Ναι, ήταν Χριστούγεννα.
του συνεργάτη μας Γιώργου Μακρίδη*
“....και συ ένας
πονεμένος
μέσα στον πόνο σου έκλεισες
τον πόνο όλου του κόσμου...”
Γιάννης
Ρίτσος
Ναι.., ήταν Χριστούγεννα,
γιατί η μάνα μου
(του μεροδουλιού η
ηρωίδα),
μου είχε πει με παράπονο:
“Πούλοπο μ’ ατώρα με τα
εορτάς
θα πέρωσε κι εκείνο το
πανταλόν”.
Κι εγώ, το σαμιαμιδάκι,
ξέροντας τα ζόρια
που είχε της είπα
ψευτοχαρούμενα:
“Μανίτσα μ’ να λελέβω σε,*
κι θα χαλάν
ο κόσμον αν πέρτσα το τον
Φεβρουάριον”.
(Μ’ αυτές τις φιλοτιμίες
μου,
πάντοτε ξώμενα από
ρούχα).
Και βέβαια ήταν
Χριστούγεννα,
γιατί θυμάμαι και τις
καροτσάρες με τα ψώνια τους.
Τα δικά μας τα ψώνια
χωρούσαν
στη χούφτα του ενός
χεριού.
Θυμάμαι κι εκείνα τα
δέντρα τους
(και τι όμορφα που τα
στόλιζαν),
που τα κολλούσαν στα
παράθυρά τους,
λες και τα ’χωναν μες στα
μάτια μου.
Θυμάμαι και τα πολύχρωμα
φωτάκια,
που αναβόσβηναν
παλαβιάρικα.
Αυτά πια τα έπαιρνα σα
σκέτα
οδοφράγματα απελπισίας,
ή σα μεγάλα χυδαία
στόματα,
που χασκογελώντας με
κορόιδευαν
λέγοντας:
“Ζήλια.., ψώρα...
Εμείς έχουμε δέντρο!
Εσύ δεν έχεις φαγί!”
Πρέπει να ήταν
Χριστούγεννα,
γιατί θυμάμαι πως μέσα
μου
κρυφοπαρακαλώντας έλεγα:
Αμάν, και πότε θα περάσουν
κι αυτές οι γιορτές!
Να πέσω στη ρουτινιάρικια φτώχια,
μπας και καλμάρω...
(Ευτυχώς που θυμάμαι...).
*λελέβω σε = να σε χαρώ,
στα ποντιακά.
*Γιώργος Μακρίδης
Λογοτέχνης-Θεατρικός Συγγραφέας-Αυστραλία
