Αν.., αν., αν...
“Ο
μεγαλύτερος ευεργέτης της ανθρώπινης ψυχής είναι ο έρωτας.
Στον
έρωτα βρίσκεται το τελευταίο όριο της ανθρώπινης ευτυχίας”.
Γκυ Ντε Μωπασαν
Αν το
προσωπάκι σου δε με σαγίνευε,
σαν την ποθητή αμαρτία,
αν τα
μάτια σου δεν είχαν τη μαργιόλικη
λάμψη του ολόαστρου ουρανού,
αν το
σωματάκι σου δεν είχε αυτήν τη θεία
αρμονία και τα φιδίσια λυγίσματα,
αν το
δέρμα σου δεν ήταν μαλακό σαν το βελούδο
και λείο σαν την επιφάνεια του καλοδουλεμένου μάρμαρου,
αν το στοματάκι
σου δεν είχε τη γεύση
του γλυκού κι αψυού κρασιού,
αν το
χαμόγελό σου δεν είχε τη φρεσκάδα
του νιοπεταγμένου μπουμπουκιού,
αν η
παιχνιδιάρικια φωνή σου δεν είχε
τη μαγεία όλων των Σειρήνων μαζί,
αν η
κόψη των χειλιών σου δεν ήταν
θείο σμίλευμα,
αν το
ταπεραμέντο σου δεν
είχε τη βρεφική αγνότητα,
αν η
προστυχιά σου δεν είχε
τη νοστημάδα της αφέλειας,
αν η
ψυχούλα σου δεν είχε την
καθαρότητα του γάργαρου νερού..,
δε θα με τραβούσες...
Η ζωή
μου δε θα ’χε περιεχόμενο.
Δε θα
μπορούσα να βλέπω μακριά,
και ξυπνώντας κάθε πρωί
να λέω: καλημέρα ζωή!
(Μάνα
φύση ευχαριστώ σε που
την
έφερες στο δρόμο μου).
του Γιώργου Μακρίδη
Λογοτέχνη-Θεατρικού Συγγραφέα-
συνεργάτη της Efenpress- Αυστραλία
