος της Ελλάδος. Έχει επισημανθεί πολλές φορές ο ρόλος
της Ιστορίας, αλλά και η σχέση του κάθε ανθρώπου με αυτήν, κυρίως εκείνων οι οποίοι
εκλέγονται και αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση και τις μεγάλες ευθύνες για την
πορεία της χώρας τους. Η σωστή πληροφόρηση, η αξιολόγηση και εκτίμηση κάθε
πληροφορίας είναι το άλφα και το ωμέγα για την άσκηση της πολιτικής και την
προάσπιση και διαφύλαξη των συμφερόντων ενός Λαού, μίας Πολιτείας.
Όποιος έχει
επισκεφθεί την Γερμανία διαπιστώνει ότι η χώρα αυτή είναι ένα τεράστιο
εργοτάξιο που παρομοιάζεται με μία κυψέλη ακούραστων εργαζόμενων μελισσών. Ηταν
και είναι το πεπρωμένο αυτής της χώρας να ευθύνεται για τους 2 Παγκοσμίους
Πολέμους εξαιτίας της εργατικότητάς της και της δύναμης που αλλάζει την φύση
του ανθρώπου και τον οδηγεί σε αλαζονεία και εκτροπές απέναντι των άλλων.
Ήδη από τα
μέσα της δεκαετίας του 70 και πάλιν η χώρα αυτή είχε τον ηγετικό ρόλο εις την
τότε ΕΟΚ. Εκ του λόγου αυτού η
Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος επιδίωκε την ταχύτατη ένταξη της
χώρας μας εις την ΕΟΚ απέστειλε εις την Γερμανία 6 Υπουργούς (Αντιπρόεδρος
Γεώργιος Ράλλη, Άννα Συνοδινού, Γεώργιος Αστεριάδης, Ιωάννης Φικιώρης, Ζαχαρίας
Κρατσάς) σε μία εξαήμερη επίσκεψη 23.02-28.02.1975,
σκοπός της οποίας ήταν να πεισθεί η Γερμανία για την αναγκαιότητα της ένταξης
μας εις την Ε.Ο.Κ. Οι ‘Ελληνες πολιτικοί, η επίσκεψή των οποίων αποκρύφτηκε από
την δημοσιότητα, είχαν επαφές με σημαίνοντες πολιτικούς παράγοντες της
Γερμανικής Κυβέρνησης, Υπουργούς, αλλά και Πρωθυπουργούς των Κρατιδίων, οι
οποίοι αργότερα ανεδείχθησαν σε Καγκελάριους και Προέδρους της Γερμανίας, αλλά
και με βαρόνους της γερμανικής Οικονομίας. Η Γαλλία ήδη τότε είχε απολέσει τον ρόλο της εντός της ΕΟΚ
και εκ του λόγου αυτού τέλη του 1979 ο Γάλλος Πρόεδρος Ζισκάρ ντ’Εσταιν (Giscard d’Estaing) παρέπεμψε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να ταξιδεύσει εις την Βόννη και
να ζητήσει την συγκατάθεση του
Γερμανού Καγκελαρίου Χέλμουτ Σμίτ (Helmut Schmidt) για
την πλήρη ένταξη της Ελλάδος εις την ΕΟΚ.
Από τότε έχουν
περάσει πολλά χρόνια και όλοι βιώνουμε την σκληρότητα της γερμανικής πολιτικής,
που όσο χειροτερεύουν τα πράγματα εντός της Ε.Ε. αλλά και παγκοσμίως,
τόσο περισσότερο η Γερμανία δια της στάσης της κινδυνεύει να γίνει και πάλιν
υπαίτια μία παγκόσμιας αποσταθεροποίησης και ανατροπής. Εξαιτίας του αδιεξόδου
εις το οποίο ευρίσκεται η χώρα μας, οι Πολιτικοί μας και τα ΜΜΕ ευελπιστούν ότι
η σωτηρία της Πατρίδας μας εναπόκειται τώρα εις την πιθανή νίκη των
Σοσιαλδημοκρατών (SPD)με τον Μάρτιν Σούλτς και την ήττα της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε. Η αφέλεια
και η εσωστρέφεια, αλλά και η
ανιστορημένη συμπεριφορά των Πολιτικών της χώρας μας και των ΜΜΕ δεν επιτρέπουν
σε αυτούς να αντιληφθούνε την πραγματικότητα που είναι συστατικό εργαλείο της
Ιστορίας. Ότι η Γερμανία δεν μπορεί να
αποποιηθεί την δύναμη της, τον ρόλο της εις την παγκόσμια πολιτική, και ως
εκ τούτου πλανάται οικτρά, όποιος πιστεύει ότι ο νέος Καγκελάριος και ο νέος
υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θα
αποποιηθεί την φύση του ως Γερμανός και θα αποκλίνει από την δύναμη και τον
ρόλο της χώρας του εις την παγκόσμια πολιτική.
Από την έναρξη
της κρίσης εις την χώρα μας το 2009, πολύς ο λόγος για τον ρόλο των Ευρωπαϊκών
Θεσμών και την συμμετοχή του ΔΝΤ εις το Πρόγραμμα. Ουδείς όμως έχει ασχοληθεί
γιατί η χώρα μας οδηγήθηκε συστηματικά εις την καταστροφή, γιατί συνθλίβεται
καθημερινώς εις τις Συμπληγάδες, και τι κρύβεται πίσω από την «αποτυχία των
Ευρωπαϊκών Θεσμών και του ΔΝΤ και την δήθεν μεταξύ των σύγκρουση!». Ας βάλουμε
τα πράγματα σε μία τάξη και ανατρέξουμε και πάλιν εις την Ιστορία, η οποία
αποσιωπείται συστηματικά από τους Πολιτικούς και τα ΜΜΕ. Το ΔΝΤ ιδρύθηκε την 1.-22.07.1944 εις το Bretton Woods της
Πολιτείας των ΗΠΑ New Hampshire.
Σε αυτό συμμετέχουν σήμερα 189 χώρες.
Ασφαλώς και όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι οποίες λόγω της οικονομικής ισχύς
τους έχουν σημαντικούς ψήφους και αποφασιστικό ρόλο εις τις αποφάσεις του ΔΝΤ
ως μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής, αλλά και των Εκτελεστικών Διευθυντών π.χ.
των Ομάδων των Ευρωπαϊκών Χωρών. Ένα και μόνο χαρακτηριστικό παράδειγμα: οι
πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου Κίνα (1.37 δις) και Ινδία (1.31 δις),
διαθέτουν μόλις 3.81% και 2.44%= 6.25%
ψήφους, ενώ αντιθέτως η Γερμανία (82 εκ. ) και Λουξεμβούργο (0.57 εκ. ) 5.81% και 0,20%=
6.01 %ψήφους. Εκ του λόγου αυτού, ενώ η
κρίση χρέους της χώρας μας είναι μία καθαρώς εσωτερική υπόθεση της Ε.Ε., η
πρόσδεση του ΔΝΤ εις τα Προγράμματα βοήθειας (Μνημόνια!) έγινε σκόπιμα για να
ασκείται πολύ μεγαλύτερη και ισχυρότερη πίεση, αλλά και εκβιασμοί απέναντι της
Ελλάδος.
Εδώ τίθεται το
ερώτημα: προς τι αυτή η διαφωνία μεταξύ ΔΝΤ και των υπολοίπων 3 Θεσμών της Ε.Ε.
(Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) όταν
όλες οι χώρες της Ε.Ε. είναι ταυτόχρονα και μέλη του ΔΝΤ, συμμετέχουν δηλαδή σημαντικά
εις τις αποφάσεις του ΔΝΤ; Για
ποια κόντρα μιλάνε, όταν το ΔΝΤ χρησιμοποιείται εδώ και 7 χρόνια ως εργαλείο,
δηλαδή ως υποχείριο της Ε.Ε., εις βάρος της Ελλάδος; Αυτή η παραδοξότητα, η οποία αποσιωπείται από όλους, αλλά και το
θέατρο της «δήθεν σύγκρουσης των ευρωπαϊκών θεσμών με το ΔΝΤ» δημιουργεί
εύλογες απορίες, αλλά και υποψίες αποπροσανατολισμού της διεθνούς κοινής γνώμης
από τον κίνδυνο ενός ντόμινου ανατροπής της βαριάς, εξαθλιωμένης κατάστασης
δισεκατομμυρίων ανθρώπων της υφηλίου.
Ως εκ τούτου, η Ελλάς πρέπει να υποστεί τις βαρύτατες
συνέπειες προς παραδειγματισμό, αλλά και
εξαιτίας της ιστορικής της βαρύτητας και της μεγάλης και διεθνούς αναγνωρισημότητάς της. Οι
Ευρωπαϊκοί Θεσμοί και το ΔΝΤ επιδιώκουν την ολοκληρωτική και ταπεινωτική
υποταγή της Ελλάδος εντός της Ε.Ε., και
αγωνιούν για το ενδεχόμενο μιας εθελουσίας εξόδου της χώρας μας από την Ε.Ε.
Που θα οδηγούσε αναπόφευκτα όχι μόνον εις την κατάρρευση της Ε.Ε., αλλά και σε
μία παγκόσμια ανατροπή. Διότι τις
τελευταίες δεκαετίες τα 7/10 του παγκόσμιου πληθυσμού λιμοκτονεί εξαιτίας της
πολιτικής της παγκοσμιοποίησης ως νέο παγκόσμιο πολιτικό-οικονομικό
κατεστημένο, το οποίο καταλύει έθνη, κράτη, κυβερνήσεις, κοινοβούλια,
παραδόσεις, πολιτισμούς, ισοπεδώνει ιδεολογίες και πολιτειακά συστήματα, και
συσσωρεύει τον πλούτο εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων ευρώ εις τα χέρια των ολίγων.
Το νέο σύνθημα
που ακούγεται έντονα μετά τις εκλογές εις τις Η.Π.Α. είναι: τα χρήματα πρέπει
να επιστρέψουν σε όλους τους ανθρώπους για να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη, αλλά
και για να διασφαλισθεί η γαλήνη και η ειρήνη εις την ανθρωπότητα.
*Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Ο αρθρογράφος
κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές
Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική
κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής
Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την
Ελληνική Επικράτεια.
