Όταν το θέμα των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που διέφυγαν απο τημ Τουρκία στην Ελλάδα αμέσως μετά από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, ερχόταν προς συζήτηση σε κάθε παρέα υπήρχε η βεβαιότητα ότι “θα τους δώσουμε τον Ερντογάν”. Για να μην κρυβόμαστε και στα δημοσιογραφικά γραφεία αυτή ήταν η κυρίαρχη αίσθηση. Η “τουρκοφοβία” μας δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί. Δεν τους “δώσαμε” …
Η απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη. Εξέχοντες νομικοί με κείμενά τους και δημόσιες παρεμβάσεις τους είχαν εξηγήσει γιατί δεν θα μπορούσε να αποφασίσει η δικαιοσύνη την έκδοση των οκτώ. Η Ελλάδα ως γνωστόν ανήκει στη Δύση. Κι αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να ισχύει κατά περίπτωση…
Η Τουρκία δεν έκρυψε τον εκνευρισμό της… Θα μας τον δείξει με πολύ πιο έντονο τρόπο είναι κάτι που θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο. Αλλά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Το κράτος με το οποίο γειτονεύουμε έχει μονίμως συμπεριφορά τροοκράτη. Δεν πρόκειται ν΄ αλλάξει τώρα. Οι αποφάσεις μας όμως δεν μπορεί να επηρεάζονται και να καθορίζονται από μια χώρα που έχει επιλέξει να εγκαταλείψει τη προσπάθεια να προσεγγίσει την Δύση ,τις αξίες και τις αρχές της. Δεν θα συναποφασίζουμε με τη Τουρκία με το φόβο των ανατολίτικων “τσαμπουκάδων” της.
Η απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης είναι σημαντική όχι τόσο για τη νομική της διάσταση. Είναι σημαντική για το πολιτικό της μήνυμα, που λέει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα και κανέναν όταν οι αποφάσεις μας εξυπηρετούν το δίκιο και τη νομιμότητα. Αυτό είναι ένα δόγμα που στα ελληνοτουρκικά πρέπει πάντα να μας καθοδηγεί.
Η Τουρκία και ο Ερντογάν ότι κι αν κάνουν ,όπως κι αν αντιδράσουν θα πρέπει να θυμούνται ότι “εδώ είναι Βαλκάνια”, αλλά είναι και Ευρώπη.
Ελπίζουμε ότι και οι Ευρωπαίοι εταίροι, φίλοι και σύμμαχοι,πολλοί από τους οποίους επίσης αρνήθηκαν να εκδώσουν Τούρκους στο καθεστώς Ερντογάν δεν θα αφήσουν μόνη την Ελλάδα στην αντιμετώπιση πιθανόν τουρκικών τραμπουκισμών
militaire
