Του Στέλιου Παπαθεμελή*
Η αποχαλίνωση του ισλαμιστή έχει σπάσει προ πολλού το φράγμα της ύβρεως. Δικαιώνει όμως έτσι τον χορό τού Οιδίποδα Τυράννου τού Σοφοκλέους που φωνάζει ότι: «ύβρις φυτεύει τύραννον»(στ.871). Η αλαζονεία αν χορτάσει άσκοπα από πολλά που είναι άδικα και επιβλαβή, σαν ανεβεί στην πιο ψηλή κορφή [όπως κακή ώρα ο γείτονας], συνήθως γκρεμοτσακίζεται απότομα στην καταστροφή όπου δεν μπορεί να πατήσει σταθερά («εί πολλών υπερπλησθή μάταν…απότομον ώρουσεν εις ανάγκαν ένθ’ ου ποδί χρησίμω χρήται»)(στ.875).
Ο ανερυθρίαστος τυραννίσκος προκαλεί την μοίρα του, που δεν μπορεί εν τέλει να είναι διαφορετική από αυτήν του Μεντερές ή του Τσαουσέσκου!
Είναι λάθος το τηλεφώνημα Τσίπρα προς Ερντογάν για συνάντησή τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες, που τις περιπλέκει κάθε μέρα περισσότερο ο ισλαμιστής, και κυρίως μετά την διακωμώδηση εκ μέρους του, του τηλεφωνήματος του πρωθυπουργού, πρέπει να ανακληθεί κάθε σκέψη για άμεση συνάντηση.
Το Έθνος έχει υπέρ ποτέ άλλοτε απόλυτη ανάγκη να αποδειχθεί αρραγές. Στο ελλαδικό μέτωπο η πλεονάζουσα μικροπολιτική, ή η βιασύνη κάποιων να καθίσουν στην ηλεκτρική πάντως καρέκλα της εξουσίας, τορπιλίζει κάθε ανάγκη ενότητας στα μείζονα θέματα. Αλλά - άπαγε της βλασφημίας! - και στο μέτωπο των δύο εθνικών μας πυλώνων επωάζεται κρίση διότι η εμμονή του εθνικού κέντρου να φύγει και ο τελευταίος κατοχικός στρατιώτης και να καταστεί σεβαστόν το ασύμφυλον για μια ευρωπαϊκή χώρα να υπάρξει εγγυήτρια χώρα (=δυνάμει κατοχική) χάλασε τα σχέδια του κ. Αναστασιάδη, ο οποίος επιρρίπτει την ευθύνη του ναυαγίου των διακοινοτικών όχι στον δράστη αδηφάγο σουλτάνο, αλλά στην Ελλάδα που υπέδειξε τα αυτονόητα.
Στη φάση αυτή επιβάλλεται ενεργός αναμονή. Καθώς στις ΗΠΑ υπάρχει ιδιότυπη «μεσοβασιλεία», ενώ στο Βερολίνο ψάχνονται πως θα κατευνάσουν, αναλώμασιν άλλων ασφαλώς, τον αφηνιασμένο τούρκο που απειλεί να τους στείλει 3.000.000 αφροασιάτες. Σε μας θα τους ξεφορτώσει βέβαια…
Το μεσοδιάστημα της προεδρικής διαδοχής στην Ουάσιγκτον χαρακτηρίζεται από κενά εξουσίας - συνέχειας. Η άμεση προσέγγιση - δέσμευση των προσβάσεων που προσφέρουν ελληνικής καταγωγής ή ελληνικής επιρροής πρόσωπα της νέας αντμινιστρέισον είναι επιτακτική. Να σπεύσουμε «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν».
Ισραήλ-Τουρκία «τα βρήκαν». Αυτοί οι δύο μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Αποτέλεσμα θα είχε να δεσμεύσει κανείς το Ισραήλ σε περιόδους ρήξης του. Αυτό δυστυχώς δεν έγινε επίμονα και συστηματικά.
Οι Αμερικανοί ιθύνοντες δουλεύουν για την οικοδόμηση της «τουρκικής διαδρομής» του φυσικού αερίου. Ο αποχωρών αντιπρόεδρος Μπάϊντεν αρχιτεκτονεί, ενώ ο γνωστός φιλότουρκος πρώην υφυπουργός Ματ Μπράϊζα που, αφού υπηρέτησε τα τουρκικά συμφέροντα από το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, συνεχίζει να το κάνει τώρα απευθείας ως σύμβουλος τουρκικών εταιρειών μάχεται για την ανασύνδεση Άγκυρας-Τελ Αβίβ.
Η κοινή αγγλοαμερικανική παρέμβαση στο Κυπριακό, έχει προφανή ιδιοτελή ελατήρια α) την νομή των υδρογονανθράκων και την ρύθμιση της διαδρομής τους (μέσω Τουρκίας και όχι Ελλάδος), β) την αποτροπή οιασδήποτε ρωσικής εμπλοκής στο ζήτημα που θα διατάραζε το φαγοπότι τους. Είναι βέβαιον ότι εταίροι και σύμμαχοι ερήμην ημών πασχίζουν να εξευμενίσουν τον βουλιμικό νεοοθωμανό. Αν αποφασίσουμε κάποτε να είμαστε όντως παρόντες και να αξιώσουμε οι λεγόμενοι «σύμμαχοι» να είναι αληθινοί σύμμαχοι, τότε θα έχουμε κερδίσει το ήμισυ του παντός. Το άλλο ήμισυ είναι μια εργώδης προετοιμασία των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Και τα δύο «ημίση»πρέπει να συνυπάρξουν με αναστήλωση και ενδυνάμωση στην διαπασών του φρονήματός μας, ιδίως αυτού της Νεολαίας.
Η ανασυγκρότηση Ενόπλων μας Δυνάμεων και η αναζωογόνηση συμμαχιών μας είναι υπερκατεπείγοντες όροι επιβίωσής μας.
Να υπενθυμίζουμε στους Αμερικανούς ότι για τις στρατιωτικές παρουσίες τους στην ευρύτερη περιοχή μας η Άγκυρα τους έβγαλε απαγορευτικό. Ενώ όλες, μα όλες τις πραγματοποίησαν με Κρήτη και Κύπρο. Και να αξιώσουμε άμεση και σοβαρή στρατιωτική βοήθεια για την αποκατάσταση της διαταραγμένης ισορροπίας στο Αιγαίο, γεγονός που εγκυμονεί εκτός των άλλων έσχατο κίνδυνο ανατροπής της σταθερότητας και της ειρήνης στη περιοχή.
Ο λαϊκισμός ή εθνολαϊκισμός είχε ξεχαστεί στα σκονισμένα ράφια της ιστορίας και ξαφνικά η νίκη του Τραμπ τον κατέστησε επίκαιρο. Λαϊκιστής σήμερα ονομάζεται από τα διεθνή κατεστημένα μέσα πας τις ο οποίος διακηρύσσει πίστη σε Εκκλησία, πατρίδα, εθνική ταυτότητα, διακατέχεται από αξιακές αναφορές, κριτικάρει την χρηματιστική ολιγαρχία και κερδοσκοπία, την εικονική οικονομία έστω και αν τάσσεται υπέρ του παραγωγικού καπιταλισμού.
Ο αυξανόμενης αποδοχής Γάλλος προεδρικός υποψήφιος Φιγιόν έχει προκαλέσει τα ειρωνικά σχόλια π.χ. της «προοδευτικής»Liberation, η οποία μιλάει για «Δεξιά της εθνικής ταυτότητας και των χριστιανικών αξιών», επειδή ο υποψήφιος τόλμησε «να ζητήσει «να ξαναγραφούν τα προγράμματα της ιστορίας ως εθνικό αφήγημα για να αποκτήσουν ξανά οι Γάλλοι μαθητές εμπιστοσύνη στη Πατρίδα». Αντιτάχτηκε στο γάμο των ομοφιλοφύλων και δέχεται την υιοθεσία μόνο από ετερόφυλα ζεύγη, ενώ τάσσεται υπέρ μιας «Ευρώπης των εθνών, η οποία να αποτελεί εργαλείο και όχι θρησκεία».
Υ.Γ.: Κ. Ζουράρι, αδελφικός ασπασμός και προσ-ευχή: «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου»…(Ψαλμός πη΄).
